Δύο πολιτικοί, η κυρία Μαριέττα Γιαννάκου και ο κ. Γεώργιος Καλός, υπουργός και υφυπουργός Παιδείας, έπεσαν, ηρωικώς μαχόμενοι, στη μάχη των σταυρών. Η νέα σύνθεση του υπουργείου Παιδείας είναι ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης και ο Αρκάς, και δεινός ρήτωρ, πρώην πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ κ. Ανδρέας Λυκουρέντζος. Αυτό είναι το πρώτο του κυβερνητικό πόστο στην κυβέρνηση και επειδή γνωρίζει καλά την αγωνιστική νοοτροπία των νέων και των φοιτητών, η επιλογή του είναι επιτυχής, αν και ο μόνος διασωθείς, ο Καρδιτσιώτης κ. Σπύρος Ταλιαδούρος, έχει αναλάβει τα της Ανωτάτης Εκπαίδευσης. Η κ. Μαριέττα Γιαννάκου, από το Γεράκι Λακωνίας, νευρολόγος-ψυχίατρος, με μέντορά της στην πολιτική τον αείμνηστο Ευάγγελο Αβέρωφ που την τοποθέτησε νεωτάτη σε εκλόγιμη θέση στο ευρωψηφοδέλτιο, το 1984 και το 1989, παραιτήθηκε από ευρωβουλευτής και ανέλαβε υπουργός Υγείας-Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Δυναμική, με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της, μορφωμένη και μεθοδική, θα είχε μια καλή συνέχεια στην κυβερνητική της καριέρα, λόγω σπάνεως των γυναικών, εάν δεν είχε σκοντάψει σε ένα βιβλίο που βρέθηκε στον δρόμο της. Δεν είναι αυτή υπεύθυνη για το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού που η συγγραφή του από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο είχε αποφασισθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση.
Το βρήκε έτοιμο πάνω στο υπουργικό της γραφείο, βραδυφλεγής βόμβα, λόγω του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα ιστορικά γεγονότα των νεότερων και σύγχρονων χρόνων, οι συγγραφείς με επικεφαλής την κ. Μαρία Ρεπούση, αναπληρώτρια καθηγήτρια του ΑΠΘ, και πολύ ισχυρογνώμων!
Ολοι οι Ελληνες, οι σώφρονες και όχι εμπαθείς, επιθυμούν σχέσεις καλής γειτονίας με τους όμορους λαούς. Αλλά οι πληγές είναι βαθιές και η τραυματική εμπειρία ελληνικού πληθυσμού, όπως στην περίπτωση των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, ακόμη νωπή. Ζουν Ελληνες που έφυγαν παιδιά ή νέοι, ή βρέφη ακόμη από την προκυμαία της Σμύρνης, όταν οι φλόγες που έβαλαν οι Τσέτες τους έσπρωξαν ώς τη θάλασσα. Και ήρθαν καράβια και τους πήραν, μέσα σε ολολυγμούς και απελπισία, σε δρομολόγιο προσφυγιάς χωρίς επιστροφή. Αυτός ήταν ο «συνωστισμός» που μπήκε, πυρωμένο καρφί στη μνήμη, ακόμη ζωντανή, και ξεκίνησε τη θύελλα των διαμαρτυριών. Πολλοί εκμεταλλεύθηκαν αυτό το γεγονός προς ίδιον, πολιτικό όφελος. Η πλειοψηφία της κοινής γνώμης, όμως, που ζήτησε να αποσυρθεί (όχι να καεί, ή να πολτοποιηθεί, όπως εμφαντικά τόνισε η σωτήρας του κ. Γιαννάκου) γιατί έθιγε, με την παράλλαξη και απλοποίηση των πραγματικών γεγονότων, τα ιερά και όσια αυτών που ήρθαν από τις «χαμένες πατρίδες», στις οποίες θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε, όταν η Τουρκία μπει στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Οχι όταν θα ξαναβρούμε την ομορφιά του «Και», με τα βιεννέζικα καφενεία, τους κινηματογράφους, τα κέντρα που ξεχείλιζαν μουσική, από βαλς ώς ρεμπέτικους καημούς. Αλλά και να περπατήσεις την προκυμαία στο ηλιοβασίλεμα και να σου χαϊδέψει, όπως τότε στους πατεράδες μας, το μέτωπο ο μπάτης, θα ‘ναι μία επιστροφή με δυτική σφραγίδα. Κρίμα που δεν έστειλε πίσω, όντας δυναμική η κ. Μαριέττα, το βιβλίο σε εκείνους που το είχαν σχεδιάσει έτσι. Αλλά, ίσως και με διπλωματικές ενδοκυβερνητικές παρεμβάσεις, το υιοθέτησε, το υπερασπίσθηκε. Αυτό είναι το έκθετο της ιστορίας, που μας εκθέτει όλους ιστορικά και που εξέθεσε την ίδια όταν ήρθε η στιγμή του σταυρού. Ακόμη δεν έχει δοθεί εντολή στο τυπογραφείο με τα διορθωμένα (περίπου) κεφάλαια, όπως ζήτησε η Ακαδημία Αθηνών. Οι εκλογές τελείωσαν, διαφημιστικά φυλλάδια δεν τυπώνονται, τέλειωσαν και οι δικαιολογίες. Αλλά «τυπωθήτω» γιοκ. Στον κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη το μπαλάκι, και ίσως και ψηλότερα, για την τύχη του. Πάντως, μια μακροχρόνια απόσυρση, ποτέ δεν βγήκε σε κανέναν σε καλό, πόσω μάλλον σε ένα βιβλίο που τώρα θα έπρεπε να διδάσκεται ήδη. Και, καταλαβαίνοντας την πίκρα της κ. Μαριέττας Γιαννάκου, περιμένουμε την επιστροφή της στη μαχόμενη πολιτική…