Το τελευταίο που πρέπει να κάνουν οι νικητές των σημερινών εκλογών είναι να πανηγυρίσουν. Και αυτό γιατί η κατάσταση απαιτεί περισυλλογή. Μπορεί οι πυρκαγιές να μοιάζουν πλέον μακρινές, ανέδειξαν όμως γιγάντια προβλήματα. Κυρίως όμως ανέδειξαν ότι η χώρα είναι ευάλωτη, όχι σε ασύμμετρες απειλές, αλλά στις παραμικρές διακυμάνσεις του τυχαίου. Οτι δεν έχει σχέδιο προστασίας, όχι μόνο απέναντι στις προκλήσεις και τις απειλές της παγκοσμιοποίησης, αλλά ούτε στις εντεινόμενες κλιματικές αλλαγές ή στα κόλλυβα κάποιας γιαγιάς στην Ηλεία. Με δεδομένο το σύστημα που έχουμε οικοδομήσει πρέπει πλέον να φοβόμαστε και το πέταγμα κάποιας πεταλούδας στο Τόκιο.
Αυτό που ζήσαμε στην Πελοπόννησο δεν ήταν παρά η κορύφωση των διαδοχικών καταστροφών της χώρας που περνούν ασυλλόγιστες. Αν συμπυκνώσουμε αυτό το τραγικό καλοκαίρι θα δούμε μια περίεργη κλιμάκωση. Κάηκε το Πήλιο και όλοι θεωρήσαμε ότι είναι η συνήθης καλοκαιρινή καταστροφή: μερικές χιλιάδες στρέμματα δάσους και θάμνων. Κάηκε η Πάρνηθα και είδαμε ότι και οι εθνικοί δρυμοί δεν είναι ασφαλείς. Στην πυρκαγιά της Αιγιάλειας, είδαμε σπίτια να καίγονται. Ολοι νόμιζαν ότι μέχρι εκεί φτάνει το «κακό», μέχρι να έρθουν και οι 66 νεκροί του Αυγούστου για να διαπιστώσουμε με τραγικό τρόπο ότι το κακό δεν έχει πάτο.
Σήμερα το πουλόβερ συνεχίζει να ξηλώνεται. Οχι με τη δραματική ταχύτητα του καλοκαιριού, αλλά κόμπο-κόμπο. Κανείς δεν αναρωτιέται πώς και γιατί φτάσαμε σ’ αυτήν την καταστροφή, όλοι αγωνιούν για τα «μυστικά γκάλοπ». Ουδείς ρωτάει τους πολιτικούς «γίνεται κάποια έρευνα για να διορθώσουμε τους μηχανισμούς πρόληψης και πυρόσβεσης;», όλοι ψάχνουν τη σύνθεση της επόμενης κυβέρνησης. Αφιονισμένοι με τη σκηνοθεσία της πολιτικής, λειτουργούμε σαν να είδαμε ένα κακό θρίλερ και τεχνηέντως μας έστρεψαν στο σύνηθες πολιτικό κουτσομπολιό: «Αν κερδίσει το ΠΑΣΟΚ, θα είναι άραγε ο κ. Σημίτης υπουργός του κ. Παπανδρέου;».
Σε περιόδους ραγδαίων αλλαγών μια χώρα πρέπει να ελπίζει το καλύτερο, αλλά να προετοιμάζεται για την αποτροπή του χειρότερου. Να δημιουργεί ευέλικτες δομές που θα απορροφούν τους κραδασμούς μιας πραγματικότητας που διαμορφώνεται πλέον πολυπαραγοντικά. Τα σοβιετικού τύπου μοντέλα ταιριάζουν σε νεκρές κοινωνίες, εκείνες που δεν έχουν άλλη πρόκληση παρά μόνο τη διαιώνιση της ακαμψίας.
Δεν γνωρίζουμε τι θα γίνει απόψε. Τα εκλογικά αποτελέσματα πιθανότατα θα πυροδοτήσουν αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό, αλλά δεν ξέρουμε αν θα υπάρξουν πολιτικές αλλαγές. Δεν ξέρουμε αν οι νόρμες παραμένουν εν ισχύι. Προς το παρόν και αφορμώμενοι από όσα είδαμε στην προεκλογική περίοδο, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι για το «πολιτικο-δημοσιογραφικό πηγαδάκι» η καταστροφή της Πελοποννήσου είναι κάτι σαν μια πυρκαγιά που έγινε πριν από καιρό στο Βερμόντ των ΗΠΑ. Η προεκλογική περίοδος είχε τα ίδια υφολογικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή, πόσο διαφορετική θα ήταν η τελευταία εβδομάδα χωρίς τους νεκρούς του Αυγούστου; Τι διαφορετικό θα γινόταν στις συγκεντρώσεις των κομμάτων και στα τηλεπαράθυρα;
Σήμερα περισσεύουν οι πανηγυρισμοί και απαιτείται περισυλλογή. Μπορεί η προεκλογική περίοδος να κατέληξε ίδια με τις προηγούμενες, μετεκλογικά όμως όλα πρέπει να αλλάξουν. Ακόμη και οι φολκλορικοί πανηγυρισμοί.