Το φάντασμα του διχασμού πλανάται απειλητικά πάνω από το ΠΑΣΟΚ μετά τη συγκρουσιακή τροπή που λαμβάνει η διαμάχη για την ηγεσία. Την αρχική οδύνη για την ταπεινωτική ήττα και την εύλογη επίρριψη ευθυνών στον Γιώργο Παπανδρέου, αντικαθιστά η ενόχληση που έχει προκαλέσει η άκομψη βιασύνη του Ευάγγελου Βενιζέλου και η απροκάλυπτη υποστήριξή του από εξωθεσμικά συμφέροντα, η οποία τροφοδοτεί αντιδράσεις της κοινωνίας γενικότερα.
Στις προηγμένες δημοκρατίες μετά από μια δεύτερη και μάλιστα τόσο ευρεία ήττα είθισται η κομματική ηγεσία να αναλαμβάνει την ευθύνη και να παραιτείται. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν το έπραξε, αν και έθεσε θέμα εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό του. Το 2004 ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε «κληρονομήσει» την ηγεσία του κόμματος με συνοπτικές διαδικασίες από έναν Κώστα Σημίτη που δεν επιθυμούσε να χρεωθεί την επερχόμενη συντριβή.
Τότε το ΠΑΣΟΚ απέφυγε την αυτοκάθαρση. Ο δημοφιλής και σαφώς επιτυχημένος υπ. Εξωτερικών δεν κλήθηκε από κάποιο μαχητικό συνέδριο να αποσαφηνίσει το ιδεολογικό στίγμα του νέου ΠΑΣΟΚ που εξέφραζε και ήθελε να οικοδομήσει. Δεν κέρδισε στην πράξη την εμπιστοσύνη και αποδοχή του κόμματος. Αρκέσθηκε στο προερχόμενο από μια ευρεία μεν αλλά ασαφή κοινωνική βάση σύνθημα «Γιώργο, άλλαξέ τα όλα», και τελικά υπέκυψε στις οργανωτικές του αδυναμίες και άλλαξε ο ίδιος από το κατεστημένο που παρέλαβε. Επέλεξε λάθος πρόσωπα, παρουσίασε ασαφείς θέσεις, ενώ έδειξε εμμονή σε μια στείρα τακτική προσωπικών επιθέσεων κατά του Κώστα Καραμανλή.
Φθάνουμε στο βράδυ της επώδυνης ήττας. Τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ μετράει τις πληγές του, ο Ευ. Βενιζέλος σπεύδει να τις ξύσει επισκεπτόμενος με ηγετικό ύφος το Ζάππειο λίγα λεπτά μετά τον Κ. Καραμανλή. Εκεί χρησιμοποιεί ισοπεδωτικό λόγο και επιδεικνύει αλαζονική συμπεριφορά.
Παρά την αγωνιώδη αναζήτηση νικηφόρας συνταγής οι υποστηρικτές του ΠΑΣΟΚ ενοχλούνται από τις εμφανείς προσπάθειες ισχυρών παραγόντων να στηρίξουν την υποψηφιότητα ενός πρώην υπουργού που δεν έχει να επιδείξει ιδιαίτερα επιτυχή κυβερνητική θητεία και αναλώνεται σε πομπώδεις διατυπώσεις.
Η χώρα χρειάζεται σοβαρή αξιωματική αντιπολίτευση που να ασκεί εποικοδομητική κριτική και να αποτελεί πειστική εναλλακτική λύση. Η ενότητά της μπορεί να διασφαλισθεί μόνο μέσα από ένα ανοιχτό συνέδριο, όπου θα κυριαρχήσει ο διάλογος ουσίας που θα αποσκοπεί στην ιδεολογική ανανέωση, και θα ακολουθήσει η δημόσια αντιπαράθεση μεταξύ των υποψηφίων για την ηγεσία.
Είναι ώρα για ειλικρινή και ουσιαστική αυτοκριτική από τον Γ. Παπανδρέου, συγκεκριμένες προτάσεις από τον επίδοξο αντικαταστάτη του, και σοβαρές αποφάσεις από τους ψηφοφόρους και φίλους του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι οφείλουν να σκεφθούν τι σημαίνει στη σύγχρονη κοινωνία πρόοδος και συντήρηση, ποιος εκφράζει τι, και να αποφασίσουν με βάση την ικανότητα, την ειλικρίνεια των προθέσεων, αλλά και το ήθος των υποψηφίων. Και να μην ξεχνούν ότι σε αντίθεση με την ικανότητα που μπορεί να βελτιωθεί, το ήθος δεν αποκτάται.