Το συνηθισμένο «επιχείρημα» της κάθε νέας κυβέρνησης που αναλαμβάνει την εξουσία ύστερα από κομματική αλλαγή στις εκλογές, είναι πως «παρέλαβε καμένη γη…». Η επανεκλογή της Ν.Δ. της «στερεί» την ευχέρεια χρήσεως αυτού του «επιχειρήματος» (τώρα, πια, θα ‘χει να συγκρίνεται με τις δικές της κυβερνητικές επιδόσεις…), αλλά η τραγική πραγματικότητα είναι πως την επαύριο της εκλογικής της νίκης όντως παραλαμβάνει καμένη γη και μάλιστα σε τρομακτικών διαστάσεων εθνικό επίπεδο. Υπό άλλες προϋποθέσεις και πολιτικές συγκυρίες ισχύος και αξιοπιστίας του αντιπάλου της, οι πρωτοφανούς εκτάσεως πυρκαγιές που κατέκαυσαν λίγες εβδομάδες πριν από τις κάλπες ολόκληρες περιοχές της χώρας, θα αρκούσαν από μόνες τους να της κοστίσουν την εκλογική νίκη. Δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Οι ταχύρρυθμες (αν και σε κάποιο βαθμό αμφιλεγόμενες, τουλάχιστον ως προς τη μεθόδευσή τους…) διαδικασίες παροχής μιας πρώτης άμεσης βοήθειας προς τους πληγέντες, οι δεσμεύσεις για μια κατά το δυνατόν ταχύτατη προσπάθεια «ανασυγκρότησης» του πληθυσμού, αλλά και των περιοχών που καταστράφηκαν, κυρίως όμως η ανικανότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να κεφαλαιοποιήσει τις δραματικές εντυπώσεις από την ανικανότητα και αναποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής (πώς, άλλωστε, αφού γι’ αυτά τα χάλια είχε και η ίδια τεράστιες ευθύνες ως κόμμα που διαχειρίσθηκε επί χρόνια την εξουσία;), συνέβαλαν αποφασιστικά προς τούτο…
Ο Κώστας Καραμανλής, στο μήνυμά του προς τον ελληνικό λαό, λίγες ώρες μετά την εκλογική του νίκη, αισθάνθηκε την ανάγκη να προσθέσει στις άλλες σκέψεις και εξαγγελίες του ακόμη μια: «Μια σκέψη για τους συμπολίτες μας που δοκιμάστηκαν από τις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές. Οι δεσμεύσεις μας απέναντί τους θα εκπληρωθούν στο ακέραιο…». Πρόσφατη η τραγωδία, επιβεβλημένη η ειδική αναφορά. Που όμως, εκ των πραγμάτων, δεν είναι δυνατόν να αποσυνδεθεί από το γενικότερο σκηνικό άμεσης απειλής του περιβάλλοντος, απειλής που κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο αισθητή και στον τελευταίο κάτοικο αυτού του πλανήτη. Οι ανησυχίες και τα SOS που εκπέμπονται σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, φυσικά και στην Ελλάδα (της λειψυδρίας, των μολυσμένων ποταμών, της τσιμεντοποίησης και της καταστροφής του πράσινου, του αέρα που αναπνέουμε…) δεν αποτελούν πια απλώς «οικολογικές ευαισθησίες», αλλά κραυγές ζωής…
Ο πρωθυπουργός, πριν από τις εκλογές και πιθανότατα κάτω από το βάρος των εντυπώσεων της μεγάλης καταστροφής του περιβάλλοντος από τις πυρκαγιές, δεσμεύθηκε πως στη νέα του κυβέρνηση θα προχωρούσε στην ίδρυση υπουργείου Περιβάλλοντος, χωρίζοντας τη συγκεκριμένη πρώτης προτεραιότητας αρμοδιότητα από το ενιαίο ΥΠΕΧΩΔΕ που εκ των πραγμάτων συνιστά μία ακόμη… νεοελληνική ιδιαιτερότητα, η ίδια πολιτική αρχή, δηλαδή, να έχει και την ευθύνη για τα δημόσια έργα και την ευθύνη της προστασίας του περιβάλλοντος, που στην ουσία αλληλοσυγκρούονται.
Μέχρι και λίγο πριν από τις πυρκαγιές, ο υπουργός Περιβάλλοντος – Χωροταξίας – Δημοσίων Εργων επέμενε πως ένας τέτοιος διαχωρισμός ίσως να πρέπει να γίνει, αλλά αυτό θα έπρεπε να συμβεί έπειτα από… 4 χρόνια (γιατί άραγε; Ποιες «εκκρεμότητες» υπάρχουν;), «όχι τώρα». Οι τραγικές εξελίξεις και οι πολύ συγκεκριμένες υπόνοιες πως πίσω από έναν μεγάλο αριθμό πυρκαγιών κρύβονται συγκεκριμένα μεγαλοσυμφέροντα, κατέστησαν τον προβληματισμό για χωριστό υπουργείο Περιβάλλοντος δραματικά επίκαιρο – γι’ αυτό πιθανότατα και ο κ. Καραμανλής δεσμεύθηκε για τη δημιουργία του…
Βρισκόμαστε ήδη στην κρίσιμη «επόμενη μέρα». Ο επανεκλεγείς πρωθυπουργός μελετά τη σύνθεση και τη στελέχωση του νέου του υπουργικού συμβουλίου. Και δεν έχουν περάσει παρά δύο μόνον εβδομάδες από τη δέσμευσή του για τη δημιουργία αυτόνομου, ανεξάρτητου φορέα πολιτικής διαχείρισης και σχεδιασμού του περιβάλλοντος, ήδη δραματικά λαβωμένου στον τόπο και χρήζοντος άμεσης και αποφασιστικής, ακόμη και ριζοσπαστικής «ανασυγκρότησης», κατά πώς λένε και οι κυβερνητικές υποσχέσεις – παλιές και νέες…
Πιστεύουμε πως η απόφαση του κ. Καραμανλή να υλοποιήσει άμεσα αυτή τη συγκεκριμένη και τόσο επίκαιρη δέσμευσή του θα χαιρετισθεί από το σύνολο της κοινωνίας, πέρα από κομματικές και ιδεολογικές «προτιμήσεις» και ταυτόχρονα θα δείξει κατά τον πιο άμεσο και έμπρακτο τρόπο πως ο πρωθυπουργός ερμήνευσε σωστά το «μήνυμα» που πήρε από τον κόσμο (όπως είπε), να προχωρήσει δηλαδή με γοργά βήματα στην υλοποίηση των απαραίτητων (έστω και αν έχουν πολιτικό ή άλλο κόστος…) δομικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων…
Θα τολμούσαμε, μάλιστα, και μια πρόταση στον επανεκλεγέντα πρωθυπουργό: το αυτόνομο, ανεξάρτητο (και παντοδύναμο!) υπουργείο Περιβάλλοντος να το αναθέσει σε προσωπικότητα αδιαμφισβήτητου κύρους και αξιοπιστίας, ενδεχομένως από την επιστημονική κοινότητα (διαθέτουμε έξοχους ειδικούς παγκόσμιας αναγνώρισης), χωρίς σκέψεις μικροπολιτικής σκοπιμότητας, να προέρχεται δηλαδή από την κοινοβουλευτική ομάδα ή τον κομματικό χώρο του κυβερνώντος κόμματος. Υποστηρίζουμε όλοι πως το ζητούμενο είναι η συναίνεση, η σύγκλιση απόψεων, η υπέρβαση του στείρου μικροκομματισμού. Ποιο πλέον πρόσφορο πεδίο, από το δοκιμαζόμενο περιβάλλον;