Η16η Σεπτεμβρίου ήταν μια κλασική, αν και κάπως παλαιομοδίτικη, Κυριακή: τετραμελείς οικογένειες στο αυτοκίνητο, παιδιά που έπλητταν στο πίσω κάθισμα, η γιαγιά μπροστά, την πήγαιναν κι εκείνη να ψηφίσει.
Τα βόρεια προάστια κατέβαιναν σύσσωμα στο κέντρο για την ψήφο τους, τα αυτοκίνητα κυλούσαν αργά στο οδόστρωμα σαν να ήταν καθημερινή – πράγμα που δείχνει ότι ο αστικός ιστός μετακινήθηκε κι άλλο τα τελευταία χρόνια προς τις παρυφές του. Χρήμα λοιπόν, κι ας μιλάμε τόσο για τη φτώχεια τελευταία. Σομόν μεζονέτες ή γκρι ανθρακί που έγινε τόσο της μόδας.
Με γυάλινα μπαλκόνια, σαν μίνιμαλ κτίρια γραφείων, για να μην νιώθει κανείς αμηχανία όταν επιστρέφει στο σπίτι από τη δουλειά.
Παρότι η Κυριακή των εκλογών είναι ήδη οκτώ μέρες μακριά μάς άφησε κάτι από το στίγμα της: το βαθύτερο άγχος, το σχεδόν υπαρξιακό, που προκαλεί πάντα η εκλογική διαδικασία (φέτος ιδιαιτέρως ύστερα από τόσες συλλογικές διαψεύσεις, σκάνδαλα και πυρκαγιές).
Στις 16 όλα τα άψυχα τριγύρω μιλούσαν, διηγούνταν ποιοι είμαστε ή ποιοι θα θέλαμε να είμαστε: τζιπ τσερόκι και δίπορτα καμπριολέ, κτίρια-φαντάσματα «for lease» από την Κηφισιά ώς το Ιπποκράτειο, διαφημίσεις ευέλικτων στεγαστικών και ολοκληρωμένες λύσεις Βόνταφον. Κλινικές αισθητικής χειρουργικής, κουτιά κλιματιστικών παντού, τ’ άδεια τσίγκινα κουτιά των free press παραγεμισμένα με υλικό υποψηφίων.
Λίγο πιο ψηλά οι μελαγχολικές αφίσες τους. Μερικοί απ’ αυτούς μάς κοιτούν ακόμη από εκεί πάνω αυτάρεσκα, πρησμένοι από το ρετούς. Διαφέρουν από τους τραγουδιστές των λαϊκών κέντρων στις γειτονικές αφίσες, επειδή φοράνε γραβάτα και κρατούν πιο κορδωμένο τον λαιμό τους. Δεν διαφέρουν εξίσου από τον Σρεκ τον Τρίτο στις κινηματογραφικές γιγαντοαφίσες που είναι «έτοιμος για βασιλικά μεγαλεία», εκείνος και η παρέα του.
Τα γκράφιτι της Κατεχάκη («I hate Mondays») προφήτευαν πώς θα νιώσουμε τις επόμενες μέρες, πόσο η ψυχραιμία μας μεταμορφώνεται σταδιακά σε ψυχρότητα. Ως το βράδυ που πανηγύρισαν οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας δεν είχαν βγει σημαιάκια ή κονκάρδες.
Κανείς δεν ανέμιζε το λάβαρο της πίστης του -θα φάνταζε γελοίο σ’ αυτή τη χώρα, σ’ αυτή τη στιγμή. Κι ως τη στιγμή που ο Ευάγγελος Βενιζέλος κατευθύνθηκε στο Ζάππειο υπήρχαν ακόμη μερικές ψευδαισθήσεις αξιοπρέπειας και πολιτικού ήθους. Εκτοτε η Αθήνα είναι κάπως μαγκωμένη. Κάτι καταθλιπτικό πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Μερικοί το ξεπερνούν μόλις κλείσουν την πόρτα του τζιπ τους.
Τελικά το θέμα δεν είναι αν πιστεύουμε στην επανίδρυση του κράτους, αλλά αν πιστεύουμε στην επανίδρυση του εαυτού. Από εκεί αρχίζουν (ή θα μπορούσαν να ξαναρχίσουν) όλα.