Η αλήθεια είναι ότι ο πολιτισμός δημιουργεί πάντα μεγάλη αμηχανία στα πολιτικά κόμματα, γι’ αυτό παρακάμπτεται σιωπηρώς και με συνοπτικές διαδικασίες στα προεκλογικά προγράμματα. Προτάσσεται ηχηρώς, ενίοτε, σε ομιλίες, ως κάτι μεγαλοϊδεατικό, εξόχως σημαντικό, που προσδίδει λάμψη και μέγεθος στον ομιλητή.
Ειδικά σε περιόδους όπως αυτήν που διανύουμε, η ενότητα «πολιτισμός» δεν χωράει πουθενά. Σε κανένα debate, σε καμία ομιλία ή συνέντευξη Τύπου. «Μα με τόσα μείζονα θέματα ανοιχτά, ποιος θα ασχοληθεί με τον πολιτισμό», αναρωτιούνται εύλογα όσοι εντρυφούν στην πολιτική, δίνοντας και την πρώτη αποστομωτική απάντηση γι’ αυτό το απροσδιόριστης γεύσης καρύκευμα, που απασχολεί μόνο σε περιόδους ευημερίας, ευφορίας και προσδοκιών. Ας θυμηθούμε ότι μετά τις εκλογές του 2004 ο νυν πρωθυπουργός τοποθέτησε τον εαυτό του συμβολικά στο υπουργείο Πολιτισμού, ενώ υπογράμμιζε τις προτεραιότητές του: Παιδεία και Πολιτισμός. Στην τηλεοπτική αναμέτρηση της περασμένης εβδομάδας αναφέρθηκε μόνον η Παιδεία…
Δεκαετίες τώρα, οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών καλούνται σε προεδρικές κατοικίες, σε ειδικές εκδηλώσεις, να κοσμήσουν ψηφοδέλτια, να ανανεώσουν και να προσδώσουν κύρος στο προφίλ των παρατάξεων. Και ύστερα;
Μια περιήγηση στις ιστοσελίδες των κομμάτων και στις προγραμματικές τους δηλώσεις δίνει και στον πολιτισμό την πραγματική του θέση. Καθώς επικοινωνιολόγοι και σύμβουλοι εργάζονται πυρετωδώς για τη δημόσια εικόνα των πολιτικών αρχηγών, ουδείς (αλλά ΟΥΔΕΙΣ) αφιέρωσε μια σύγχρονη σκέψη, μια πρόταση, έστω εξαγγελία, που να αφορά, για παράδειγμα, τη δημόσια αρχιτεκτονική ή τη μουσειακή πολιτική.
Αντιθέτως. Στο «κυβερνητικό πρόγραμμα για τον πολιτισμό» της Ν.Δ. διατρέχουμε φράσεις όπως «για τη Νέα Δημοκρατία ο πολιτισμός λειτουργεί ως όχημα για τη μετάβαση στον ανοιχτό κόσμο» ή «θεωρεί δικαίωμα του κάθε πολίτη να έχει πρόσβαση σε πολιτιστικές εκδηλώσεις και αγαθά, από την παιδική ώς την τρίτη ηλικία». Η ηλεκτρονική πύλη του τομέα πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ (με τελευταία ενημέρωση την 31/5/06) μας καλωσορίζει με την εισαγωγή: «Ο πολιτισμός μιας χώρας είναι το μέτρο της κοινωνικής, πνευματικής και καλλιτεχνικής της ανάπτυξης. (…) Ο πολιτισμός μιας χώρας μπορεί να εμπνεύσει την κοινωνία». Στον κόμβο του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει καν κατηγορία πολιτισμός (και μάλιστα σ’ ένα κόμμα που, παραδοσιακά, μετρά ψηφοφόρους από τον χώρο των τεχνών), το ίδιο και στο ΚΚΕ.
Σε αυτό το κουρασμένο και άνυδρο πολιτικό τοπίο, ο υπουργός Πολιτισμού αξιοποιεί την ιδιότητά του για την προεκλογική του εκστρατεία. Σε ειδικά κατασκευασμένο CD έχει συμπεριλάβει τέσσερα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι που συνοδεύει με τη ρήση: «Η πολιτική θα πρέπει να αντλεί από την τέχνη για να μη χάνει την έμπνευσή της, τη δύναμή της και κυρίως τον ουμανιστικό της χαρακτήρα». Είναι οι στιγμές που ο Πολιτισμός σηκώνει τα χέρια και ο Ποιητής επιλέγει να παραμείνει τυφλός…