Πριν από μερικούς μήνες πιστεύαμε ότι η κυβέρνηση Καραμανλή θα προσέφευγε σε πρόωρες εκλογές και θα έθετε, περίπου δημοψηφικά, το θέμα της Δημόσιας Εκπαίδευσης στο σύνολό του. Οτι θα παρουσίαζε ένα σχέδιο μεταρρύθμισης και ότι θα ζητούσε από τον λαό την έγκρισή του και τη συγκατάθεσή του να το εφαρμόσει.
Είχε και λόγο και συμφέρον να το επιχειρήσει: στη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων η σύνεση και η λογική, αλλά ούτε και το αίτημα της αλλαγής (οποιασδήποτε αλλαγής) χαρακτήριζαν τους διαμαρτυρόμενους φοιτητές και καθηγητές ούτε τα κόμματα που τους στήριζαν. Η «συνετή και λογική» πλειοψηφία ήταν με το μέρος της κυβέρνησης, γιατί έβλεπε και εξακολουθεί να βλέπει ότι το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα έχει τα χάλια του σε όλες τις βαθμίδες, ότι είναι το χειρότερο της Ευρώπης, ότι επιβαρύνει τον πληθυσμό με υπερβολικά μεγάλα ποσά και γενικά με ένα τέτοιο σύστημα εκπαίδευσης δεν πάμε πουθενά και δεν έχουμε κανένα μέλλον.
Από δημοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν εκείνη την εποχή, αλλά και από τη λογική ανάλυση των γεγονότων, ήταν φανερό ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων θα στήριζε οποιαδήποτε μέτρα που η κυβέρνηση θα τα ονόμαζε «μεταρρύθμιση». Την ευνοούσε και η σχεδόν παντελής ανυπαρξία εναλλακτικών προτάσεων μεταρρύθμισης από την πλευρά του συνόλου της αντιπολίτευσης. Απέναντί της είχε μόνο την υπεράσπιση κεκτημένων συνηθειών και συμφερόντων και τη στασιμότητα.
Μετά ήρθαν τα ομόλογα. Η κυβέρνηση έχασε την πολυδιαφημιζόμενη «ηθική υπεροχή της» (σαν να έχασε την πάλαι ποτέ μεγάλη αξία της παρθενικής αρετής), αλλά και η αντιπολίτευση κυρίως η λεγόμενη αξιωματική, με την υπερβολή και τον λαϊκισμό αυτοπαγιδεύθηκε, πιστεύοντας ότι είναι αρκετό ένα σκάνδαλο για να κατακτήσει την εξουσία. Το σκάνδαλο, στο βάθος και στο μέγεθος που υπήρξε σκάνδαλο με πολιτικές και ποινικές συνθήκες, συγκαλύφθηκε από μια αμοιβαία καταμέτρηση των σκανδάλων που βαρύνουν τα δύο μεγάλα κόμματα.
Σε μια στιγμή φάνηκε ότι θα φτάναμε στις εκλογές με μόνη «πολιτική» αντιπαράθεση αυτόν… τον ανταγωνισμό των δύο μεγάλων κομμάτων στη διάπραξη σφαλμάτων. Ηρθαν οι φωτιές και η μεγάλη καταστροφή και απέτρεψαν αυτή τη μοιραία πορεία των «πολιτικών» μας πραγμάτων. Οι φωτιές αποκάλυψαν και έθεσαν τεράστια και μακροπρόθεσμα προβλήματα: την ανεπάρκεια του κράτους, την ανεπάρκεια της πολιτικής ηγεσίας να κατοχυρώσει, τουλάχιστον νομικά, την ακεραιότητα και ταυτόχρονα την ποικιλότητα της εθνικής γης, τι είναι φυσικό και πολιτισμικό περιβάλλον, τι είναι η προστασία του και για ποιο λόγο και τι είναι ανάπτυξη και δημόσια έργα και πώς μπορούν να συνυπάρξουν. Τεράστιο πρόβλημα που διογκούμενο θα το βρίσκουμε μπροστά μας. Ηδη άρχισε η διανομή της «ψημένης γης»…
Μέσα σε όλα αυτά και με τον διαδοχικό ενταφιασμό τους, πολιτικές ηγεσίες και ψηφοφόροι ξεχάσαμε και σπεύσαμε να ενταφιάσουμε και το μεγάλο ζήτημα της μεταρρύθμισης στη Δημόσια Εκπαίδευση. Στην προεκλογική περίοδο έχουμε μόνο μερικές αναφορές στη «μεταρρύθμιση» της κ. Γιαννάκου, που όλοι ξέρουμε ότι είναι τουλάχιστον ανεπαρκής και ατέρμονα και εν πολλοίς μικρονοϊκή φλυαρία… για το βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού. Ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση έθεσαν στον λαό άλλη σοβαρή και συγκροτημένη πρόταση για τη Δημόσια Εκπαίδευση. Και αυτό το πρόβλημα θα το βρουν και θα το βρούμε μπροστά μας.
Πολλοί εξακολουθούν να διερωτώνται: ποιο, τέλος πάντων, είναι το κεντρικό διακύβευμα των αυριανών εκλογών;