Υποτίθεται ότι η αποκρατικοποίηση του ΟΤΕ θα προχωρούσε για να εξευρεθεί ως στρατηγικός επενδυτής ένας οργανισμός τηλεπικοινωνιών, μεγάλος και με έδρα σε μία χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ετσι θα διασφαλιζόταν η δυναμική ανάπτυξη του Οργανισμού. Διότι με έναν τέτοιο επενδυτή, ο ΟΤΕ θα μπορούσε, πρώτον, να παρακολουθεί τη ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη και, δεύτερον, να διαθέτει ισχυρή φωνή στις Βρυξέλλες, εκεί όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις οι οποίες (ουσιαστικά…) καθορίζουν (και) την κερδοφορία του κλάδου. Για τους λόγους αυτούς, αποκλείστηκαν δύο funds (ένα από το Ντουμπάι κι ένα ρωσικό…) παρότι θα πλήρωναν υπερτίμημα 20-25% για το πακέτο που θα τους πουλούσε το ελληνικό κράτος. Αποκλείστηκε επίσης ο αυστριακός οργανισμός τηλεπικοινωνιών, αφενός διότι κρίθηκε μικρός, αφετέρου διότι δεν σκόπευε να πληρώσει με ρευστό αλλά με μετοχές.
Αυτά, μέχρι πριν από λίγους μήνες.
Τώρα, το σκηνικό ανατρέπεται -σιωπηρά…
Η Marfin Investment Group (MIG), σύμφωνα με τις ανακοινώσεις της έχει αγοράσει το 10,8% του ΟΤΕ. Παράγοντες της αγοράς εικάζουν, ωστόσο, ότι έχει ήδη συγκεντρώσει το 13,5% των μετοχών του Οργανισμού και, μαζί με φίλιες επιχειρηματικές δυνάμεις, αυξάνει τη θέση της.
Το θέμα δεν είναι, ασφαλώς, τι κάνει η MIG ή το οποιοδήποτε equity fund. Κάνουν ό,τι νομίζουν ότι θα τους αποφέρει μεγαλύτερα κέρδη. Το θέμα είναι, τι πράττει η κυβέρνηση. Κι αυτή, παρακολουθούσε αμέτοχη, άφηνε την υπόθεση να εξελίσσεται. Και όσο εξελίσσεται, πυκνώνουν (εύλογα…) τα ερωτήματα.
Ισως αναρωτηθεί κάποιος: Γιατί θα έπρεπε να αντιδράσει η κυβέρνηση επειδή κάποιος αγοράζει μετοχές του ΟΤΕ; Επειδή, όταν κάποιος συγκεντρώνει, π.χ, το 15% του μετοχικού κεφαλαίου μιας εταιρείας, αυτή η εταιρεία δεν θα έχει την τύχη να βρει κάποιον άλλον τόσο παράτολμο, ώστε να ρισκάρει να γίνει στρατηγικός επενδυτής της. Αν κάποιος κατέχει το 15% του ΟΤΕ, ο ΟΤΕ δεν έχει πιθανότητα να βρει άλλον στρατηγικό επενδυτή.
Αρα, δύο είναι τα ενδεχόμενα:
Πρώτον, να μπλοκάρει η διαδικασία ανεύρεσης στρατηγικού επενδυτή στον ΟΤΕ, με όλα τα αρνητικά και τα ρίσκα που συνεπάγεται αυτό, έως ότου η MIG πωλήσει στο κράτος το μερίδιό της, εισπράττοντας το εύκολο κέρδος που θα πληρώσει ο φορολογούμενος.
Δεύτερον, η MIG να κάνει δημόσια προσφορά για την εξαγορά του ΟΤΕ, να ευοδωθεί η προσφορά και αυτή να αναλάβει το μάνατζμεντ. Τότε, τα θετικά της ιδέας του στρατηγικού επενδυτή εξαφανίζονται (ούτε μεγάλος, ούτε operator, ούτε Ευρωπαίος…) και όσα πολέμησε ο κ. Π. Βουρλούμης εισβάλουν στο Μέγαρο της λεωφόρου Κηφισίας, αφού ο χειρότερος φόβος του (το ενδεχόμενο της τμηματικής πώλησης των επιχειρήσεων και άλλων περιουσιακών στοιχείων του Ομίλου ώστε να βγουν τα κέρδη που θα δικαιολογήσουν την «επένδυση» ενός fund στον ΟΤΕ…) ίσως γίνει πραγματικότητα.
Σε μια χώρα με ανεπτυγμένο καπιταλισμό (στην Αγγλία ή τη Γερμανία ή τη Γαλλία ή τις ΗΠΑ ή…), αυτό που συμβαίνει σήμερα στον ΟΤΕ, απλά δεν θα είχε συμβεί ποτέ. Γιατί, κανείς δεν θα τολμούσε να τεστάρει την αντίδραση ενός σοβαρού κράτους ή/και μιας σοβαρής κυβέρνησης…