THE NEW YORK ΤΙΜΕS
Η φαούστεια συμφωνία
Οι κίνδυνοι της φαούστειας αμερικανικής συμφωνίας με τον στρατιωτικό δικτάτορα του Πακιστάν γίνονται σαφέστεροι μέρα με την ημέρα. Ο στρατηγός Μουσάραφ ήταν έτοιμος να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης τον Αύγουστο, αλλά η Ουάσιγκτον του διεμήνυσε ότι μια τέτοια κίνηση θα οδηγούσε σε άνευ προηγουμένου πολιτική έκρηξη. Αυτή την εβδομάδα, ο Μουσάραφ αγνόησε το Ανώτατο Δικαστήριο του Πακιστάν και ουσιαστικά απαγόρευσε στον παλιό πολιτικό αντίπαλό του Ναβάζ Σαρίφ να επιστρέψει στην πατρίδα του. Βασικά, ο Σαρίφ επέστρεψε από το Λονδίνο, όπου τα τελευταία χρόνια διέμενε εξόριστος, συνελήφθη και απελάθηκε στη Σαουδική Αραβία. Ο πρόεδρος Μουσάραφ δεν σταμάτησε εδώ. Προχώρησε στη σύλληψη σχεδόν όλης της ηγεσίας του κόμματος του Σαρίφ. Βεβαίως, να διευκρινιστεί ότι ο Ναβάζ Σαρίφ δεν είναι εκλεκτός της Ουάσιγκτον και η κριτική της αμερικανικής κυβέρνησης απέναντι στην τακτική του Πακιστανού στρατηγού αποτελεί στάχτη στα μάτια. Ωστόσο, οι βίαιες διαδηλώσεις στους δρόμους του Πακιστάν έχουν αυξήσει τις πιθανότητες για κατακλυσμιαίες πολιτικές ανακατατάξεις στη χώρα, η οποία διαθέτει πυρηνικά όπλα και παράλληλα συμμετέχει στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Ο Σαρίφ δεν είναι ήρωας. Η θητεία του δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Η διαφθορά έδινε κι έπαιρνε. Και είναι απορίας άξιον πώς βρέθηκε στον αντίποδα των στρατιωτικών από τη στιγμή που οι στρατιωτικοί τον βοήθησαν παλιά να αναρριχηθεί στην εξουσία.
Οι Πακιστανοί έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν θέλουν πλέον τον στρατηγό και την εξουσία του. Οι περισσότεροι θα ήθελαν να επιστρέψουν στη δημοκρατία, γεγονός που σημαίνει εκλογές, στις οποίες μπορεί να συμμετάσχει ακόμη και ο Σαρίφ.
Αν ο Μουσάραφ δεν ακούσει τη φωνή του λαού, η Ουάσιγκτον οφείλει να του εξηγήσει προς τα πού βαδίζει. Είναι καιρός πια να εγκαταλείψει το προεδρικό μέγαρο, το Πακιστάν να προχωρήσει στη διεξαγωγή ελεύθερων και δίκαιων εκλογών και είναι καιρός, ο στρατός να βρει τρόπους, όχι να σαμποτάρει, αλλά να στηρίξει τις πολιτικές πρωτοβουλίες. Ας μην ξεχνάμε, πάντως, ότι με γείτονες, όπως το Αφγανιστάν, το Ιράν, την Ινδία και την Κίνα, το Πακιστάν παραμένει σημαντικός εταίρος των ΗΠΑ.
ΒΕDΟΜΟCΤΗ
Ο Ρώσος πρωθυπουργός
Ο Πούτιν λόγω της υψηλής του δημοτικότητας διαθέτει την ευχέρεια κινήσεων να αποφασίζει. Οι παράγοντες που καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις στη Μόσχα είναι τα συμφέροντα των διαφόρων ομάδων του Κρεμλίνου και η στρατηγική Πούτιν. Ο Ρώσος πρόεδρος επιδιώκει να τηρεί τέτοιες ισορροπίες μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, έτσι ώστε και μετά την προεδρική του θητεία να διατηρήσει την επιρροή του στα πολιτικά δρώμενα της χώρας του. Είναι επίσης υποχρεωμένος να επαγρυπνεί προκειμένου να αποφευχθούν υπονομεύσεις του κυβερνητικού έργου από διάφορες ομάδες εξουσίας. Ο διορισμός του Σουμπκόφ προσφέρει στον Πούτιν χώρο για να κινηθεί και καθιστά ακόμη πιο απρόβλεπτες τις κινήσεις του.
LΑ SΤΑΜΡΑ
Καυτή ρωσική περίοδος
Το γεγονός ότι ο υποψήφιος πρωθυπουργός της Ρωσίας, Βίκτορ Ζουμπκόφ, είναι απολύτως άγνωστος στο πολιτικό πεδίο, εγείρει πληθώρα ερωτημάτων. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά τη φήμη του ως πρωταθλητή της ίντριγκας. Σαν μάγος έβγαλε από το καπέλο του τον άνθρωπο που θα αναλάβει το δεύτερο ισχυρότερο αξίωμα στη χώρα, αυτό του πρωθυπουργού. Σύμφωνα με το ρωσικό Σύνταγμα ο πρωθυπουργός είναι εκείνος που εκτελεί χρέη προέδρου, όταν ο τελευταίος αδυνατεί. Η απομάκρυνση του Φραντκόφ σηματοδοτεί την έναρξη μιας καυτής περιόδου, που θα τελειώσει με τις προεδρικές εκλογές του Μαρτίου του 2008.
DW-WΟRLD.DΕ
Η στρατηγική Μπους στο Ιράκ θα συνεχιστεί
Ο πρόεδρος Μπους επρόκειτο χθες να επαναλάβει όσα ανέφερε ο στρατηγός Πετρέους στο Κογκρέσο. Σταδιακή αποχώρηση 30.000 στρατιωτών μέχρι τα μέσα του 2008, δηλαδή αποχώρηση όσων στρατιωτών είχαν έρθει αρχές του 2007 για να ενισχύσουν τις συμμαχικές δυνάμεις στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.
Ομως ήδη καταγράφεται μια ακόμη απώλεια και μάλιστα διαφορετικής υφής. Ο βαριά άρρωστος εκπρόσωπος Τύπου του Τζορτζ Μπους, ο Τόνι Σνόου, αποχωρεί από τον Λευκό Οίκο. Ποιος είναι όμως ο Τόνι Σνόου; Εδώ και ενάμιση χρόνο ήταν αυτός που έπρεπε να υπερασπίζεται καθημερινά τον προϊστάμενό του στις επιλογές του για τον πόλεμο στο Ιράκ. Λίγες ώρες πριν από το διάγγελμα του Μπους, ο Σνόου αντιμετώπισε, προφανώς για τελευταία φορά, την κριτική των Δημοκρατικών που απέρριψαν ως απαράδεκτη την έκθεση των Πετρέους και Κρόκερ και ζήτησαν την άμεση αποχώρηση των 164.000 Αμερικανών στρατιωτών από το Ιράκ με τη λογική ότι καλύτερα να βάλουμε ένα τέλος στη φρίκη παρά να βιώνουμε μια φρίκη χωρίς τέλος. «Δεν πρόκειται για έναν πόλεμο χωρίς τέλος», υπογράμμισε ο Τόνι Σνόου. «Η νίκη είναι ο στόχος μας και θα επιτευχθεί όταν βοηθήσουμε τους Ιρακινούς να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους από τους εχθρούς και να μπορέσουν να αυτοδιοικηθούν».
Και αυτό ακριβώς συμβαίνει αυτή τη χρονική περίοδο, ανέφερε τις προάλλες στα μέλη του Κογκρέσου ο επικεφαλής των αμερικανικών δυνάμεων στο Ιράκ, στρατηγός Πετρέους, στην έκθεσή του. Βέβαια, ο στρατηγός Πετρέους δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο περαιτέρω μείωσης των Αμερικανών στρατιωτών του χρόνου, κάτι που θα εξετάσει, όπως τόνισε, όταν θα έρθει ή ώρα του. Παρ’ όλα αυτά οι Δημοκρατικοί δεν πρόκειται κι αυτή τη φορά να σταματήσουν τον πρόεδρο. Διαθέτουν μεν την πλειοψηφία στο Κογκρέσο, αλλά δεν είναι τόσο άνετη για να φέρουν με το μέρος τους τους Ρεπουμπλικανούς. Δεν υπάρχουν όπως φαίνεται Ρεπουμπλικανοί που θα ήταν διατεθειμένοι να ψηφίσουν υπέρ της αλλαγής πλεύσης. Κανείς δεν πρόκειται να το τολμήσει. Αρα η στρατηγική του Μπους στο Ιράκ θα συνεχιστεί.
LΕ ΜΟΝDΕ
Ο Σαρκοζί και το Ιράν
Ο Νικολά Σαρκοζί σκληραίνει την πολιτική της Γαλλίας απέναντι στο Ιράν. Ο Γάλλος πρόεδρος προσπαθεί να πείσει τις ευρωπαϊκές χώρες, με επικεφαλής τη Γερμανία, να υιοθετήσουν κυρώσεις κατά της Τεχεράνης, έξω από τα όρια του ΟΗΕ, ο οποίος έχει ψηφίσει δύο σχετικές προτάσεις, μία τον Δεκέμβριο του 2006 και μία τον Μάρτιο του 2007. Ηδη, στις 27 Αυγούστου, στην πρώτη τοποθέτησή του στην εξωτερική πολιτική, ο Σαρκοζί έδωσε την εντύπωση πως το Παρίσι αντικαθιστά τον διάλογο με την απειλή, σημειώνοντας ότι αν οι Ιρανοί δεν αναστείλουν τη διαδικασία εμπλουτισμού ουρανίου, όπως επιτάσσει το ανακοινωθέν της διεθνούς κοινότητας, θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια άλλη καταστροφική κίνηση: βομβαρδισμός του Ιράν. Ο κ. Σαρκοζί κινείται έντονα διπλωματικά. Τον Ιούνιο, μιλώντας με την Κοντολίζα Ράις υπενθύμισε το θέμα των κυρώσεων. Και μετά τη συνάντησή του με τον πρόεδρο Μπους στις ΗΠΑ, τον Αύγουστο, οι διπλωμάτες άρχισαν να εργάζονται πυρετωδώς. Δίδει δε γενικά την εντύπωση ότι ευθυγραμμίζεται με την Ουάσιγκτον, η οποία λαμβάνει μονομερή μέτρα κατά της Τεχεράνης. Το Ιράν φοβάται. Είναι μια πραγματικότητα – ακόμη κι αν η Τεχεράνη δεν σταματάει να επαναλαμβάνει ότι δεν έχει πυρηνικό στρατιωτικό πρόγραμμα. Φοβάται τις γειτονικές χώρες, το Ισραήλ, ή ακόμη και τις αραβικές σουνιτικές χώρες. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι πρέπει να τιμωρηθούν οι Ιρανοί, επειδή αρνούνται να εγγυηθούν ότι δεν ψάχνουν τρόπους κατασκευής ατομικής βόμβας. Αλλά από την άλλη, δεν μπορεί κανείς να ψέξει τη διεθνή κοινότητα, η οποία έχει κάθε λόγο να δρα προληπτικά, φοβούμενη ότι μια ημέρα θα ξυπνήσει και θα δει τους μουλάδες να κατέχουν πυρηνικά όπλα. Ωστόσο, η διπλωματική στροφή του Σαρκοζί θέτει ένα πρόβλημα. Η συμπόρευση με την κυβέρνηση Μπους ίσως βλάψει την εικόνα της Γαλλίας, καθώς θα την τοποθετήσει δίπλα στην εικόνα που ο κόσμος έχει για τον Αμερικανό πρόεδρο. Οσον αφορά στο Ιράν και στον πυρηνικό φάκελο, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι κρατάει στα χέρια του την ιδανική λύση ή ότι κραδαίνει βεβαιότητες ή, τέλος, ότι παραδίδει μαθήματα διπλωματίας.