Η έκβαση των εκλογών θα εξαρτηθεί -μεταξύ των άλλων- και από τη σύγκρουση δύο αντίρροπων τάσεων. Η μία είναι φυγόκεντρος. Πηγάζει από την εμφανή κρίση του διπολικού πολιτικού συστήματος και ωθεί τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους από τα μεγάλα προς τα μικρά κόμματα. Το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΛΑΟΣ ασκούν τη δική τους πολιτική επιρροή, αλλά λειτουργούν και σαν δοχεία για την ψήφο διαμαρτυρίας. Η άλλη τάση είναι κεντρομόλος. Πηγάζει από τον φόβο της ακυβερνησίας και ωθεί τους ψηφοφόρους προς τα μεγάλα κόμματα. Η δεύτερη αυτή τάση τροφοδοτείται από το ότι δεν διαγράφεται δυνατότητα να μεταβούμε από τις μονοκομματικές σε συμμαχικές κυβερνήσεις.
Ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου το εκμεταλλεύονται στο έπακρο για να θέσει ο καθένας το δικό του δίλημμα στους ψηφοφόρους. Με τον αέρα του πρώτου κόμματος (σύμφωνα με τις δημοσιευμένες δημοσκοπήσεις), ο «γαλάζιος» αρχηγός έχει προειδοποιήσει ότι εάν δεν πάρει αυτοδυναμία, θα προκηρύξει νέες εκλογές. Από την πλευρά του, ο «πράσινος» αρχηγός καλεί τους αριστερούς και τους δυσαρεστημένους να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ, γιατί μόνο έτσι «θα φύγει η Δεξιά». Στόχος και των δύο είναι να συμπιέσουν ασφυκτικά τα όμορα μικρά κόμματα και βεβαίως να προσελκύσουν τους παλινδρομούντες του ενδιάμεσου χώρου.
Παρ’ όλα αυτά, κατά πάσα πιθανότητα τα δύο μεγάλα κόμματα θα πάρουν αθροιστικά αρκετά μικρότερο ποσοστό απ’ ό,τι είχαν πάρει το 2004. Η ρωγμή στο διπολικό πολιτικό σύστημα έχει βάθος. Μέσα απ’ αυτήν αναδύεται μία ισχυρή δυναμική, η οποία είναι μάλλον απίθανο να τιθασευθεί με τις γνωστές συνταγές. Ολοένα και περισσότεροι ψηφοφόροι βιώνουν ένα αίσθημα πολιτικού «ανικανοποίητου» από τη διάψευση προσδοκιών και την ακύρωση ελπίδων. Κάνοντας τον απολογισμό της διακυβέρνησης του τόπου από τους δύο μεγάλους τον βρίσκει ελλειμματικό.
Η κρίση του «δικομματισμού», όμως, μόνο υπό όρους μπορεί να είναι αφετηρία για την υπέρβαση της αγκύλωσης του πολιτικού συστήματος, η οποία παράγει αφόρητη συμβατικότητα και παρακμή. Αυτή η κρίση δεν είναι μόνο μία ευκαιρία. Είναι και μία μεγάλη πρόκληση για τα μικρά κόμματα. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι εάν δεν ανταποκριθούν -ανεξαρτήτως προθέσεων- θα προσφέρουν την μεγαλύτερη βοήθεια στο κλυδωνιζόμενο διπολικό σύστημα, που με τόσο πάθος καταγγέλλουν. Κι αυτό, επειδή η παρατεταμένη ανυπαρξία ορατής εναλλακτικής λύσης στις μονοκομματικές κυβερνήσεις εξ αντιδιαστολής και εξ αντικειμένου το σταθεροποιεί.