Στην έξοδο της 1ης Μπιενάλε της Αθήνας, η πρωτεύουσα μπορεί να μην έχει υποστεί εμφανείς αλλοιώσεις («Destroy Athens», ο τίτλος της) όμως για λίγη ώρα ακόμη συνεχίζουμε να βαδίζουμε, μέχρις ότου η πόλη μας απορροφήσει και πάλι, σκιασμένοι από μια αόριστη απειλή, ένα δυσοίωνο συναίσθημα. Η βία, η έλλειψη επιθυμίας και επικοινωνίας, η περιήγηση σε έργα που λειτουργούν σαν κολαστήριο και την ίδια στιγμή καταφυγή, μας ακολουθεί και μετά το τέλος της έκθεσης. Στον τελευταίο χώρο αυτού του ιδιότυπου λαβύρινθου, που έχει στηθεί στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, η εγκατάσταση των Temporary Services αφήνει πίσω τα ποσοστά των εκλογών, την κατανομή των εδρών, τη σύνθεση του πληθυσμού, την καθημερινότητα των εκλογέων. Κυρίως αυτό το τελευταίο. Ενα έργο συλλογικό, μέσα από το οποίο η πολιτική συνδιαλέγεται με την κοινωνία με όρους κυρίως ηθικούς και λιγότερο αισθητικούς.
Οι Temporary Services, μια τριμελής ομάδα Αμερικανών «ακτιβιστών της τέχνης» ήρθε σε επαφή με ένα κατάδικο που εκτίει την ποινή του σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Ο Angelo, όπως είναι το ψευδώνυμό του, άρχισε, χρόνια πριν, να προμηθεύει την ομάδα με σχέδια αντικειμένων που φτιάχνουν οι φυλακισμένοι στα κελιά τους. Ζάρια και πιόνια σκακιού από χαρτί υγείας και ζαχαρόνερο, αυτοσχέδιοι βραστήρες, κρεμάστρες, sex dolls, προφυλακτικά, όλα κατασκευασμένα από ευτελή και ανυπόληπτα υλικά, που συνθέτουν τον «μικρόκοσμο της απομόνωσης». «Οι φύλακες τα καταστρέφουν», εκμυστηρεύεται ο Angelo σ’ ένα συνοδευτικό κείμενο, «αλλά εμείς τα ξαναφτιάχνουμε». Εξάλλου, αυτή ακριβώς είναι η λειτουργία του συστήματος καταστολής, εξηγεί.
Καθώς περιδιαβάζουμε αυτήν την αναπαραγμένη έγκλειστη καθημερινότητα, γεμάτη φαντασία, επιβιωτική επινοητικότητα και θαυμαστή ευρηματικότητα, περιορισμένη αλλά και εκρηκτική στην επιμονή, μεθοδικότητα και γνώση που μεταδίδει, οι κινήσεις μας μικραίνουν, εναρμονίζονται λες με τον χώρο και τη φιλοσοφία του. Στο τέλος της σύντομης διαδρομής η αναπαράσταση ενός κελιού (επιστημονικά έχει μελετηθεί ώστε να είναι τα λιγότερα τετραγωνικά, στα οποία μπορεί να «ζήσει» ένας άνθρωπος), φέρνει τον φιλότεχνο επισκέπτη σε άμεση επαφή με την αλήθεια ενός άλλου κόσμου. Αρκεί μια επίπλαστη στέρηση ελευθερίας και τα όρια μεταξύ τέχνης και ζωής εξουδετερώνονται. Δευτερόλεπτα αρκούν για να διαβούμε τα σύνορα από το δημόσιο στο ιδιωτικό, από την οργανωμένη κοινωνία σ’ ένα μέρος «όπου δεν μπορεί κανείς ούτε να μιλήσει ούτε να σιωπήσει». Ο ρεαλισμός των Temporary Services ενθαρρύνει την αλληλεγγύη και την αμοιβαιότητα χωρίς να εξωραΐζει το αδιέξοδο, την απελπισία ή τη διαρκή αγριότητα. Ο διάλογος, ανάμεσα στην εγκατάσταση και στον θεατή, στηρίζεται στη σύγκρουση και στη ρήξη: μύθοι, δεδομένα, αναμονές, στρατηγικές, διαλύονται. Στιγμές εγκλεισμού και η κοσμοθεωρία κλονίζεται.
Μέρες μετά, το έργο μας ακολουθεί. Τροφοδοτεί από παράδρομους έννοιες όπως «υπευθυνότητα» και «συλλογικότητα». Τις αναβαπτίζει και τις παραδίδει εύθραυστες και ταυτόχρονα ισχυροποιημένες. Ισορροπώντας παράδοξα, μέσα σ’ ένα κελί, την τέχνη με την πολιτική.