Αν την Κυριακή είχαμε, απλώς, ένα δημοψήφισμα προκειμένου να κρίνουμε τη διακυβέρνηση των τελευταίων τριών ετών, πιστεύω πως η κοινή γνώμη θα επιφύλασσε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη στον σημερινό πρωθυπουργό. Οι βουλευτικές εκλογές, όμως, απαιτούν μια πολύ πιο σύνθετη επιλογή. Η πρώτη επιλογή πηγαίνει σ’ εκείνους που έχουν τη δυνατότητα να συγκροτήσουν κυβέρνηση. Η δεύτερη, σε όσους θα συνεχίσουν να δοκιμάζονται στην αντιπολίτευση. Το ενοχλητικό με την πρώτη ομάδα είναι η «κακή παρέα» των γαλάζιων και πράσινων οπαδών, με τα ρουσφέτια τους, τις εξαρτήσεις και τους εκβιασμούς τους. Οσο κι αν οι καταστάσεις αυτές έχουν κάπως περιοριστεί, παραμένουν, άλλοτε από ανάγκη (απέναντι στο ανυπόληπτο κράτος), άλλοτε από κομματικό πατριωτισμό.
Ομως, ολοένα και περισσότεροι πολίτες εντάσσουν τον εαυτό τους στην ίδια αυτή πρώτη ομάδα, όσων πιστεύουν πως η ψήφος πρέπει να είναι χρήσιμη όσο και αποτελεσματική, να ταιριάζει στην πολιτική συγκυρία και να υποστηρίζει την καλύτερη δυνατή διοίκηση του κράτους για τα αμέσως επόμενα χρόνια. Αν, λοιπόν, ανήκουμε στην πρώτη ομάδα, η επιλογή μας αυτονόητα στηρίζεται στο ρεαλισμό των επόμενων κυβερνητικών χειρισμών και στη δρομολόγηση περιορισμένων αλλαγών που απαιτεί η περαιτέρω προσαρμογή της χώρας μας στο διεθνές γίγνεσθαι. Με αυτά κατά νου, πιστεύω ότι πρέπει να δοθεί μια ακόμη ευκαιρία στον Κώστα Καραμανλή.
Εχω κατά νου μια θετική και μια αρνητική αιτιολόγηση. Η δεύτερη οφείλεται στην τακτική που ακολούθησε η αντιπολίτευση και προσωπικά ο Γιώργος Παπανδρέου. Ειδικότερα, μετά την εγκατάλειψη τον Ιανουάριο της ελάχιστης συμφωνίας για την αλλαγή στα Ανώτατα Ιδρύματα (ΑΕΙ), όπως συμβολικά είχε διατυπωθεί γύρω από την αναθεώρηση του συνταγματικού άρθρου 16. Οταν μάλιστα ζήτησε εκλογές (με προφανή στόχο και το «μάντρωμα» των στελεχών του), πέρασε στη ρήξη σε όλα τα μέτωπα κυβερνητικής πρακτικής, υιοθέτησε «αριστερή» φρασεολογία και στάση και τελικά απομακρύνθηκε από τον στόχο του: να κυβερνήσει την Ελλάδα. Η θετική πλευρά για τον Καραμανλή είναι η συνέπεια και σταθερότητα στο θέμα της οικονομίας. Πάνω της κερδίζονται (ή χάνονται) οι περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις. Η δέσμευση Καραμανλή για μηδενισμό του ελλείμματος μέχρι το 2010 δημιουργεί ελπίδα μείωσης του δημόσιου χρέους και, επομένως, ελάφρυνση των βαρών για τις επόμενες γενιές. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του ασφαλιστικού. Επίσης, ο επόμενος γύρος διακυβέρνησης πρέπει να αξιοποιηθεί για την πραγματική ανακατανομή πόρων μεταξύ Παιδείας και Αμυνας, Μεγάλων Εργων και Κοινωνικής Υποδομής, την πάταξη της Διαφθοράς και, τελικά την εμπέδωση κλίματος συνεργασίας και εμπιστοσύνης στις τρεις βαθμίδες διοίκησης. Ο κ. Καραμανλής θα κριθεί από τον βαθμό στον οποίο θα εμπλακεί προσωπικά στα παραπάνω με σκοπό, προφανώς, να επιτύχει το, συχνά, ακατόρθωτο. Ας μη ξεχνάμε πως η Ελλάδα εξαντλεί με ταχείς ρυθμούς τον αναπτυξιακό σπινθήρα του δανεισμού και της διάνοιξης των γειτονικών αγορών. Για να συντηρήσουμε το επίπεδο ζωής μας μετά το 2010, χρειαζόμαστε νέες ευκαιρίες, που δεν θα έρθουν παρά με την προσφορά νέων περιοχών επιχειρηματικότητας.