Η αποχή από τις εκλογές δεν είναι πάντα εκδήλωση πολιτικής απάθειας, άρνησης προς ό,τι έχει σχέση με τα κοινά. Δεν είναι πάντα επιλογή του πολίτη που νιώθει να μην έχει κανενός τύπου δέσμευση, ούτε τάξεως, ούτε περιβάλλοντος, ούτε ιδεολογίας. Μπορεί να είναι και μια πράξη διαμαρτυρίας απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που ζητάει από τους πολίτες μόνο ένα πράγμα, την ψήφο του. Απέναντι σε ένα σύστημα αντιπροσώπευσης που στην ουσία καταργεί τη συμμετοχή, αδιαφορεί για τη δημόσια δικαιοσύνη, δεν υπερασπίζεται τα δημόσια αγαθά, βλέπει τα άτομα σαν πελάτες, εκλογείς, καταναλωτές, ως μοναχικούς διεκδικητές της υλικής ευδαίμονας και της ατομικής ασφάλειας. Μια πράξη διαμαρτυρίας απέναντι στα κόμματα, από την επιτήρηση των οποίων θέλει να διαφύγει.
Οχι, η σχέση οργής με την πολιτική δεν οδηγεί αναγκαστικά στην απάθεια. Μπορεί να οδηγήσει σε πρωτοβουλίες και δίκτυα έξω από παραδοσιακά σχήματα. Το πρόβλημα είναι ότι το φαινομενικά σαφές όριο ανάμεσα στην αδιαφορία και τη διαμαρτυρία μπορεί -αν η αγανάκτηση, ο θυμός δεν βρουν κάπου διέξοδο και εκφυλιστούν σε απραξία- να εξαφανιστεί. Αν η ιδιότητα του πολίτη δεν μεταφράζεται σε κάτι περισσότερο από την πληρωμή φόρων και δεν βιώνεται κανενός τύπου κοινωνική εγρήγορση (μια ζωή έξω από τη λογική της σύγκρουσης, όχι αναγκαστικά μεταξύ λαού και κυβερνώντων, αλλά π.χ. μεταξύ έγνοιας και αδιαφορίας, ευθύνης και ανευθυνότητας) δεν είναι και τόσο δύσκολο να ολισθήσει κανείς στον κτητικό ηδονιστικό ατομικισμό, στην αδυναμία να αντιληφθεί τη σημασία του δημόσιου αγαθού, την αξία της κοινής διαβούλευσης.
Ενα άλλο ζήτημα είναι ότι το σύστημα ενάντια στο οποίο πάμπολλοι στις δυτικές δημοκρατίες διαμαρτύρονται απέχοντας από την εκλογική διαδικασία δεν θίγεται από την αποχή, από την οργή που εκφράζεται με τη μη συμμετοχή στο παιχνίδι του κομματικού ανταγωνισμού. Οι εκλογές είναι μια μάχη επαγγελματιών, μια διαδικασία για την ανάληψη (ή διατήρηση) της εξουσίας. Κάποιος θα κερδίσει. Θα πάρει τις ίδιες έδρες, με λιγότερες ψήφους. Μάλιστα, μπορεί να πάρει και περισσότερες έδρες με λιγότερες ψήφους (συχνά ψηφοφόροι που κουράστηκαν από τον Α, δεν ψηφίζουν τον Β, αλλά επιλέγουν να μην ψηφίσουν καθόλου. Ετσι, ο Β κερδίζει περισσότερες έδρες χωρίς να έχει κερδίσει περισσότερες ψήφους). Με αυτό εκβιάζουν τα μεγάλα κόμματα τους απογοητευμένους ψηφοφόρους: «Αν δεν (με) ψηφίσετε, θα φταίτε εσείς για τα χειρότερα».
Είναι, λοιπόν, παγιδευμένοι; Οχι. Η αληθινή παγίδα για τους απέχοντες είναι να κατρακυλήσουν από τη συνειδητή αποχή (που συνήθως κάπου οδηγεί) στην αδράνεια, τον πολιτικό κυνισμό. Αυτός είναι που απαξιώνει κάθε κοινωνικό κανόνα, κάθε μορφή πολιτισμού και οδηγεί στην αποσύνθεση της κοινωνίας.