Η κυβέρνηση επέλεξε μια εκλογική διαδικασία-εξπρές, προκειμένου να αποφύγει να δώσει εξηγήσεις για μείζονα θέματα, όπως το σκάνδαλο των υποκλοπών, η ληστεία των Ταμείων, η διάλυση των μηχανισμών πυρόσβεσης. Το πέτυχε σχετικά εύκολα. Ουσιαστική συζήτηση για τα πεπραγμένα τριάμισι ετών δεν έγινε.
Πρόβλημα διαφορετικής τάξης και σημασίας, όμως, είναι η απουσία μιας άλλης συζήτησης, για το αύριο του τόπου, για την ανίχνευση δρόμων ανάπτυξης της δημοκρατίας, της οικονομίας, της κοινωνίας, για την πορεία της Ελλάδας μέσα στην Ευρώπη της Λισσαβώνας και στον ραγδαία ανταγωνιστικό κόσμο. Προφανώς, το βραχύ της προεκλογικής περιόδου, που έγινε ακόμη βραχύτερο εξαιτίας των καταστροφικών πυρκαγιών, επέδρασε. Αλλά, η απουσία συζήτησης πολιτικών προτάσεων τείνει να γίνει ενδημική στην πολιτική ζωή του τόπου. Οφείλεται στη μονιμότερη έλλειψη προσφοράς αλλά και έλλειψη ζήτησης για πολιτικές προτάσεις.
Η πρώτη οφείλεται στα κόμματα και τους ενδιάμεσους, εμάς τους δημοσιογράφους, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Τα κόμματα μεταλλαγμένα σε μηχανισμούς συναλλαγής με συντεχνιακά και μεγάλα συμφέροντα, δεν παράγουν πολιτική. Το πολιτικό προσωπικό συνήθως επιδιώκει τη μεγιστοποίηση του προσωπικού οφέλους του, θετικά (μέσω της διεύρυνσης της πελατείας του…) και αρνητικά (μέσω της αποτροπής εισόδου στην «πολιτική αγορά» παικτών που θα μπορούσαν να το αντικαταστήσουν). Τα μέσα ενημέρωσης συμβιώνουν με αυτά τα φαινόμενα, προσαρμοζόμενα σε αυτά. Αλλά τη σοβαρότερη αποτυχία του πολιτικού συστήματος, συνιστά η έλλειψη ζήτησης πολιτικών προτάσεων: Ολο και λιγότεροι πολίτες ενδιαφέρονται να ακούσουν κάποια πολιτική πρόταση, επειδή όλο και περισσότεροι πιστεύουν πως τα κόμματα είναι αναξιόπιστα. Οι εξαγγελίες εξανεμίζονται, οι προτεραιότητες αλλάζουν, τα λόγια μένουν «έπεα πτερόεντα». Γιατί, σε αντίθεση με τους πάλαι ποτέ «συμπαγείς» πολιτικούς οργανισμούς, σήμερα τα μεγάλα κόμματα δεν διαθέτουν στοιχειώδη ιδεολογική και πολιτική συνοχή, δεν είναι «πολυσυλλεκτικά» αλλά συνασπισμοί ετερόκλητων πολιτικών ομάδων, με ισχυρότερη συγκολλητική ουσία την κοινή επιθυμία απόλαυσης της εξουσίας. Και όταν «κερδίσουν» την κυβέρνηση και τις μεγάλες υπεραξίες του κράτους, αποδεικνύεται κάθε φορά (με σύντομα διαλείμματα…) ότι μέσα σε κάθε μεγάλο κόμμα, κυριαρχούν οι ομάδες που έχουν συνδέσει την ευδαιμονία τους με τα συμφέροντα των δυνάμεων της ακινησίας και του παρασιτισμού.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι ένα άλλο εκλογικό σύστημα (η απλή αναλογική θα ήταν ιδανική…) θα οδηγούσε στη διάλυση αυτού του αναχρονιστικού πολιτικού κατεστημένου και θα απελευθέρωνε νέες, ζωντανές δυνάμεις. Αλλοι, σπεύδουν να βαφτίσουν μια τέτοια εξέλιξη, «χάος» και «ακυβερνησία». Αν απαλλαγούμε από τις αυτοδύναμες, μονοκομματικές κυβερνήσεις, θα καταστραφεί η δημοκρατία ή, ειδικά, η οικονομία; Δεν ακούγεται πειστικό. Αφενός, στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αφετέρου, η οικονομία έχει αυτονομηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από την τρέχουσα πολιτική διαχείριση. Πιστεύει κάποιος ότι θα καταρρεύσουν οι επιχειρήσεις αν δεν λάβει άμεσα τις (βαρύνουσας σημασίας…) αποφάσεις του ο εκάστοτε υπουργός Οικονομίας ή Τουρισμού ή Ναυτιλίας ή Δημοσίων Εργων ή Εμπορίου ή Μεταφορών; Ή, μήπως, όλα αυτά είναι, απλά, υπερβολές, εύλογη κινδυνολογία ενός διακομματικού συντηρητικού κατεστημένου που απειλείται από τις (ευεργετικές για τον τόπο…) συνέπειες της απουσίας αυτοδυναμίας;