Ενα πολιτικό κόμμα μπορεί να ζητεί την ψήφο μας να κυβερνήσει, υποστηρίζοντας ότι έχει το καλύτερο πρόγραμμα. Είναι μια συνηθισμένη πρακτική. Μπορεί, επίσης, να ζητεί την ψήφο μας υποστηρίζοντας, απλώς, ότι το αντίπαλο κόμμα είναι ακατάλληλο να κυβερνήσει. Αυτή είναι μία ακόμη περισσότερο συνηθισμένη πρακτική. Το ασύνηθες είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα: Ενα κόμμα φαίνεται ότι ζητεί να του παραχωρηθεί αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, απειλώντας ότι αν δεν του δοθεί, τότε θα προκαλέσει νέες εκλογές. Γιατί αποφάσισε να μας… τιμωρήσει;
Προηγήθηκαν δύο εξελίξεις. Πρώτη, η δεδηλωμένη απογοήτευση μεγάλου μέρους των οπαδών των δύο μεγαλύτερων κομμάτων από τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις, η αποστροφή τους από αυτές και η στροφή τους υπέρ του σχηματισμού είτε κυβερνήσεων συνεργασίας είτε κυβερνήσεων που θα στηρίζονται στην ψήφο ανοχής και άλλων κοινοβουλευτικών ομάδων. Στροφή που εκφράστηκε με τη διάθεση υπερψήφισης των μικρών κομμάτων.
Δεύτερη εξέλιξη, η επιχείρηση αναχαίτισης αυτού του ρεύματος και «μαντρώματος» των ψηφοφόρων. Στο Μέγαρο Μαξίμου εκτίμησαν ότι δεν κινδυνεύουν από το ΠΑΣΟΚ αλλά από τα μικρά κόμματα, που μπορούν να στερήσουν την αυτοδυναμία. Οι ειδικοί «μέτρησαν» την κοινή γνώμη και επιβεβαίωσαν ότι η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών θέλουν με βάση τα αποτελέσματα των εκλογών να σχηματισθεί μια σταθερή κυβέρνηση. Το δίλημμα «αυτοδυναμία ή ακυβερνησία» τέθηκε σε κυκλοφορία.
Τι σημαίνει αυτό, πρακτικά; Οτι το αποτέλεσμα των εκλογών δεν γίνεται σεβαστό παρά μόνον αν «μας» είναι αρεστό, αν «μας» βολεύει; Μακριά από εμάς αυτή η σκέψη -λέει η κυβέρνηση- εμείς δεν εκβιάζουμε κανέναν, απλά πρέπει να προσγειωθούμε στην ελληνική πραγματικότητα. Καλές είναι οι συνεργασίες, αλλά για την Ελλάδα δεν προσφέρονται, στην Ελλάδα -καταλήγουν- χρειαζόμαστε ισχυρές, άρα μονοκομματικές κυβερνήσεις.
Θα έλεγε κανείς ότι ο ισχυρισμός δεν είναι πρωτότυπος. Η μόνιμη επωδός ενός φαινομενικά βαθυστόχαστου (μίζερου…) πραγματισμού, που μας βοηθάει να ξεγλιστράμε από κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης στην ελληνική κοινωνία, είναι αυτή ακριβώς: «Αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα». Με αυτήν την επωδό χάνουμε ευκαιρίες, μένουμε πίσω, αποφεύγουμε να προσπαθήσουμε, να δοκιμάσουμε και (ευτυχώς για μάς!..) να δοκιμαστούμε.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο κυβερνητικός ισχυρισμός είναι εξαιρετικά παραπλανητικός. Η μακρόχρονη εμπειρία του τόπου δείχνει (με ελάχιστες, μεταπολιτευτικά, εξαιρέσεις…) ότι η μονοκομματική κυβέρνηση συνήθως είναι μια ανεξέλεγκτη κυβέρνηση, που ανενόχλητα απολαμβάνει τα προνόμια της εξουσίας της, που συνήθως γίνεται αλαζονική, συνήθως ενοχλείται όταν της επισημαίνουν αδυναμίες και λάθη (αρνείται να διδαχτεί…) και συνηθέστατα αξιοποιεί την εξουσία της για να μη λογοδοτεί.
Δείτε, για παράδειγμα, αυτό που συμβαίνει αυτές τις ημέρες: Παρά το σκάνδαλο των Ταμείων και τις πρωτοφανείς καταστροφές που ένας αδρανής κρατικός-κυβερνητικός μηχανισμός δεν απέτρεψε να προκληθούν, πάμε σε εκλογές με έναν εικονικό απολογισμό, που ανάλογό του ούτε το έσχατο διοικητικό συμβούλιο της έσχατης ανώνυμης εταιρείας δεν θα τολμούσε να κάνει στη γενική συνέλευση των μετόχων της. Κι αν τον έκανε, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι προκαλεί την τύχη του.
Η Ελληνική Δημοκρατία είναι περισσότερο ανεκτική: Το διοικητικό συμβούλιό της, μας απειλεί ότι θα κάνει επαναληπτική συνέλευση αν δεν εγκρίνουμε εν λευκώ τον απολογισμό του. Τι θα κάνουμε; Θα φανεί…