Αλλιώς το είχα φανταστεί. Ηλπιζα μέχρι τελευταία στιγμή ότι η μεγάλη τραγωδία της Ηλείας θα ανέτρεπε τον ρου των προεκλογικών πραγμάτων και θα έδιδε στον πολιτικό και στον πολίτη τη δυνατότητα μιας άλλης, πολύ πιο κόσμιας προσέγγισης. Ηλπιζα δηλαδή ότι οι ηγεσίες των κομμάτων θα έπειθαν τους πανίσχυρους κομματικούς μηχανισμούς να χαμηλώσουν τους τόνους και εν ανάγκη να αποφύγουν ακόμη και τις προεκλογικές συγκεντρώσεις.
Μια τέτοια θαρραλέα πρωτοβουλία θα ήταν ύστατος χαιρετισμός προς τους νεκρούς και παράλληλα ένδειξη σεβασμού προς τους ψηφοφόρους που θα επέλεγαν ένα παρατεταμένο χειροκρόκτημα, αντί οποιασδήποτε εν θερμώ και υπό αλαλαγμούς πολιτικής ομιλίας.
Η «αυθόρμητη» προσέλευση του κόσμου, για την οποία εργάζονται νυχθημερόν εκατοντάδες κομματικά στελέχη και συνεργεία, διατίθενται τεράστια χρηματικά ποσά και πολλές φορές θεωρείται δείκτης ισχύος – υπεροχής των παρατάξεων, με διακτινίζει στο παρελθόν και μάλιστα σε παλαιομοδίτικες τακτικές. Τις αποκαλούσαμε «μάχη της εικόνας», «μαγεία των τηλεοπτικών τρικ». Σφάζονταν στην ποδιά των σκηνοθετών οι ηγεσίες των κομμάτων και ο κότινος περίμενε εκείνον τον σκηνοθέτη που θα «πολλαπλασίαζε» τον κόσμο των συγκεντρώσεων. Οι τηλεοπτικές εντυπώσεις αποτελούσαν χωριστό κεφάλαιο στα χαρτιά των συγκεντρωσιαρχών (υπάρχουν και αυτοί ως είδος) στα υπόγεια των μεγάλων κομμάτων και όλα κινούνταν σε επίπεδο ριάλιτι σόου. Το περίεργο είναι ότι τα ριάλιτι σόου μας ήλθαν ελαφρώς ετεροχρονισμένα.
Φέτος, προς στιγμήν υπέθεσα ότι αυτό το κεφάλαιο είχε τελειώσει οριστικά, μαζί με τη μακρά μεταπολιτευτική περίοδο. Οι συγκεντρωσιάρχες θα είχαν στο μεταξύ προαχθεί, θα είχε επέλθει η ανάλογη κόπωση και όπως ο κόσμος βαριέται εύκολα τα ριάλιτι, θα είχε βαρεθεί και το στήσιμο της προεκλογικής εκστρατείας. Μεταξύ μας, πίστευα επίσης ότι η ωρίμανση του πολιτικού προσωπικού της χώρας θα είχε φτάσει σε τέτοιο ποιοτικό σημείο, ώστε να θεωρείται αυτονόητη η απομάκρυνση από την ντουντούκα, το πλαστικό και την αφισοκόλληση. Πίστευα όμως και κάτι ακόμη πολύ πιο ουσιαστικό: ότι ο πύρινος όλεθρος του Αυγούστου, η ανείπωτη αυτή καταστροφή, θα γινόταν η αρχή του νέου κεφαλαίου. Σε πείσμα, ωστόσο, των προσδοκιών μου -είναι άραγε προσδοκίες των πολλών ή των λίγων;- οι πολιτικοί ξανάπιασαν το νήμα κανονικά. Οι πολιτικές συγκεντρώσεις επέστρεψαν, ξανάκλεισαν οι δρόμοι στο κέντρο των πόλεων, στους τηλεοπτικούς μας δέκτες μια μερίδα του κόσμου άρχισε να μετράει ξανά μέχρι που φτάνει η τηλεοπτική κάμερα, θριαμβολογώντας για την επερχόμενη νίκη του «δικού του» πουλέν και οι γνωστοί-άγνωστοι υποψήφιοι σφυρηλατούν το ίματζ τους με τον συνήθη επιθετικό και πολλές φορές άκομψο τρόπο. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά ποιος είπε ότι δεν χάνονται μέσα στο πολιτικό αλαλούμ;
Πολλοί διατείνονται ότι το μεσογειακό μας ταπεραμέντο -όπως θέλετε πείτε το- δεν επιτρέπει να σύρουμε σκουρόχρωμη γραμμή πάνω στην ιστορία των προεκλογικών εκστρατειών. Ομως, ειδικά φέτος το απαιτούσαν οι συνθήκες και στο κάτω κάτω ο κόσμος αλλάζει και μαζί του προφανώς αλλάζουμε κι εμείς. Από την εποχή του Σημίτη και μετά, η λιγότερη βαβούρα, η λιγότερη προεκλογική ηχορρύπανση έμοιαζε να είναι το ζητούμενο. Τι πήγε στραβά και επιστέφουμε συνεχώς στην πεπατημένη;