Εχουμε μεταμορφωθεί σε ανθρώπους-χελώνες, έτσι διαρκώς κλεισμένοι στο Ι.Χ. μας. Η καμπάνα για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και το κυκλοφοριακό αδιαχώρητο χτυπά και ξαναχτυπά, αλλά εμείς ακόμα πηγαίνουμε παντού με το αυτοκίνητό μας. Διανύουμε εποχούμενοι αποστάσεις κάτω του ενός χιλιομέτρου 9 φορές παραπάνω από τους Ιταλούς και 11 φορές παραπάνω από τους Πορτογάλους, τους Ολλανδούς και τους Βέλγους. Γιατί; Κατ’ αρχάς γιατί θεωρούμε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς χάσιμο χρόνου (τον οποίο, εν τέλει, σπάνια εξοικονομούμε). Δεύτερον, από αγοραφοβία. Τρίτον, γιατί με το αυτοκίνητο είναι πιο άνετα (ο ορισμός μας για τη βολή είναι η με κάθε τρόπο διατήρηση του σώματος στην καθιστή στάση). Τέταρτον, γιατί τονώνει τον μικροαστικό εγωισμό μας – μέσα στο Ι.Χ. μας είμαστε εμείς τ’ αφεντικά. Πέμπτον, γιατί το Ι.Χ. είναι η κοινωνική μας ταυτότητα – από αυτό δρέπουμε αυτοπεποίθηση, κύρος, αλλά και ένα φανταστικό αντιστάθμισμα στην καθημερινή μετριότητα. Εκτον, γιατί είμαστε βαθιά και αθεράπευτα ατομικιστές – η μετακίνηση αποκλειστικά και μόνο με το Ι.Χ. είναι η πιο εμφανής, θορυβώδης, ρυπαρή εκδήλωση του ατομικισμού μας, η πιο απτή απόδειξη της κυρίαρχης κουλτούρας. Μιας κουλτούρας που μάχεται τη συλλογικότητα, την επαφή με τον δημόσιο χώρο, την απόλαυση του βάδην στην πόλη, την κυριαρχία του πεζού στο δρόμο, την καθαρή ατμόσφαιρα. Που, στο όνομα της απόλυτης άνεσης, παγιδεύει το σώμα σε ένα κονσερβοκούτι.
Θύματα του πιο αφανούς ιμπεριαλισμού, αυτοϊκανοποιούμαστε με την ψευδαίσθηση της ατομικής μας κυριαρχίας. Προστατευμένοι μέσα στο μυθοποιημένο μεταλλικό οχυρό μας (φενάκη, αφού με την παραμικρή στραβοτιμονιά αυτό μπορεί να γίνει συντρίμμια), υποσκάπτουμε τη ζωή τη δική μας και των άλλων. Το γνωρίζουμε, αλλά συνεχίζουμε να εθελοτυφλούμε. Στη ζυγαριά «βαραίνει» η προσωπική μας βολή. Μέχρι να φτάσει η κατάσταση στο απροχώρητο (το μποτιλιάρισμα κοστίζει ήδη στην ελληνική οικονομία 100 εκατ. ευρώ τον χρόνο) και να μην μπορούμε πια να μετακινηθούμε γιατί δεν θα υπάρχει ελεύθερο μέτρο στο οδόστρωμα. Κάτι το οποίο εκτιμάται ότι θα συμβεί σε περίπου τρία χρόνια, όταν το 95% των δρόμων θα παθαίνουν διαδοχικά εμφράγματα και δεν θα υπάρχει πουθενά χώρος για στάθμευση.
Σε άλλες κοινωνίες έχουν αποπειραθεί να βάλουν φραγμούς και όρια στον ιμπεριαλισμό του αυτοκινήτου με εισπρακτικά μέτρα. Θέλεις να μπεις στο κέντρο; Μπορείς να το κάνεις, αν προπληρώσεις (ώς τα μεσάνυχτα της προηγούμενης μέρας) 8 λίρες, λένε στο Λονδίνο. Αν δεν το κάνεις και πληρώσεις αφότου εισέλθεις, το ποσό ανεβαίνει (ώς το τέλος της επόμενης) στις 10 λίρες και επαυξάνεται ανάλογα με την καθυστέρηση στην εξόφληση. Κάτι τέτοιο θα προκαλούσε επανάσταση στην Αθήνα, όπου οι 7 στους 10 κυκλοφορούμε ελεύθερα με τις αυτοκινητάρες μας (τα μισά Ι.Χ. είναι πάνω από 1.400 κυβικά) κάθε μέρα στο κέντρο (σε ποσοστό 61% έχουμε 2-3 αυτοκίνητα στην οικογένεια, άρα δεν έχουμε πρόβλημα δακτυλίου), ρυπαίνοντας στο μέγιστο δυνατό – δεν τα ελέγχουμε, με αποτέλεσμα να εκλύονται περισσότερα καυσαέρια, πράγμα το οποίο συμβαίνει κι όταν μετακινούμαστε με αργές ταχύτητες ή ψάχνουμε για παρκάρισμα.
Το αυτοκίνητο είναι το φετίχ και το παλάτι μας. Στα ΜΜΜ νιώθουμε κακομοίρηδες. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται η λύση του προβλήματος, για όποιον θελήσει να την αναζητήσει…