Αλήθεια τι περιμένουμε από αυτές τις εκλογές; Από τις προηγούμενες του 2004 περιμέναμε την αλλαγή του τρόπου διακυβέρνησης. Λιγότερη αλαζονεία των κυβερνώντων, λιγότερος διάσπαρτος σε ολόκληρη την κοινωνία κομματισμός, κάθαρση του κράτους από τον κομματισμό, λιγότερη διαφθορά, προπαντός λιγότερη διαφθορά, που εξοργίζει τον κόσμο και τον κάνει να αισθάνεται μειονεκτικά και θύμα κραυγαλέας ανισότητας. Οπου δεν μετράει η αξία, αλλά ο «κομματικός πατριωτισμός» των πλέον αναξίων. Περιμέναμε ακόμη ένα εξορθολογισμένο με την «επανίδρυση» κράτος, δίκαιο και ισότιμο. Τα αποτελέσματα της «νέας διακυβέρνησης», ας πούμε με μετριοπάθεια ότι δεν ήσαν σε κανένα σημείο εντυπωσιακά, ενώ σε πολλά σημεία ήσαν απογοητευτικά. Το κράτος εξακολουθεί να μην ενδιαφέρει κανέναν αν είναι «μικρό ή μεγάλο», παραγωγικό ή όχι. Εκείνο που ενδιαφέρει όλους είναι να είναι «δικό τους» με «δικά τους» παιδιά σε όλα τα καίρια σημεία. Γνωρίσαμε πάλι φαινόμενα αλαζονείας, γνωρίσαμε τους κομματικούς τοποτηρητές σε όλα τα υπουργεία, στους οργανισμούς, στα νοσοκομεία… παντού, γνωρίσαμε τη βαθιά διείσδυση του κομματισμού στην κοινωνία. Γνωρίσαμε και φαινόμενα διαφθοράς. Δεν έχει τόση σημασία ότι ήταν λιγότερη από την προηγούμενη. Σημασία έχει ότι έμειναν άθικτοι οι μηχανισμοί της διαφθοράς.
Εν πάση περιπτώσει, το αίτημα της αλλαγής του τρόπου διακυβέρνησης ήταν στρατηγικό αίτημα των περασμένων εκλογών. Με ειλικρινή διάθεση αυτογνωσίας και αυτοκριτικής, ο Κώστας Καραμανλής θα μπορούσε να βγει και να πει: Δεν μπορέσαμε να ικανοποιήσουμε αυτό το αίτημα και γι’ αυτό παραμένει ως αίτημα και αυτών των εκλογών, της ερχόμενης Κυριακής. Και να μας πει ότι σχεδιάζει να κάνει αυτό και αυτό, πέντε συγκεκριμένες παρεμβάσεις, για να το ικανοποιήσει. Κυριαρχεί η άποψη ότι κύριο μέλημα μιας κυβέρνησης είναι να λύνει τα «προβλήματα του λαού». Τα «προβλήματα του λαού», όμως, είναι άπειρα και αενάως ανανεούμενα. Ο ίδιος ο λαός τα λύνει καλύτερα μόνος του, όταν έχει να κάνει με αξιόπιστο, προσιτό, ακομμάτιστο και ισότιμο κράτος. Τέτοιο κράτος δεν έχουμε, παρά την υπόσχεση για την «επανίδρυσή του». Και παραμένει στρατηγικό αίτημα…
Τι άλλο θα μπορούσαμε να περιμένουμε από αυτές τις εκλογές; Ασφαλώς οι πυρόπληκτοι της Πελοποννήσου και της Εύβοιας περιμένουν ικανοποιητικές και γρήγορες αποζημιώσεις. Η «ανασυγκρότηση» των καμένων περιοχών συνεχώς απομακρύνεται από τα ενδιαφέροντά τους. Οι αποζημιώσεις είναι πράγματι «πρόβλημα του λαού» και θα δώσει την ψήφο του σε εκείνον που θα το λύσει ή θα υποσχεθεί ότι θα το λύσει αποτελεσματικά. Μακριά από αυτά τα «προβλήματα του λαού» βρίσκεται και η προστασία του περιβάλλοντος. Είναι ασφαλώς «πρόβλημα του λαού» οι φορολογικές ελαφρύνσεις για την πρώτη κατοικία και για την κληρονομική μεταβίβαση ακινήτων και φυσικά «λαός» είναι και ο ιδιοκτήτης ενός τσιφλικίου!
Τα «προβλήματα του λαού» είναι το πρόσχημα του αχαλίνωτου λαϊκισμού και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο παίρνει αναγκαστικά τον χαρακτήρα της συναλλαγής μεταξύ εξουσίας και ψηφοφόρων. Αυτός ακριβώς ο λαϊκισμός τείνει να μεταβάλει τη Δημοκρατία μας σε «κορπορατίστικη», με οργανωμένα συντεχνιακά συμφέροντα να επιδιώκουν εκβιαστικά την ικανοποίησή τους με αντάλλαγμα την ψήφο τους.
Από τα δύο μεγάλα κόμματα, τα επιλεγόμενα εξουσίας, περιμέναμε οράματα και στρατηγικές προτάσεις. Ας το ξεχάσουμε. Προέχουν οι άμεσες και πρόχειρες «λύσεις» των «προβλημάτων του λαού».