Ανεμοδεικτης

4' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο μεγάλος χαμένος των εκλογών είναι το ΠΑΣΟΚ. Απεδείχθη, κατά τρόπο μάλιστα περίπου συντριπτικό, πως δεν κατόρθωσε να πείσει τον κόσμο ότι αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική λύση, και μάλιστα έχοντας ως αντίπαλο μια κυβέρνηση με χαμηλές επιδόσεις (και πάντως, κατώτερες των ίδιων των δεσμεύσεών της αλλά και των προσδοκιών της κοινωνίας, ασχέτως κομματικής τοποθέτησης…) και σε μια χρονική στιγμή που οι εντυπώσεις και οι συγκυρίες ήταν σαφέστατα εναντίον της. Μπορεί να ακούγεται εύλογη η απορία που διατυπώνεται από πολλούς, «μα, αυτή τη Ν.Δ. με φόντο τις φωτιές, την κρατική ανεπάρκεια, τις φήμες περί τα ομόλογα διάλεξε ο λαός να εμπιστευθεί;», αλλά η απάντηση σε αυτή είναι εξίσου εύλογη: ο κόσμος έστειλε το μήνυμά του στο «σύστημα εξουσίας», ψαλίδισε τη δύναμη (ελπίζοντας να ψαλιδίσει και τα αλαζονικά σύνδρομα…) της κυβερνητικής παράταξης, αλλά ταυτόχρονα έδειξε πως δεν έχει πεισθεί πως «οι άλλοι», έτσι όπως πολιτεύονται και με τον λόγο που αρθρώνουν, είναι ικανοί να ασχοληθούν άμεσα και αποφασιστικά με τα μεγάλα και σωρευμένα προβλήματά του. Απόλυτες επιλογές στις εκλογικές αναμετρήσεις δεν υπάρχουν, με «συγκρίσεις αποτελεσματικότητας» αποφασίζει η κοινωνία. Εστω και με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης…

Μπορεί να ακούγεται «έξυπνο», αλλά κάθε άλλο παρά ρεαλιστικό είναι αυτό που κατά κόρον διατυπώνεται, πως δηλαδή «η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, αλλά η ήττα είναι ορφανή…». Και για τη νίκη και για την ήττα έχουν επιδράσει πολλοί παράγοντες – την τελική όμως ευθύνη την έχει «η κεφαλή». Αυτός ο ένας, που σηκώνει πάνω του και το βάρος των τελικών αποφάσεων – σύμφωνοι, έπειτα από διάλογο, διαβουλεύσεις, ανταλλαγή απόψεων, αλλά «στο παρά 5΄» τον τελευταίο λόγο τον έχει ο ένας… Ετσι και στην περίπτωση της εκλογικής ήττας του ΠΑΣΟΚ, αναπόφευκτα το βάρος της μεγάλης ευθύνης πέφτει στους ώμους του αρχηγού του.

Αυτός (που, μάλιστα, είχε και την «εντολή» από τη βάση του να «τα αλλάξει όλα!») επέλεξε συνεργάτες, συμβούλους, «περιβάλλον», ανέχθηκε και ενέδωσε σε λογικές «ισορροπιών», αμφιταλαντεύθηκε μεταξύ πολιτικών, τόσο σε τακτικό όσο και σε στρατηγικό επίπεδο, «είπε και ξείπε» με προκλητική ευκολία, κάποτε ακόμη και επιπολαιότητα, πήγε να φυτέψει το «νέο», χωρίς προηγουμένως να ξεριζώσει το «παλιό», δεν επέδειξε την απαραίτητη (ενδεχομένως και με κόστος…) τόλμη στη χάραξη της πορείας που ήθελε – πως έλεγε πως ήθελε, αν μη τι άλλο.

Ακόμη και αν δεχθεί κανείς (και πολλά συνηγορούν για να το κάνει) πως αρκετά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, «αποστασιοποιήθηκαν», δεν συμπαραστάθηκαν στον νέο αρχηγό αιρώμενα πάνω από τις δευτερογενείς σκέψεις που τους υπαγόρευε η προσωπική φιλοδοξία τους, και πάλι η τελική ευθύνη για τον χώρο που τους άφησε για να κινηθούν βαρύνει την «κεφαλή». Ο Γιώργος Παπανδρέου ανέλαβε την ηγεσία του Κινήματος (έστω με τη δημοκρατικά αμφιλεγόμενη «διαδικασία» της διαδοχής και της ανάληψης της ηγεσίας…) χωρίς να περιμένει κανείς από αυτόν να κάνει τη «μεγάλη ανατροπή» στις ήδη «τελειωμένες» εκλογές του 2004 – αλλά με σαφέστατη «εντολή» να αναπροσαρμόσει, σχεδόν εκ βάθρων, το κόμμα και να το προετοιμάσει για μια ελπιδοφόρα πορεία. Δεν το κατόρθωσε…

Είναι απολύτως λογικό και θεμιτό να τίθεται εκ των πραγμάτων θέμα ηγεσίας στο βαριά ηττηθέν στις εκλογές ΠΑΣΟΚ. Θεμιτό είναι επίσης (αμφιβάλλουμε όμως πόσο ρεαλιστικό και τελεσφόρο μπορεί να αποδειχθεί…) να θελήσει να ζητήσει επαναβεβαίωση της ηγεσίας του ο κ. Παπανδρέου, με κάποιο σκεπτικό που θα έχει ενδιαφέρον να το ακούσουμε. Το ζητούμενο, όμως, από όλη αυτήν την εξέλιξη στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι αφενός να τηρηθούν με ευλάβεια οι δημοκρατικές διαδικασίες λειτουργίας του (ιδιαίτερα μετά το προηγούμενο του 2004, που ΔΕΝ τηρήθηκαν επί της ουσίας – απλώς… εκ των υστέρων το οργανωμένο ΠΑΣΟΚ πανηγυρικά επικύρωσε τις επιλογές και τη διαδοχή που ΗΔΗ είχε συντελεστεί!) και αφετέρου να κατανοηθεί σε όλο το δυνατόν εύρος και βάθος, πως το πρόβλημα του Κινήματος (όπως και όλων των κομμάτων) δεν είναι («μόνο», έστω, με τη συγκεκριμένη αρχηγοκεντρική δομή των ελληνικών πολιτικών οργανισμών…) η «εικόνα», η εκπροσώπηση, αλλά οι θέσεις, οι κατευθύνσεις, ο ιδεολογικός προσανατολισμός, το πρόγραμμα, οι συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του τόπου.

Οι «βιασύνες» και οι σπασμωδικές αντιδράσεις μπορεί να ευνοούν προσωπικούς σχεδιασμούς και στοχεύσεις, αλλά σε βάθος χρόνου (μέμνησο του 2004…) δυνατόν να αποδειχθούν καταστροφικά αυτεπίστροφες. Φυσικά και δεν θα πρέπει ένα κόμμα που έρχεται από βαριά ήττα να αναλωθεί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, σε ατέρμονες ενδοσκοπήσεις και εσωστρέφειες. Αλλά, επιτέλους, δεν τους βιάζει τίποτα! Υπάρχει χρόνος (είναι ελάχιστα πειστικό το «επιχείρημα» ότι πρέπει να έχουν νέο ή «ανανεωμένο» πρόεδρο για τη συζήτηση στη Βουλή επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης…) να οργανώσουν τα όργανα τις απαραίτητες δημοκρατικές διαδικασίες, οι όποιοι υποψήφιοι (μακάρι να είναι περισσότεροι του ενός…) να μπορέσουν να εκφράσουν τις θέσεις και τα οράματά τους στον κόσμο που τελικά θα εκλέξει τη νέα ηγεσία. Ψύχραιμα, ήρεμα, με επίγνωση των κρίσιμων στιγμών που διέρχεται ένα μεγάλο κόμμα εξουσίας.

Αυτά τα «κάλπες την Κυριακή», όσο… διαρκούν οι εντυπώσεις και οι «εικόνες» από επικοινωνιακές κινήσεις και πρωτοβουλίες (πιθανότατα και… «επιχορηγούμενες» από εξωθεσμικά κέντρα), διαδικασίες που θυμίζουν «πασαρέλα», ελάχιστα αρμόζουν σε ένα μεγάλο κόμμα και διόλου δεν υπηρετούν την κομματική δημοκρατία στον τόπο!

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή