Ενώπιον της κάλπης, που σημαίνει ώρα ευθύνης, βρίσκονται πλέον σήμερα εκατομμύρια Ελληνες πολίτες, που καλούνται να κρίνουν και να επιλέξουν. Τούτη η εκλογή έχει την ιδιαιτερότητα της βαριάς σκιάς της πρόσφατης καταστροφής, που προκάλεσαν οι πυρκαγιές και έκαναν ακόμη πιο ασφυκτική την ούτως ή άλλως εξαιρετικά σύντομη προεκλογική περίοδο. Ετσι, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι οι πολιτικές ηγεσίες είχαν την πρόθεση, δεν περίσσεψε χρόνος να υπάρξει μία ουσιαστική πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ θέσεων και προγραμμάτων.
Μόλις το τελευταίο δεκαήμερο και με έναρξη τις επισκέψεις των πολιτικών αρχηγών στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης προβλήθηκαν κάποιες προγραμματικές θέσεις των κομμάτων. Ηταν όμως τόσο γενικόλογες, που ουσιαστικά οι πολίτες βαδίζουν στις κάλπες χωρίς να έχουν διαφωτιστεί για το αν υπάρχουν -και ποιες ακριβώς- διακριτές προτάσεις διακυβέρνησης της χώρας και αντιμετώπισης των προβλημάτων, που την ταλαιπωρούν.
Αυτό που κυριάρχησε στην προεκλογική αντιπαράθεση ανάμεσα στα δύο κόμματα εξουσίας -τα κόμματα, άλλωστε, της Αριστεράς κατέστησαν σαφές ότι δεν ενδιαφέρονται για κυβερνήσεις συνεργασίας- ήταν τα διλημματικού χαρακτήρα ερωτήματα, που ανέδειξαν οι δύο αρχηγοί τους. «Αυτοδυναμία ή νέες εκλογές» ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής και «δημοψήφισμα για να φύγει η Δεξιά» ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργος Παπανδρέου. Επιπλέον, ο κ. Καραμανλής επιχείρησε να αναδείξει το «νέο πατριωτισμό», που εκφράστηκε με την αλληλεγγύη προς τους πυρόπληκτους και ο κ. Παπανδρέου το πόσο «επικίνδυνη» και κακή ήταν η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.
Κατά τα λοιπά, οι δύο μονομάχοι παρουσίασαν τους άξονες -και μόνο- των προγραμματικών τους προτάσεων και ανταγωνίστηκαν στην παροχολογία της τελευταίας στιγμής. Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ανέδειξε ως προτεραιότητες τον εκσυγχρονισμό του κρατικού μηχανισμού, την προστασία του περιβάλλοντος, την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, την ανάπτυξη της οικονομίας και την επένδυση στην Παιδεία, με τις οποίες είναι δύσκολο να διαφωνήσει κανείς. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου παρουσίασε ένα πρόγραμμα που στοχεύει στην αναδιανομή του πλούτου, προβλέπει ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο, φιλικό προς το περιβάλλον, κοινωνική εργασία και ενίσχυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Ωστόσο το ζητούμενο είναι οι συγκεκριμένες πολιτικές και η δημόσια χρηματοδότηση που θα στηρίξουν τις προτεραιότητες και τις προτάσεις. Στην προεκλογική περίοδο οι δημόσιοι πόροι «σπαταλήθηκαν» σε αυξήσεις συντάξεων, σε υποσχέσεις για πλήθος νέων επιδομάτων, σε συντάξεις προς τις ανασφάλιστες νοικοκυρές, σε ανταγωνισμό για το ποιος θα μειώσει περισσότερο το φόρο επί των ακινήτων και άλλες παροχές. Οσο για το κόστος, και οι μεν και οι δε τονίζουν ότι «έχουν γνώσιν οι φύλακες», χωρίς να προβαίνουν σε περισσότερες λεπτομέρειες. Το δε ασφαλιστικό, που θα είναι η άμεση προτεραιότητα για την όποια νέα κυβέρνηση, εξαντλήθηκε σε αόριστες υποσχέσεις ότι δεν θα θιγεί τίποτε – με αποτέλεσμα να απορεί κάποιος γιατί είναι αναγκαίες οι όποιες παρεμβάσεις. Η ουσιαστική αντιπαράθεση σχετικά με το πώς θα ιεραρχηθούν και θα επιτευχθούν οι στόχοι, στους οποίους όλοι περίπου συμπίπτουν, δεν έγινε. Κι αυτό είναι κάτι που θα το βρει μπροστά της η νέα κυβέρνηση.