Ενας από τους πλέον διαδεδομένους μύθους της μιντιοκρατίας είναι εκείνος των «αναποφάσιστων ψηφοφόρων», οι οποίοι υποτίθεται ότι κρίνουν την έκβαση των εκλογικών αναμετρήσεων στην τελική ευθεία. Ακόμη και στην περίπτωση της Γαλλίας, όπου όσοι είχαν στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα έβλεπαν το ισχυρό ρεύμα υπέρ του Σαρκοζί, πολλοί πίστευαν (πιστεύει κανείς αυτό που θέλει να πιστέψει!) ότι ο ασυνήθιστα μεγάλος αριθμός αναποφάσιστων μπορούσε να φέρει την ανατροπή της τελευταίας στιγμής. Φυσικά διαψεύσθηκαν: Ο όγκος των «αναποφάσιστων» στις περισσότερες Δημοκρατίες όντως μεγεθύνεται, αντανακλώντας την κρίση εμπιστοσύνης στα υπάρχοντα κόμματα εξουσίας, τελικά όμως πολώνεται, έστω με κρύα καρδιά, προς εκείνο το κόμμα που έχει δημιουργήσει δυναμική νίκης.
Θέτοντας το δίλημμα «αυτοδυναμία ή ακυβερνησία και νέες εκλογές», ο Κ. Καραμανλής δεν επιχείρησε μόνο να στεγανοποιήσει το κόμμα του έναντι του ΛΑΟΣ, αλλά και να ενισχύσει την αίσθηση της δυναμικής νίκης, στα μάτια των πολιτών που ταλαντεύονται μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Το μήνυμα ήταν ότι η νίκη της Ν.Δ. έχει κριθεί και ότι το μόνο που παίζεται είναι αν θα υπάρξει αυτοδυναμία. Με καθυστέρηση αρκετών ημερών, ο Γ. Παπανδρέου «τσίμπησε» τελικά το δόλωμα του αντιπάλου του και απάντησε ρίχνοντας το σύνθημα για κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – Αριστεράς, ως προοδευτική, εναλλακτική λύση σε περίπτωση ακυβερνησίας.
Η τακτική αυτή πάσχει διπλά. Στα δεξιά του ΠΑΣΟΚ, στον λεγόμενο «κεντρώο χώρο», εδραιώνει την αίσθηση του αουτσάιντερ, που βγάζει την τελευταία στιγμή λαγούς από το καπέλο, μήπως και κάνει την έκπληξη. Στα αριστερά του, εμφανίζεται το λιγότερο αναξιόπιστη. Πώς να εξηγήσει ο αριστερός ψηφοφόρος αυτόν τον ξαφνικό έρωτα του ΠΑΣΟΚ, όταν προ ολίγων μηνών ο κ. Πάγκαλος ασκούσε βιτριολική πολεμική κατά του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, θεωρώντας τους, ούτε λίγο, ούτε πολύ, εκτός συνταγματικής νομιμότητας; Πώς θα συνεννοηθεί ο κ. Χρυσοχοΐδης με την κ. Παπαρήγα ή τον κ. Αλαβάνο για την εξωτερική πολιτική, τη δημόσια ασφάλεια και την Παιδεία, όταν δυσκολεύεται να διαφοροποιηθεί, γι’ αυτά τα θέματα, έναντι της κ. Μπακογιάννη; Επιτέλους γιατί θα πρέπει η Αριστερά να έχει ενοχές επειδή το ΠΑΣΟΚ δυσκολεύεται να νικήσει αυτή την κυβέρνηση υπό αυτές τις συνθήκες (ομόλογα, πυρκαγιές κλπ.) και επειδή ο εκλογικός νόμος του κ. Σκανδαλίδη δυσκολεύει την αυτοδυναμία; Και τι άλλο διαμηνύουν τα παλαιομοδίτικα περί Πλαστήρα και Παπάγου, εκτός από ότι ζητούν από την Αριστερά να αυτοκτονήσει πολιτικά, αφού προηγουμένως εγγραφεί στον κατάλογο δωρητών σώματος του ΠΑΣΟΚ;