Πέρασαν δέκα μέρες από τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου και όσο στο ΠΑΣΟΚ μεγαλώνει η εσωτερική περιδίνηση, τόσο στη Νέα Δημοκρατία αυξάνονται οι ρυθμοί. «Τρέχουν για να προλάβουν ό,τι μπορούν όσο διαρκεί η κρίση στο στρατόπεδο των αντιπάλων», υποστηρίζουν κάποιοι, υπονοώντας ότι είναι ευκαιρία για το κυβερνών κόμμα να «περάσει», σχετικώς ανώδυνα, επώδυνα μέτρα αυτή την ταραγμένη για το ΠΑΣΟΚ περίοδο. Η προσέγγιση αυτή μοιάζει επιφανειακή, αφού, πέρα από τα δημόσια ευχολόγια περί «ταχείας ανάρρωσης» οι περισσότεροι στη Ν.Δ. είναι πεπεισμένοι ότι το πρόβλημα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι εξαιρετικά βαθύ και δύσκολα θα λυθεί με την όποια εξέλιξη σε επίπεδο κορυφής.
Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση -με πρώτον τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή- έπιασαν δουλειά κυριολεκτικά από την επομένη των εκλογών και δεν σταμάτησαν ούτε για εικοσιτετράωρο. Επισκέψεις στις πληγείσες περιοχές, συσκέψεις επί συσκέψεων, απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, Ολυμπιακή, αποκρατικοποιήσεις, ασφαλιστικό… Το κάνουν για προλάβουν τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ; Μάλλον όχι. Φυσικά και διευκολύνονται από τα τεκταινόμενα στο αντίπαλο στρατόπεδο. Φυσικά και θα λάβουν με μεγαλύτερη άνεση αποφάσεις τις οποίες υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να αξιοποιήσει δεόντως η αξιωματική αντιπολίτευση. (Και υπ’ αυτήν την έννοια, είναι και ολίγον υποκριτικό εκπρόσωποι κομμάτων εξουσίας να υποστηρίζουν ότι το μόνο που εύχονται για τους αντιπάλους είναι να εξέλθουν το ταχύτερο από τον κύκλο εσωστρέφειας για το καλό της δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα, κάθε φορά που ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα βρίσκεται σε κρίση, το αντίπαλο κόμμα κολυμπάει σε πελάγη ευτυχίας και τούμπαλιν).
Οι ουσιαστικοί λόγοι για τους οποίους η ηγεσία της Ν.Δ. έχει βάλει φτερά στα πόδια της, είναι δύο. Ο πρώτος σχετίζεται με το μήνυμα της κάλπης, και την όχι χωρίς δυσφορία απόφαση των πολιτών να δώσουν μία ακόμη ευκαιρία στο κυβερνών κόμμα να υλοποιήσει όσα υποσχέθηκε και δεν έπραξε την πρώτη τετραετία. Ο δεύτερος με το γεγονός ότι για πολλά από τα ζητήματα αυτά, η λύση πλέον πρέπει να δοθεί εντός αυστηρού χρονοδιαγράμματος – το οποίο η κυβέρνηση δεν έχει μεγάλα περιθώρια να διαφοροποιήσει κατά το δοκούν. Το ασφαλιστικό και η Ολυμπιακή είναι δύο κραυγαλέα παραδείγματα αυτού του τύπου των προβλημάτων.
Το τέμπο -όπως και την προηγούμενη τετραετία- το δίνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Τότε, με την ανοχή που επέδειξε απέναντι σε πολιτικές συμπεριφορές και φαινόμενα που ανέκοπταν την δυναμική της κυβέρνησης και δημιουργούσαν συνθήκες διολίσθησης σε λογικές του παρελθόντος. Σήμερα, με την υπογράμμιση της απόφασής του για πιο στιβαρή άσκηση του ηγετικού του ρόλου. Αλλωστε, αυτή είναι και η φυσική εξέλιξη της προεκλογικής υπόμνησης περί «άσου» στα χέρια της Ν.Δ. Μετεκλογικά, μετατρέπεται βάρος στους ώμους του αρχηγού…