Οι τελευταίες εκλογές έθαψαν για τα καλά μερικούς από τους μεταπολιτευτικούς μας μύθους. Και ήταν καιρός! Ας πάρουμε πρώτα απ’ όλα αυτή την περίφημη φιλολογία περί «δημοκρατικής παράταξης», την οποία ακούσαμε προεκλογικά κατά κόρον από στελέχη του ΠΑΣΟΚ – και μάλιστα νέα σε ηλικία. «Δημοκρατική παράταξη» δεν υπάρχει, γιατί, όπως και να το κάνουμε, και τα δύο μεγάλα κόμματα πιστεύουν στη δημοκρατία. Η προσπάθεια αναδρομικής δυσφήμησης των αντιπάλων με βάση το τι έκαναν οι πρόγονοί τους απλά δεν πουλάει πια. Οταν η κ. Γεννηματά κάνει λόγο για δικαστικό πραξικόπημα, άθλια παλιά Δεξιά ή δημοκρατική παράταξη απευθύνεται μεν στους ορκισμένους οπαδούς αλλά προκαλεί απορίες και δυσαρέσκεια σε όλους τους άλλους. Ο κόσμος ξέρει πια καλά ότι στην πολιτική δεν υπάρχουν εξ ορισμού καλοί και κακοί. Υπάρχουν ανίκανοι ή διεφθαρμένοι δεξιοί αλλά και άνθρωποι που λαδώθηκαν, έκλεψαν ή κακοδιοίκησαν στο όνομα του σοσιαλισμού. Οταν, δε, δικαιολογούν τις πράξεις τους με το επιχείρημα πως «ξέρετε εμείς υποφέραμε στα ξερονήσια», προκαλούν ακόμη μεγαλύτερη οργή, γιατί καταντούν το χαρτί της εξορίας ισότιμο ενός ΜΒΑ.
Μαζί με τον μύθο της «δημοκρατικής παράταξης» έλιωσε σε αυτές τις εκλογές και ο μύθος του «μάγου Λαλιώτη». Δύο φορές εκλήθη να αναλάβει την ευθύνη της προεκλογικής καμπάνιας του ΠΑΣΟΚ – το 2004 και το 2007. Και τις δύο επέλεξε την ίδια ρετρό τακτική της πόλωσης με εμφανή αποτελέσματα. Ο κ. Λαλιώτης έπαιξε έναν ιστορικό όσο και αμφιλεγόμενο ρόλο στη σύγχρονη πολιτική ιστορία αλλά είναι προφανές πως η μαγεία χάθηκε με τα χρόνια.
Φοβούμαι πως με το εκλογικό αποτέλεσμα και τα όσα ακολούθησαν άρχισαν να σβήνουν οι μύθοι των μεγάλων πολιτικών δυναστειών, ενδεχομένως μάλιστα να προκληθεί κάποια στιγμή και ένα τσουνάμι αντίδρασης στην παράδοση των τζακιών στην πολιτική. Ακόμη και ο πιο υπνωτισμένος παραδοσιακός οπαδός του ΠΑΣΟΚ κατάλαβε με αυτές τις εκλογές ότι δεν φτάνει να σε λένε Παπανδρέου για να μπορέσεις να κερδίσεις τις εκλογές. Τα κόμματα δεν μπορεί να είναι οικογενειακή υπόθεση κανενός. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο κ. Παπανδρέου δεν πήρε όταν χρειάστηκε τα ρίσκα του απέναντι και στον πατέρα του ή ακόμη πως ο κ. Καραμανλής βρίσκεται στο απυρόβλητο ή ότι η κ. Μπακογιάννη δεν είναι επαρκής. Ο κόσμος θα είναι όμως από εδώ και πέρα τρεις και τέσσερις φορές πιο καχύποπτος, θα θέτει στον εαυτό του το ερώτημα: «ο κ. Χ είναι απλά αχθοφόρος ενός μεγάλου ονόματος ή ένας άξιος ηγέτης που κτίζει ενδεχομένως πάνω σε μια παράδοση;».
Είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα στα εύκολα, στα εύπεπτα συνθήματα και τους διαχωρισμούς. Ο Ελληνας, και ειδικά ο κάτω των 45, είναι πολύ πιο δύσπιστος απέναντι σε σερβιρισμένες λύσεις και κατασκευασμένους ηγέτες. Γι’ αυτό και καταντά γραφική η αλαζονική υπεροψία όσων έχουν ακόμη την ψευδαίσθηση ότι καθορίζουν τις εξελίξεις. Στη νέα εποχή, καλώς ή κακώς, ο «ψυλλιασμένος» πολίτης θα πιστέψει περισσότερο τα blogs απ’ ό,τι μια εφημερίδα. Είναι μια πολύ «χύμα» και άναρχη και επικίνδυνη ίσως εποχή, που οδηγεί όμως ήδη σε ανατροπές και στον ενταφιασμό αγαπημένων μας μύθων.