Σε τρεις ημέρες ο ελληνικός λαός θα ψηφίσει τον πρωθυπουργό της επόμενης τετραετίας. Παρά την αυξημένη, και λόγω συγκυριών, απήχηση των μικρών κομμάτων, η επιλογή ουσίας περιορίζεται σε δυο πρόσωπα: τον Κώστα Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου.
Γόνοι πολιτικών δυναστειών οφείλουν την είσοδο και εν μέρει την ανέλιξή τους στην πολιτική, στη βαριά κληρονομιά που κουβαλούν. Η επισήμανση του Γ. Καρατζαφέρη ότι από το 1945 μέχρι το 2005 κάθε δεκαετία βρίσκει στην εξουσία είτε έναν Παπανδρέου είτε έναν Καραμανλή είναι εύστοχη και διδακτική.
Από τα έδρανα της αντιπολίτευσης ο Κώστας Καραμανλής δεν απέφυγε τις υπερβολές και ενίοτε τις ακρότητες. Η κατηγορία περί «οικονομίας τραβεστί» που είχε εξαπολύσει κατά του Κώστα Σημίτη μπορεί να βρήκε ευήκοον ους στα σκληρά κομματικά στελέχη, αλλά δεν ήταν η καλύτερη στιγμή του. Παρουσίασε σαφή βελτίωση κατά την επταετή θητεία του στην ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υπερπήδησε το σημαντικό μειονέκτημα της πλήρους κυβερνητικής απειρίας, και τελικά ανεδείχθη κυρίαρχος του πολιτικού σκηνικού.
Ως πρωθυπουργός χάραξε τους σωστούς στόχους, αλλά καθυστέρησε. Υπέπεσε σε λάθη τακτικής και δεν απέφυγε τις εσφαλμένες επιλογές προσώπων. Δηλώνει ότι διδάχθηκε πολλά από την πύρινη καταστροφή. Εάν επανεκλεγεί οφείλει να μην επαναπαυθεί στην ενδεχόμενη εσωκομματική κρίση του ΠΑΣΟΚ και να κινηθεί ταχύτατα. Η περίοδος χάριτος θα είναι ελάχιστη, και θα κριθεί με αυστηρότητα.
Από την πλευρά του ο Γ. Παπανδρέου, παρά την κυβερνητική εμπειρία και την επιτυχή θητεία του ως υπ. Εξωτερικών, δεν έχει πείσει. Ως επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας επί μια πενταετία βελτίωσε την εικόνα της χώρας σε μια δύσκολη περίοδο (Οτσαλάν, Κόσοβο, 17Ν, προεδρία Ε.Ε. στον πόλεμο του Ιράκ), ενώ δικαιώθηκε στο τόλμημα της ελληνοτουρκικής προσέγγισης. Δυστυχώς, ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν έχει επιδείξει ανάλογη αποτελεσματικότητα. Απέτυχε να εμφυσήσει την αίσθηση σιγουριάς που αναζητούν οι οπαδοί ενός κόμματος εξουσίας αλλά και οι αναποφάσιστοι. Ενδεικτική της αδυναμίας του η υπαναχώρηση στο άρθρο 16 που «καθησύχασε» τους εσωκομματικούς δελφίνους αλλά έσβησε τις ελπίδες ψηφοφόρων του μεσαίου χώρου.
Ακολούθησε η εσφαλμένη στρατηγική της προεκλογικής οξύτητας, που άλλωστε δεν συνάδει με το νηφάλιο χαρακτήρα του.
Εάν ηττηθεί και η διαφορά είναι μικρή, μπορεί να ελπίζει σε αντιγραφή της πορείας του Κ. Καραμανλή ο οποίος το 2000 δεν έδειχνε απόλυτα έτοιμος να κυβερνήσει, αλλά παρέμεινε στην ηγεσία της αντιπολίτευσης και θριάμβευσε το 2004. Θα αμφισβητηθεί άμεσα από Βενιζέλο και Διαμαντοπούλου, αλλά εάν δεν βρει απέναντί του τον Κ. Σημίτη και καταφέρει να διανύσει αλώβητος τον εσωκομματικό Γολγοθά, μπορεί να ελπίζει σε ανάκτηση του χαμένου εδάφους στις ευρωεκλογές του 2009, και μια τελευταία απόπειρα αναρρίχησης στην πρωθυπουργία στις επόμενες εθνικές εκλογές.