Αναρωτιέμαι μερικές φορές αν έχουμε μπει, ως χώρα, στον 21ο αιώνα. Είναι πολλά τα σημάδια γύρω μας που με κάνουν να πιστεύω ότι αρνούμεθα πεισματικά να αλλάξουμε, ότι μας αρέσει σε ορισμένες εκφάνσεις της πολιτικής και δημοσιογραφικής μας ζωής να μοιάζουμε περισσότερο με την Αλγερία ή κάποια βαλκανική χώρα παρά με τη Γαλλία ή την Ιταλία.
Η ετήσια παράσταση που ανεβαίνει για παράδειγμα στη ΔΕΘ δεν αρμόζει σε ευρωπαϊκή χώρα. Ολο το υπουργικό συμβούλιο, ανεξαρτήτως κυβερνήσεως, συνωστίζεται στη Θεσσαλονίκη με αφορμή μια έκθεση που δεν παίζει κανένα ρόλο και δεν έχει καμία χρησιμότητα. Υπουργοί διαδέχονται ο ένας τον άλλον στα εγκαίνια ενός ακόμη περιπτέρου, θυμίζοντας σκηνές από παλιές ελληνικές ταινίες.
Στο ντιμπέιτ πάλι εμείς οι δημοσιογράφοι παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τους εαυτούς μας. Δεν μπορώ να φανταστώ άλλη χώρα όπου οι δημοσιογράφοι που συμμετέχουν στο ντιμπέιτ δίνουν συνεντεύξεις σε εθνικό δίκτυο μετά τη λήξη του λες και είναι αυτοί οι πολιτικοί αρχηγοί. Ούτε βέβαια μπορώ να φανταστώ άλλη ευρωπαϊκή χώρα όπου τα τηλεοπτικά πάνελ την ημέρα των εκλογών θα απαρτίζονται από τον κ. Χάρρυ Κλυνν στην καλύτερη περίπτωση. Η τηλεοπτική μας ενημέρωση πάσχει από έναν απαράμιλλο επαρχιωτισμό που συγκινεί πια μόνον αυτούς που δεν κλείνουν ποτέ την τηλεόρασή τους.
Παρακολουθώ κατόπιν τον κ. Γιώργο Παπανδρέου, τον άνθρωπο που κάποιοι θεωρούσαν ότι παραήταν μπροστά για την ελληνική κοινωνία και πως ένιωθε πιο άνετα στο Νταβός παρά στην Καβάλα. Και αναρωτιέμαι τι να απέγινε. Γιατί, αντί για μια καμπάνια του 21ου αιώνα, βλέπω τον κ. Λαλιώτη σε ρόλο εκπροσώπου και τον μεταμοντέρνο κ. Παπανδρέου να τον έχει καταπιεί το πιο παλιό από το παλιό ΠΑΣΟΚ.
Εν συνεχεία βλέπω τις προεκλογικές συγκεντρώσεις με τα πλαστικά σημαιάκια και αναρωτιέμαι πόσο γρήγορα ξεχάσαμε όλο εκείνο το πένθος για τους νεκρούς του καλοκαιριού και το περιβάλλον. Και μέσα σε όλα με βγάζουν από τα ρούχα μου μερικά αριστερά κόμματα που ενδιαφέρονται για το περιβάλλον αλλά κολλάνε όπου και όποτε θέλουν αφίσες ή πανώ.
Υπάρχει ένας κόσμος, που όλο και πληθαίνει, τον οποίον παλιά ενοχλούσαν οι ελληνικές γραφικές ιδιαιτερότητες στην πολιτική ή στη δημοσιογραφία. Τώρα έχει αρχίσει να χάνει την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει σύντομα και η ενόχληση γίνεται οργή. Αντί όμως να ανακουφίζεται με τη σκέψη πως «ας σπουδάσουν τα παιδιά μου έξω, για να μπορούν να ζήσουν και έξω» θα ήταν πολύ χρήσιμο να μπουν στην εντόπια αρένα και να θυμηθούν εκείνο το παλιό εδάφιο της ομιλίας του Κένεντι: «Πριν ρωτήσεις τι έκανε η χώρα σου για σένα, ρώτα τι έχεις κάνει εσύ για τη χώρα σου…»