Δώστε «διαδικασίες» στους Ελληνες και πάρτε τους την ψυχή! Πολλοί θα θυμούνται πως στις μεταδικτατορικές φοιτητικές συνελεύσεις όταν κάποιος ήθελε να διακόψει ή να εμποδίσει τη λήψη απόφασης, έθετε θέμα «επί της διαδικασίας». Αν αυτό δεν έπιανε, μπορούσε πάντα να διακόψει τα πάντα «επί προσωπικού». Από εκείνο το όμορφο «πολιτικό σχολείο» βγήκε μια ολόκληρη γενιά στελεχών. Τα περισσότερα έχουν ανακυκλωθεί στο ΠΑΣΟΚ και στον Συνασπισμό. Αντιθέτως, στη Νέα Δημοκρατία (και στο ΚΚΕ) εμφανίζεται μια νέα γενιά στελεχών. Τα περισσότερα «γαλάζια» στελέχη έμαθαν την πολιτική σε συνθήκες «πράσινης» παντοκρατορίας. Εμαθαν να επιβιώνουν στα δύσκολα: δεν είναι καθόλου εύκολο να τα βάζεις με το κρατικο-συνδικαλιστικό κατεστημένο. Τα πράγματα έγιναν μάλιστα δυσκολότερα όταν στον προηγούμενο μηχανισμό προστέθηκαν ικανότατοι «λειτουργικοί διανοούμενοι», τους οποίους στρατολόγησε ο σημιτισμός από τις τάξεις της παλαιάς ανανεωτικής «Αριστεράς». Η πολιτική ηγεμονία μιας κρατικής Αριστεράς έμοιαζε -και ήταν- απόλυτη.
Ο Κώστας Καραμανλής, νεαρός «πρόεδρος» του κόμματος, που το κέρδισε με τη βοήθεια της πολιτικής κληρονομιάς «του», μετατρέπεται τώρα σε πραγματικό ηγέτη του. Δεν είναι μόνον η νίκη του στις εκλογές, όσο κι αν αυτή βγάζει την παράταξη από το άγος της «παρένθεσης». Εξίσου εντυπωσιακή είναι η σύνθεση της νέας «του» κυβέρνησης. Φέρνει στα πράγματα μια γενιά «μετά», ζητά τη συνεργασία με τη δική «του» γενιά, αποχαιρετά ήρεμα τους ανθρώπους του μεταπολιτευτικού καραμανλισμού. Με την επιφύλαξη των απαραίτητων βαριδιών, μέχρι και «πάγκο» εμφανίζεται να διαθέτει.
Το επόμενο βήμα του είναι ένα και μοναδικό. Να φέρει τη φιλελεύθερη παράταξη πιο κοντά στις αξίες, τους ανθρώπους και την πραγματικότητα της ανοικτής κοινωνίας. Η χώρα είναι πολύ μικρή για να διαιρεί το ανθρώπινο κεφάλαιό της «δεξιά-αριστερά», όταν το κράτος κινδυνεύει από τον άγριο διεθνή και περιφερειακό ανταγωνισμό. Στα έξυπνα κράτη, η κυβερνητική εναλλαγή, το άνοιγμα των κομμάτων, η λειτουργία κύκλων προβληματισμού (και «συντονισμού»), διευκόλυναν τη διαδικασία συζήτησης, σύγκρουσης, συναίνεσης. Εμείς μείναμε πίσω. Ο Κώστας Σημίτης το προσπάθησε «μυστικά», λες και κινούνταν σε στοές. Ο Γιώργος Παπανδρέου το είπε, αλλά δεν το έκανε. Ο Κώστας Καραμανλής έχει την ευκαιρία να το πραγματοποιήσει.
Εκτός από τύχη, χρειάζεται βεβαίως να μη χάσει καθόλου χρόνο. Διαθέτει ωφέλιμο πολιτικό χρόνο όχι μεγαλύτερο από 16 με 20 μήνες. Μετά επιστρέφουμε σε εκλογικό κλίμα: ευρωεκλογές το 2009, προεδρικές το 2010. Αν μέχρι τότε δεν έχουν μπει στο τραπέζι τα δυο-τρία μεγάλα θέματα που πρέπει να αντιμετωπίσει η χώρα, θα βρεθούμε όλοι επικίνδυνα (και ασυγχώρητα) πίσω. Παιδεία, ασφαλιστικό, αποτελεσματικότητα κεντρικών κρατικών υπηρεσιών πρέπει να συζητηθούν μπροστά στην κοινή γνώμη. Ο κ. Καραμανλής οφείλει να εποπτεύσει προσωπικά τη διαδικασία διαλόγου, να πείσει όσους «σοφούς» διαθέτει η χώρα να συμπορευτούν μέχρι εκεί που το επιτρέπει η συνείδησή τους, να προκαλέσει τη δέσμευση των πολιτικών αρχηγών. Είναι η σειρά του. Ας το ευχαριστηθεί!