Κακώς ο Γιώργος Παπανδρέου απέτρεψε την προσοχή μας από τα όσα ενδιαφέροντα περιλάμβανε η ομιλία του προς την κοινοβουλευτική «του» ομάδα. Η προσεκτική αυτοκριτική του υπόσχεται πολλά, αν αντέξει να φτάσει στο τέλος της λογικής που τη διαπνέει. «Εκανα λάθος» είπε, αφού «από τους ελάχιστους κοινούς παρονομαστές δεν εξάγονται μείζονες πολιτικές δυναμικές». Ορθώς παραδέχτηκε πως το ΠΑΣΟΚ είχε «αφομοιωθεί από τον κυβερνητισμό και ταυτισθεί με τον κρατισμό». Στην άκρη του συλλογισμού του, ο κ. Παπανδρέου γράφει με την πένα του φιλελεύθερου σοσιαλδημοκράτη.
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, από την πλευρά του, έχει τοποθετηθεί: «το ΠΑΣΟΚ πρέπει πάντα να είναι η αριστερότερη δυνατή εκδοχή ενός κόμματος εξουσίας». Το βράδυ των εκλογών ζήτησε από το «κοινωνικό ΠΑΣΟΚ, να μετάσχει δυναμικά στη διαδικασία που θα είναι η αρχή της ριζικής ανανέωσης». Παλαιότερα είχε ισχυρισθεί ότι η Ελλάδα «δεν έχει ωριμάσει ως κοινωνία πολιτών», δίνοντας ως παράδειγμα την «ισχυρή κρατική παρουσία» και θεσμούς «όπως η εθνική γενική συλλογική σύμβαση εργασίας, ο κατώτατος μισθός και το κατώτατο ημερομίσθιο που δεν υπάρχουν αλλού». Ο κ. Βενιζέλος θέλει (αν και χρειάζεται διευκρινίσεις) να είναι ένας αριστερός εκσυγχρονιστής χριστιανο-σοσιαλιστής.
Το πρόβλημα με όλα τούτα είναι ότι δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Ούτε στο ΠΑΣΟΚ, ούτε στα μέσα ενημέρωσης που πλασάρουν τις απόψεις τους για το κόμμα αυτό. Οι δήθεν «φιλικές» εφημερίδες, το megaκανάλι και συναφή, ελάχιστα ενδιαφέρονται για τις ιδεολογικές πιρουέτες του όποιου νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Αυτό που μετρά είναι να διαθέτουν έναν πολιτικό μηχανισμό, που θα σπεύδει προς εξυπηρέτηση των άμεσων ή έμμεσων συμφερόντων τους, όταν και όποτε υπάρξει ανάγκη. Καλό παράδειγμα ήταν ο «βασικός μέτοχος». Το αποκρυπτόμενο είναι το βέτο των κατασκευαστικών εταιρειών στη δημιουργία υπουργείου Περιβάλλοντος. Τα επόμενα μεγάλα θέματα είναι η αναδιανομή των οικονομικών πραγμάτων στην ενέργεια και τη διαχείριση των υδάτων.
Ο κ. Παπανδρέου δείχνει να τα γνωρίζει όλα τούτα, όταν ζητά την «αυτονομία της πολιτικής απέναντι στα όποια συμφέροντα», ώστε να αποτραπεί η «επιβολή του παρασκηνίου». Δυστυχώς, ο υπ’ ατμόν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ διαβάζει μόνον την πρώτη γραμμή της σκέψης του, μας κρύβει όσα προφανώς γνωρίζει, εμμέσως παραδέχεται ότι υπηρετήθηκε κι αυτός από τα ίδια συμφέροντα. Τουλάχιστον, ας φροντίσει, ως ελάχιστη υποθήκη πολιτικής εντιμότητας, ώστε να ξεκαθαρίσει ο κ. Βενιζέλος τις δικές του σχέσεις «με τα μεγάλα συμφέροντα, τη συγκέντρωση πλούτου και μέσων ενημέρωσης», που «υπονομεύουν και χειραγωγούν τα πολιτικά κινήματα». Ειδάλλως, ο κ. Παπανδρέου θα έχει απλώς επαναλάβει το αμάρτημα του «παζοχισμού».