Ολοι μας μεγαλώνουμε μέσα από τις εμπειρίες και τις μεγάλες ή μικρές κρίσεις που αντιμετωπίζουμε. Λίγοι όμως, ή μάλλον ελάχιστοι, καλούνται από την ιστορία να χειρισθούν κρίσεις οι οποίες αφορούν ανθρώπινες ζωές. Το έκανε ο Κώστας Σημίτης την κρίσιμη βραδιά των Ιμίων. Αυτό ήταν και το πρώτο πράγμα που ευχήθηκαν οι στενοί του συνεργάτες στο επιτελείο του κ. Καραμανλή, όταν τους παρέδωσαν το Μέγαρο Μάξιμου: «να μην περάσετε ποτέ μια τέτοια νύχτα». Μαξίμου χωρίς κρίσεις όμως δεν υπάρχει!
Ο κ. Καραμανλής το κατάλαβε «στο πετσί του», για πρώτη φορά, με την υπόθεση του αεροσκάφους της εταιρείας HELIOS όταν έπρεπε μέσα σε λίγα λεπτά να αποφασίσει αν θα έδινε την εντολή για την κατάρριψή του. Αυτό έλεγαν οι «κανόνες», έστω και αν στην πτήση επέβαιναν αθώοι πολίτες και παιδιά. Η εξέλιξη της μοιραίας πτήσης «γλίτωσε» τον πρωθυπουργό από τη δοκιμασία της απόφασης.
Ανθρωποι που ξέρουν, πιστεύουν ότι η τελευταία κρίση των μεγάλων πυρκαγιών «σφράγισε» για τα καλά τον σημερινό πρωθυπουργό. Ενιωσε πρώτα απ’ όλα το πόσο ζωντανός είναι ακόμη ένας δοκιμασμένος κανόνας της πολιτικής: η επιτυχία έχει χίλιους πατέρες, η αποτυχία είναι πάντοτε ορφανή.
Οταν ζητήθηκε από ένα κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης, το οποίο διακρίνεται για την αδυναμία του στην «εικόνα», να πάει στην Ηλεία και να δει επί τόπου τι γίνεται στον τομέα του, εκείνο αρνήθηκε. Πήγε στη θέση του ο αρμόδιος υφυπουργός και τα κατάφερε εξαιρετικά. Ο υπουργός προέβαλε ως επιχείρημα ότι δεν ήθελε να «λερώσει την εικόνα του ταυτιζόμενος με μία καταστροφή». Οταν πάλι ζητήθηκε από άλλο κορυφαίο υπουργό να κάνει μία εμφάνιση στην τηλεόραση για να στηρίξει την κυβέρνηση στις πυρκαγιές, εκείνος αρνήθηκε. Η δικαιολογία ήταν πως «έχω κανονίσει τις εμφανίσεις μου για την τελευταία εβδομάδα και δεν μπορώ να θυσιάσω μία τώρα». Τελικά το έκανε, με μεγάλη πίεση.
Ο κ. Καραμανλής αντελήφθη ταυτόχρονα πόσο δύσκολο ή και λάθος είναι να εμπιστεύεσαι, εντελώς, ανθρώπους σε θέσεις-κλειδιά. Είναι άλλο να δίνεις μια εντολή και να είσαι βέβαιος ότι θα εκτελεσθεί και άλλο να βλέπεις ανθρώπους να διοικούν ή να επιχειρούν και να καταλαβαίνεις σε πόσο σαθρά «δοκάρια» στηρίζεσαι. Η αίσθηση αυτή, ότι βασίζεσαι σε ώρες κρίσης σε ανθρώπους που δεν κάνουν γι’ αυτή τη δουλειά ή ανθρώπους που το μόνο που τους νοιάζει είναι πότε θα βγουν στην τηλεόραση ή πόσους σταυρούς θα πάρουν, πρέπει να είναι τρομακτική. Ειδικά μάλιστα όταν ξέρεις πως τη «ζημιά» θα την πληρώσεις ο ίδιος γιατί μπορεί να αναγκασθείς να φύγεις «βράδυ», ενώ οι άλλοι αμέριμνοι θα σχολιάζουν σε ένα ακόμη παράθυρο ονειρευόμενοι την καρέκλα σου.
Ο κ. Καραμανλής έφερε μόνος του ουσιαστικά τη Ν.Δ. στην εξουσία και με τον κ. Ρουσόπουλο δίπλα του γύρισε το «παιχνίδι» μετά την καταστροφή των πυρκαγιών. Αν εκλεγεί, θα ξέρει ότι κέρδισε ουσιαστικά πάλι μόνος του κερδίζοντας τον χαρακτηρισμό του «ηγέτη-τεφλόν». Οι εκλογές κερδίζονται με δύο ανθρώπους, η χώρα όμως δεν κυβερνάται έτσι. Γι’ αυτό οι πιο θερμοί του και παλιοί υποστηρικτές αναρωτιούνται: Θα αρχίσει να γίνεται πιο σκληρός με τα στελέχη του, άσχετα από το ποια σχέση έχει μαζί τους; Θα λειτουργήσει ένα μηχανισμό follow up που θα παρακολουθεί τα σημαντικά στα μεγάλα υπουργεία; Θα ξηλώσει, όπου και αν βρίσκονται, ανθρώπους και στελέχη που ξέρει ότι δεν επαρκούν με τίποτα; Οι απαντήσεις -εφ’ όσον πάντα η κάλπη δεν μας εκπλήξει όλους- γύρω στις 20 Σεπτεμβρίου.