Το ζήτημα είναι πώς βλέπεις το «νόμισμα». Αν βλέπεις «κορώνα» ή «γράμματα». Ομως, επειδή σ’ αυτόν τον τόπο μπορούμε να ισχυριζόμαστε ό,τι θέλουμε και να μη δίνουμε σε κανέναν λογαριασμό, τη μια στρογγυλοκαθόμαστε στη μια όψη και την επομένη οχυρωνόμαστε πίσω από τη δεύτερη, τη μια φωνασκούμε ως θύματα και την άλλη εφορμούμε ως θύτες. Δεν είχε άδικο ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ όταν μίλησε για χειραγώσηση του κοινού από τα ΜΜΕ. Τα ΜΜΕ και χειραγωγούν και τις πολιτικές εξελίξεις εκβιάζουν. Ομως, συνήθως, συμβαίνει ταυτοχρόνως και το αντίστροφο, μέσα από ένα αμφίδρομο μπερδεμένο κουβάρι.
Ποτέ δεν συζητείται ανοιχτά (αν και πασιφανής) η επαμφοτερίζουσα σχέση, και τα δύο μέλη του αχώριστου ζευγαριού. Μόνο υποστηρίζεται η μισή αλήθεια, ο ένας πόλος, η μια άκρη – κατά πώς μας συμφέρει και μας εξυπηρετεί. Πόσο αντέχει; Ελάχιστα. Ενα μικρό πυροτέχνημα. Που όμως αρκεί για να κερδηθούν οι πρώτες εντυπώσεις, για να δημιουργηθεί ο σωτήριος αντιπερισπασμός: να αποσυρθούν τα βλέμματα από το αναπάντεχο τράβηγμα της κουρτίνας, από το γυμνό παρασκήνιο, να δοθεί χρόνος στην ταχεία «ανασύσταση»…
Οι πολιτικοί χρησιμοποιούν και χρησιμοποιούνται από τα μέσα. Το παιχνίδι της δημοκρατίας παίζεται στα στούντιο. Η πολιτική γίνεται θέαμα και ακρόαμα, άμεσο, ζωντανό, καμιά φορά πεζοδρομιακό, όπως και φτηνή προπαγάνδα, όταν πρωταγωνιστούν επιδέξιοι δημαγωγοί. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά το κοινό. Γνωρίζει πότε γίνεται μονοπωλιακή διαχείριση του μέσου από την πολιτική ή την οικονομική εξουσία και η ενημέρωση είναι μονομερής, ελεγχόμενη, διαβλητή· πότε το μέσο εγκλωβίζεται και σε τι είδους κηδεμονία. Αλλά δεν παύει να μασάει την άφθονη λαμπερή τροφή. Την απέραντη ασημαντολογία. Την αγένεια, τον φανατισμό, τη βλακεία, τη βία. Γνωρίζει ότι η σωστή πληροφόρηση σημαίνει ελευθερία. Αλλά αφήνει τη φλυαρία της εικόνας να το συνεπάρει…
Η εικόνα (το θυμωμένο ή νηφάλιο, απολογητικό ή αλαζονικό πρόσωπο του πολιτικού) είναι καθοριστική. Μας «επιτίθεται», αλλά και τον εκθέτει. Καταγράφει εύγλωττες αντιδράσεις του σώματος. Τον ιδρώτα στο μέτωπο, το ρουθούνισμα της μύτης, το γρήγορο βλεφάρισμα, το κενό βλέμμα, σκιαγραφώντας ένα άλλο πρόσωπο πίσω από το πρόσωπο. Μπορεί ο λόγος να προκαλεί εντύπωση, να αποκαλύπτει, να καταγγέλλει, να στιγματίζει, αλλά δεν εντυπώνεται όπως η εικόνα. Φεύγει και χάνεται. Το μάτι είναι υπέρτερο της ακοής.
…Ομιλούσες κεφαλές στη σειρά. Ενα συνεχώς ανανεούμενο ψηφιακό πάνελ όπου συρρικνώνεται όλη η δημόσια ζωή. ΜΜΕ, ειδικοί, πολιτικοί. Δεν κατακρημνίζουν τις παγιωμένες αντιλήψεις μας. Απλώς αφαιρούν από την πραγματικότητα, τη ρηχαίνουν, την παραμορφώνουν, χειραγωγούν. Αργά, ανεπαίσθητα, αλλάζουν την εικόνα για τον εαυτό μας και τον κόσμο.