Οτι το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει κρίση ηγεσίας μετά τη βαριά ήττα της περασμένης Κυριακής ασφαλώς δεν εξέπληξε κανένα. Το αντίθετο θα ήταν αφύσικο, για να μην πούμε σύμπτωμα πολιτικής αφασίας. Το ποιον θα εκλέξει στην ηγεσία του είναι θέμα των μελών και των οπαδών του. Ολοι οι άλλοι, θεσμικοί και εξωθεσμικοί, δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί που δεν είχαμε ποτέ σχέση με το ΠΑΣΟΚ, δεν νομιμοποιούμαστε να πάρουμε θέση στο πρόβλημα της ηγεσίας του, παρά μόνο επί ποινή πολιτικής γελοιοποίησης.
Ωστόσο, ο κ. Παπανδρέου έθεσε με οξύ τρόπο ένα θέμα που μας αφορά όλους όταν μίλησε για επιχείρηση χειραγώγησης του ΠΑΣΟΚ και ευρύτερα της πολιτικής ζωής από «εξωθεσμικά κέντρα». Πρέπει να ζει κανείς σε άλλο πλανήτη για να υποστηρίξει ότι το θέμα είναι ανύπαρκτο. Ο προκλητικός εναγκαλισμός του κ. Βενιζέλου από μερίδα των «κέντρων» -εναγκαλισμός που τον έβλαψε πολύ περισσότερο από όσο θα μπορούσε να τον ωφελήσει- ενίσχυσε τη διάχυτη εντύπωση και ενεργοποίησε κάποια ανακλαστικά της ΠΑΣΟΚικής βάσης.
Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι του σημείου να αναγορεύονται σε παντοδύναμα τα όποια «κέντρα» υπάρχει η απόσταση που χωρίζει την πολιτική ανάλυση από το κατασκοπευτικό μυθιστόρημα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου αναδείχθηκε ηγέτης της Κεντροαριστεράς σε ρήξη με τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα, ακόμη και εκείνα της παράταξής του, τα οποία τον εναγκαλίσθηκαν εκ των υστέρων, μην μπορώντας να πράξουν διαφορετικά, για να τον «σταυρώσουν» το καλοκαίρι του ’89 και να τον εναγκαλισθούν και πάλι το 1993. Ο Κώστας Καραμανλής εξελέγη ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας σε πείσμα της εχθρότητας των ίδιων «κέντρων». Οπως ο πετεινός που λαλεί την αυγή δεν είναι εκείνος που σηκώνει τον ήλιο, έτσι και τα όποια «κέντρα» δεν ανεβοκατεβάζουν από μόνα τους κυβερνήσεις. Αναγκάζονται, θέλοντας και μη, να προσαρμοσθούν σε μία κοινωνική δυναμική εφ’ όσον διαπιστώσουν ότι είναι μη αναστρέψιμη. Ακόμη και αν εξασφαλίσουν κάποιες υποσχέσεις από τον άλφα ή βήτα δελφίνο προτού αυτός εκλεγεί ηγέτης, ισχύει πάντα ότι οι υποσχέσεις δεσμεύουν μόνο εκείνους που τις πιστεύουν.
Αλλη μια φορά: Το θέμα της περίφημης διαπλοκής είναι υπαρκτό και σοβαρότατο. Θα ήταν καλύτερα, όμως, οι πολιτικοί μας να μην το θυμούνται μόνο όταν χάνουν τις εκλογές και να μην ταυτίζουν οποιαδήποτε κριτική με κακόβουλη υπονόμευση. Διότι, τότε, δίνουν την εικόνα του ασθενούς που προτιμά να σπάσει το θερμόμετρο αντί να πάει στον γιατρό.