Η προεκλογική εκστρατεία ολοκληρώθηκε με τους πολιτικούς ηγέτες των δύο κομμάτων εξουσίας να επιδεικνύουν μοναδική «ευελιξία», κινούμενοι κατά περίπτωση από τα δεξιά προς τον «μεσαίο χώρο» και καταλήγοντας στα αριστερά για να αυξήσουν την πολυσυλλεκτικότητα των κομμάτων τους. Οι Ελληνες πολίτες παρακολούθησαν μάλλον με απόσταση και αδιαφορία τους τακτικισμούς αυτούς, αλλά η ημέρα της αλήθειας έφθασε σήμερα.
Στις εκλογές κατά συνθήκη κρίνεται η επίδοση της όποιας κυβερνήσεως και ταυτοχρόνως αξιολογείται η δυναμική της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως. Οι επιδόσεις της κυβερνήσεως δεν ήσαν εντυπωσιακές· υπήρξαν περιπτώσεις τραγικής ανεπαρκείας στην αντιμετώπιση εκτάκτων περιστατικών, όπως οι πυρκαγιές στην Πελοπόννησο και στην Εύβοια.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, ωστόσο, δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει προς όφελός της τις κυβερνητικές δυσλειτουργίες. Η μνήμη των έργων και των ημερών του ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να είναι ζωηρότατη στον Ελληνα πολίτη και αυτό είναι το ισχυρότερο όπλο της Νέας Δημοκρατίας στις σημερινές εκλογές.
Ο μέσος συντηρητικός ψηφοφόρος δεν είναι ασφαλώς ενθουσιασμένος από τις ιδεολογικές περιπλανήσεις της ηγεσίας του στους χώρους της Αριστεράς· αλλά διακατέχεται παραδοσιακά από ισχυρό αίσθημα νομιμοφροσύνης προς την παράταξή του και τον εκάστοτε αρχηγό της. Το ερώτημα είναι εάν αυτό ισχύσει και στη σημερινή συγκυρία.
Τα στελέχη της Ν.Δ. ευελπιστούν ότι ακόμη και απογοητευμένος, με αίσθημα πικρίας, ο συντηρητικός ψηφοφόρος θα δώσει μία δεύτερη ευκαιρία στον κ. Καραμανλή και δεν θα διολισθήσει στον ΛΑΟΣ και στον «αυτοδημιούργητο» ηγέτη του. Η ελπίδα δεν είναι αβάσιμη, αλλά ο χρυσός κανόνας παραβιάσθηκε και στη διάρκεια της μεταπολιτεύσεως αρχίζοντας από το 1977, όταν η Εθνική Παράταξη εξασφάλισε ένα σημαντικότατο ποσοστό.
Μια δεύτερη ευκαιρία εκτιμούν τα κυβερνητικά στελέχη ότι θα δώσουν στον κ. Καραμανλή και κάποιοι από τους περιστασιακούς ψηφοφόρους της Ν.Δ. των εκλογών του 2004 – αυτοί, με άλλα λόγια, που συγκροτούν την επιχειρηματική κοινότητα, και επιθυμούν να συνεχισθεί μία σειρά μεταρρυθμίσεων και προσαρμογών προς τα ισχύοντα στην Ενωση.
Υπάρχουν βέβαια και οι πολίτες που δεν ανήκουν στον συντηρητικό χώρο και υπερψήφισαν την Ν.Δ. το 2004 από απέχθεια προς το ΠΑΣΟΚ· αυτοί έχουν στραφεί σαφώς εις την πλειοψηφία τους στα μικρότερα κόμματα, ιδιαίτερα αφού οι πιθανότητες να αναδειχθεί η αξιωματική αντιπολίτευση στην εξουσία είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Το βασικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση ήταν ότι προέβαλε επί της ουσίας τη δυσαρέσκεια των γηρασμένων οπαδών του, δεν εξέφρασε νέες κοινωνικές ομάδες, όπως είχε συμβεί στα πρώτα χρόνια της μεταπολιτεύσεως και φυσικά ουδείς από όσους το κατεψήφισαν το 2004 τρέφει μια νοσταλγία για τη διακυβέρνησή του.
Ορθώς λοιπόν η ηγεσία της Ν.Δ. δεν εθεώρησε ότι απειλείται από το ΠΑΣΟΚ και στόχος του κ. Καραμανλή ήταν να ανακοπεί το ρεύμα προς τον ΛΑΟΣ – ενός κόμματος που αγωνίζεται να εξασφαλίσει την είσοδό του στη Βουλή.
Υπάρχει μία διάχυτη αίθηση για μία επικείμενη νίκη της Ν.Δ. Το ζητούμενο όμως δεν είναι μόνον αυτοδυναμία, για την οποία αγωνίζεται ο κ. Καραμανλής αλλά εάν οι τραγικές εμπειρίες θα οδηγήσουν σε ωρίμανση και αύξηση της αποτελεσματικότητος.