Δεν υπάρχει αμφιβολία (υποθέτουμε, πια, ούτε στον ίδιο!) πως η αρχηγία του ΠΑΣΟΚ από τον Γιώργο Παπανδρέου, χαρακτηρίσθηκε από σωρεία λανθασμένων επιλογών. Τόσο σε επίπεδο τακτικής αλλά και στρατηγικής της αντιπολιτευτικής γραμμής που επέλεξε (σ. σ.: δύσκολο, πάντως, να βρεις… ποια γραμμή ακολούθησε, με τις τόσες παλινωδίες και τα πισωγυρίσματα…), όσο και πολιτικού προσανατολισμού, καθώς επίσης και προσώπων που κάλεσε (καλούσε κατά καιρούς…) να στελεχώσουν το στενό του επιτελείο αλλά και τα όργανα του κομματικού μηχανισμού. Σίγουρα, η αρχηγία του ξεκίνησε άσχημα: η μεθόδευση ανάδειξής του σε αυτήν δεν μπορεί να θεωρηθεί… υπόδειγμα εσωκομματικών δημοκρατικών διαδικασιών, όσο δε για τη χρονική στιγμή που συντελέσθηκε, κάθε άλλο παρά ευνοϊκή, με μια βέβαιη εκλογική ήττα να τον περιμένει την «επόμενη μέρα», αφού ο προκάτοχός του δεν θέλησε να… πιει μέχρι τέλος το «ποτήρι» της δικής του ηγεσίας. Ενα ποτήρι που του «προσέφερε» πολλές γλυκές, αλλά και χαρακτηριστικά πικρές γεύσεις…
Παρά ταύτα, ο κ. Παπανδρέου ανέλαβε το δύσκολο έργο της ηγεσίας ενός μεγάλου κόμματος, με συνακόλουθα μεγάλες φθορές και «παραμορφώσεις» λόγω μακρόχρονης παραμονής του στην εξουσία, με ένα πολύ σημαντικό «κεφάλαιο»: την εντολή της κομματικής βάσης και κατ’ επέκταση ολόκληρης της κοινωνίας «να τα αλλάξει όλα» – νοοτροπίες, μηχανισμούς, ισορροπίες, φιλοσοφία, στόχευση και όραμα, πρόσωπα. Και αυτό το «Γιώργο…» με το οποίο ο κόσμος του έδωσε την «εντολή» του, εκ των πραγμάτων προσδιόριζε σε μεγάλο βαθμό και την ποιότητα εμπιστοσύνης (και ελπίδας, βεβαίως…) που υπήρχε όχι (μόνο, έστω…) στο βαρύ επώνυμο που φέρει, αλλά και στην ίδια του την πολιτική φυσιογνωμία, τη σκέψη του.
Είχε μιλήσει, σε ανύποπτο χρόνο, για «συμμετοχική δημοκρατία» είχε πρώτος στην Ελλάδα τολμήσει (και κυριολεκτούμε στο ρήμα – σκεφθείτε το κλίμα που υπήρχε όταν το πρωτόπε!) να υπογραμμίσει την αναγκαιότητα δημιουργίας μη κρατικών πανεπιστημίων, είχε προκαλέσει με τις θέσεις του στο μείζον πρόβλημα της αντιμετώπισης των θυμάτων από τα ναρκωτικά, απ’ όσα υπουργεία πέρασε, επιχείρησε τουλάχιστον (και στο Εξωτερικών, με επιτυχία) να εφαρμόσει πρωτοπόρες, ρεαλιστικές πολιτικές…
Εστω και θολά, απροσδιόριστα, ο κόσμος (πέρα από κομματική βάση και ψηφοφόρους) «αυτόν» τον Γιώργο Παπανδρέου ήθελε να δει ως τον «άλλο πόλο» στο πολιτικό σκηνικό, από τη θέση της αντιπολίτευσης – και προς αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε αρχικά. Με τη διακήρυξή του πως θα συνδράμει την κυβέρνηση στον πόλεμο (άλλο που… δεν δόθηκε!) κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής, τη δημόσια παραδοχή του πως το ασφαλιστικό χρήζει άμεσης και γενναίας αντιμετώπισης, τη γενική έστω, σύμπλευση με την κυβερνητική επιλογή στο ζήτημα της «εθελουσίας» στον ΟΤΕ και άλλους οργανισμούς, την επιμονή του στην ανάγκη να αλλάξει το πολυσυζητημένο άρθρο 16 του Συντάγματος ώστε να ανοίξει (και θεσμικά…) ο δρόμος για τη δημιουργία μη κρατικών πανεπιστημίων στη χώρα. Σχηματικά, θα λέγαμε, ο κόσμος περίμενε από τον νέο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, μια αντιπολίτευση ουσιαστική, αλλά και θετική, το αντίθετο από το στυλ της αντιπολίτευσης που καθιέρωσε και ακολούθησε από το 1997 η Ν. Δ., της συνολικής άρνησης (πλην, ίσως, των ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής), της οξείας, ακόμη και φραστικά, αντιπαράθεσης της «κάθετης» αντίθεσης σε όλες τις πρωτοβουλίες και τις κινήσεις της κυβέρνησης, της… καθημερινής απαίτησης για παραιτήσεις υπουργών!
Δεν τα κατάφερε. Αντί να «τα αλλάξει όλα!», τον… «άλλαξαν όλον» τον Γιώργο Παπανδρέου. Και από ένα σημείο και μετά, η μια «διορθωτική κίνηση» (συχνά πρόχειρη, επιφανειακή, μη μελετημένη…), έφερνε την άλλη, σε σημείο που ο ηγέτης της αντιπολίτευσης, να μοιάζει με… κάποιον άλλον, από εκείνον που είχε εμφανισθεί και δημιουργήσει ελπίδες αρχικά. Η αλλαγή της εικόνας, η σύγχυση και η συνακόλουθη, βεβαίως, έλλειψη συγκεκριμένου πολιτικού οράματος και προγράμματος, ικανού να πείσει ότι αποτελεί ρεαλιστική «εναλλακτική λύση», ήταν λογικό να καταγραφεί στις κάλπες της προπερασμένης Κυριακής…
Δεν ξέρουμε αν κάνει καλά ή άσχημα που επιθυμεί επαναβεβαίωση της ηγεσίας του από τους μηχανισμούς του κόμματός του, αν σε μια ενδεχόμενη επικράτησή του τού… τόσο άτσαλα εκδηλωθέντος «αντιπάλου» του, θα μπορέσει να αποκαταστήσει την «εικόνα» του αρχηγού και «από την αρχή να αρχίσει ξανά…». Παρατηρούμε, όμως, ένα παράδοξο (που κινείται στο όριο του κυνισμού!), το οποίο καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις που γίνονται αυτές τις μέρες στους οπαδούς και ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ – και δυνάμει «εκλογείς» στη διαδικασία ανάδειξης της νέας ηγεσίας: η πλειοψηφία (συντριπτική, σε ορισμένα ερωτήματα) των οπαδών του ΠΑΣΟΚ βρίσκουν τον Γιώργο Παπανδρέου «πιο ενωτικό», «πιο σύγχρονο», «πιο ειλικρινή», «πιο αξιόπιστο» από τον Ευάγγελο Βενιζέλο – στον οποίο, όμως, η «βάση» αναγνωρίζει ότι «μπορεί να κάνει καλύτερη αντιπολίτευση», «μπορεί να νικήσει τον Καραμανλή στις εκλογές», επίσης με… συντριπτική πλειοψηφία!
«Φωνάζει» (αν δεχθούμε τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων) η βάση οπαδών και ψηφοφόρων πως… το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το «κόμμα τους» να κερδίσει τον αντίπαλο και να ξανάρθει στην εξουσία – δίχως να «πολυνοιάζεται» για ποιοτικά χαρακτηριστικά, πολιτικό σχεδιασμό και πρόγραμμα διακυβέρνησης, όραμα και συγκεκριμένους στόχους! Να βρούμε «κάποιον» που να… μπορεί να κάνει αντιπολίτευση του «στιλ Καραμανλή» στον… Καραμανλή, να «σκίσουμε» τον αντίπαλο, να ξανάρθουμε στην εξουσία και… «μετά» βλέποντας και κάνοντας – αυτό «λένε» ότι «απλώς» τους ενδιαφέρει, η νομή της εξουσίας, όχι πώς αυτή η νομή θα αποδειχθεί επωφελής για την κοινωνία… «Ασπρος γάτος, μαύρος γάτος αρκεί να… πιάνει ποντίκια»!