Εχει σίγουρα ενδιαφέρον αυτό το «περιβαλλοντικό ξέσπασμα», που σημειώνεται αμέσως μετά τις εκλογές από πλευράς ΥΠΕΧΩΔΕ. Μπορεί να οφείλεται στις νωπές ακόμη μαύρες εντυπώσεις από την τελευταία τεράστια καταστροφή στον δασικό πλούτο (όσος απέμεινε, δηλαδή…) της χώρας, δεν αποκλείεται να ενεργοποιήθηκε από τις κραυγές απελπισίας και οργής των κατοίκων, αλλά και των τοπικών αρχόντων για το αίσχος με τη μόλυνση των νερών στον Ασωπό, λογικά ευαισθητοποιήθηκε από τα καμπανάκια των ειδικών για την τεράστια οικολογική καταστραφή στην Κορώνεια, αλλά και αρκετούς σημαντικούς υγροβιότοπους στη Β. Ελλάδα. Ισως συμβάλαμε και εμείς σε κάποιο βαθμό για τα όσα έγραψε η στήλη για τη μόλυνση του αέρα, πέραν όλων των άλλων παραγόντων και από την προκλητική στάση της ΔΕΗ να «ολιγωρεί» σε ό, τι αφορά τη σωστή λειτουργία των φίλτρων των ατμοηλεκτρικών σταθμών της (μόλις τις προάλλες ανακοινώθηκε από το ΥΠΕΧΩΔΕ επιβολή προστίμου ενός εκατομμυρίου ευρώ στην εταιρεία – το… ουσιώδες, βεβαίως, είναι να αλλάζουν τα φίλτρα, όχι να ρυπαίνουν και να πληρώνουν!), ας ελπίσουμε να ευαισθητοποιηθούν ενεργά και… παραγωγικά και για τα όσα αναφέραμε για τη σωστή και σε εθνικό, όχι περιφερειακό, επίπεδο διαχείριση του υδάτινου πλούτου της χώρας…
Θα επιμείνουμε στην άποψή μας, παρά την εντυπωσιακή έξαρση της ενασχόλησης του ΥΠΕΧΩΔΕ σε ζητήματα περιβάλλοντος επ’ εσχάτοις: η χώρα επιβάλλεται να αποκτήσει χωριστό υπουργείο Περιβάλλοντος και μάλιστα με αυξημένες αποφασιστικές αρμοδιότητες «υπερυπουργικού» κύρους. Ευχής έργον, μάλιστα, θα ήταν επικεφαλής του να τοποθετηθεί αναγνωρισμένη προσωπικότητα από την επιστημονική κοινότητα, πέρα και άσχετα από κόμματα και λογικές κοινοβουλευτικών «ισορροπιών». Να αναφέρεται απευθείας στον πρωθυπουργό (που λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, είχε υποσχεθεί την ανεξαρτητοποίηση του «ΠΕΧΩ» από το… «… ΔΕ») και οι παρεμβάσεις του να είναι εκ του νόμου υποχρεωτικές από όλα τα υπουρυγεία, αρμόδια, «συναρμόδια» και… αναρμόδια!
Θα επαναλάβουμε, επίσης, ότι η δημιουργία χωριστού υπουργείου Περιβάλλοντος και η περιβολή του με αυξημένο τυπικό κύρος, ενώ αποτελεί «αναγκαία συνθήκη» για να εκπονηθεί, ασκηθεί και αποδώσει μια ουσιαστική πολιτική περιβάλλοντος, δεν είναι από μόνη της «ικανή συνθήκη». Πάνω από όλα χρειάζεται να γίνει συνείδηση (επί της ουσίας, όχι στα λόγια και τις προεκλογικές δεσμεύσεις, υπό το κράτος των εντυπώσεων από την Πελοπόννησο να κατακαίγεται!) ότι η συνολική, επεξεργασμένη και με προοπτική μέλλοντος πολιτική περιβάλλοντος, είναι επιτακτική ανάγκη να ανακηρυχθεί σε Νο 1 προτεραιότητα της σημερινής αλλά και όλων των επόμενων κυβερνήσεων!
Δίχως… δευτερογενείς (και… διακομματικές) σκέψεις για τις επιπτώσεις της στην (ο Θεός να την κάνει!) «ανάπτυξη», τον μικροπολιτικάντικο (πιθανότατα και πανύποπτο!) σκεπτικισμό για «ισορροπίες συμφερόντων» και «ικανοποίηση αιτημάτων» κοινωνικών ομάδων (πραγματικών ή επίπλαστων…), «ρεαλισμό» σε ό, τι αφορά (δήθεν!) «διαμορφωμένες καταστάσεις», που ξέρουμε πια με οδυνηρό τρόπο πως πάντα απολήγουν στην… εκ των υστέρων νομιμοποίηση συντελεσθέντων εγκλημάτων στο περιβάλλον, που αναπόφευκτα δημιουργούν «κλίμα» και αποτελούν «κίνητρο» για τις… επόμενες «γενιές» καταπατητών, εμπρηστών, αυθαιρετούχων, καταστροφέων του νερού και του αέρα που αποτελούν εθνικό πλούτο…
Ο κ. Σουφλιάς, αμέσως μετά τις εκλογές, άφησε σαφώς να εννοηθεί ότι «επανεξετάζει» (υπό το πρίσμα της περιβαλλοντικής προστασίας) την απόφαση του κ. Δούκα, λίγα μόλις 24ωρα πριν από τις κάλπες, να «παραχωρήσει» στον Δήμο Ζαχάρως (που υπέβαλε το σχετικό αίτημα, κατόπιν «πιέσεων» των κατοίκων της περιοχής…) ένα μεγάλο αριθμό στρεμμάτων στην παραλία του Καϊάφα, για να γίνει σ’ αυτά «ήπια εκμετάλλευση» παρά το γεγονός ότι η συγκεκριμένη περιοχή υπάγεται στην προστασία του προγράμματος Natura. Αναγνωρίζουμε ως απολύτως θετική την πρωτοβουλία του – αναμένουμε όμως να δούμε την… πρακτική υλοποίηση της διακηρυγμένης ευαισθησίας του ως υπουργού (και…) Περιβάλλοντος. Γιατί σε τέτοιες καταστάσεις, μεσοβέζικες λύσεις, πολιτικάντικοι χειρισμοί τύπου «ναι μεν, αλλά όμως…», δεν χωρούν – μας έχουν απομείνει ελάχιστα από τον περιβαλλοντικό εθνικό μας πλούτο και η προστασία τους απαιτεί κάθετες, σκληρές, μονοδρομικές, απόλυτες λύσεις, με όλο το «πολιτικό κόστος» που ενδεχομένως συνεπάγονται! Ηδη χθες, η παγκόσμια οργάνωση WWF δημοσιοποίησε τις εκτιμήσεις της πως ο τελικός απολογισμός των καμένων στην Πελοπόννησο (μόνο – έξω Πάρνηθα, Πήλιο κ. λπ.) είναι 1,7 εκατομμύρια στρέμματα από τα οποία οι 300.000 είναι σε «προστατευόμενες» περιοχές Natura. Και ανακοίνωσε πως ιδρύει στην Ελλάδα «παρατηρητήριο» για τις χρήσεις γης, επειδή… «πολλά έχουν δει τα μάτια τους!». Και τα δικά μας…
Να ελπίσουμε πως τώρα, πάνω στη «βράση» της περιβαλλοντικής ευαισθησίας που επιδεικνύει το ΥΠΕΧΩΔΕ, θα ‘ρθουν στο προσκήνιο «εκκρεμότητες» σωρευμένες επί χρόνια, όπως λ. χ. η υπαγωγή σε ενιαίο εθνικό φορέα (μια αναβαθμισμένη ΕΥΔΑΠ, ας πούμε…) της διαχείρισης του υδάτινου πλούτου της χώρας που σήμερα είναι κατακερματισμένη σε νομούς και περιφέρειες που θεωρούν το νερό «τοπικό» προϊόν; Να περιμένουμε μια γενναία και αποφασιστική επιβολή αλλαγής νοοτροπίας στους αγρότες, ώστε να πάψουν να κατασπαταλάνε το πολύτιμο εν ανεπαρκεία νερό, με τις απαρχαιωμένες μεθόδους με τα «κανόνια» που ποτίζουν, ντάλα μεσημέρι, με αποτέλεσμα να πηγαίνει στράφι το… 60% του νερού για άρδευση, νερό που θα εξοικονομούσαμε με την καθιέρωση «στάγδην» ποτίσματος;
Καλοδεχούμενη η, έστω όψιμη, περιβαλλοντική ευαισθησία. Εδώ θα ‘μαστε, να ελέγχουμε και την επί το πρακτικότερον εκδήλωσή της…