Ενώ η κυβέρνηση συμπληρώνει ενάμιση μήνα από την επάνοδό της στην εξουσία, η πρωταρχική εντολή του πρωθυπουργού για άμεση ανακίνηση και προώθηση όλων των βασικών της επιλογών φαίνεται να προσκρούει ξανά σε δισταγμούς, ατολμία και δολιχοδρομήσεις των αρμοδίων υπουργών.
Στο ασφαλιστικό, οι αρμόδιοι υπουργοί δείχνουν να αιφνιδιάζονται από τις καθ’ όλα αναμενόμενες αντιδράσεις των κομμάτων και των «κοινωνικών εταίρων», με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να καθυστερεί τις διαδικασίες και να εκλιπαρεί μια συναίνεση η οποία, όπως όλοι γνωρίζουμε, ουδέποτε θα της προσφερθεί. Σύμφωνα, μάλιστα, με την έως σήμερα εμπειρία, πρόκειται να συμβεί το αντίθετο. Οσο η κυβέρνηση δείχνει άτολμη και υποχωρητικότερη τόσο οι «θεσμικοί» συνομιλητές της θα γίνονται αρνητικότεροι και απαιτητικότεροι.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον νόμο – πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Από τη στιγμή που ο νέος υπουργός Παιδείας μίλησε για «ήπια εφαρμογή» των «άμεσων και επιτακτικών» μεταρρυθμίσεων, το μήνυμα ερμηνεύθηκε ανάλογα από τους πανεπιστημιακούς και τους σπουδαστές που έχουν τους λόγους τους να υπερασπίζονται μαχητικώς το δόγμα «μη θίγετε τα κακώς κείμενα». Ετσι, στον ακαδημαϊκο χώρο τείνει να διαμορφωθεί μια «νέα πλειοψηφία», η οποία πρέπει να προκαλεί την απογοήτευση -αν όχι και την αηδία- όλων των πανεπιστημιακών, που είχαν την τόλμη να αναγνωρίσουν τα αίτια παρακμής της τριτοβάθμιας εκπαιδεύσεως και να υποστηρίξουν σθεναρά τις μεταρρυθμίσεις. Και τούτο γιατί η «νέα πλειοψηφία» αντί της «επιτακτικής και άμεσης» εφαρμογής του νόμου, αντιπροτείνει αμβλύνσεις, όρους και «χρονοδιάγραμμα», υπονοώντας, σαφέστατα, το χρονοντούλαπο…
Η διαφαινόμενη -σε επίπεδο υπουργών- διστακτικότητα γίνεται περισσότερο απτή από την πρωτοβουλία που ανέλαβε την εβδομάδα αυτή ο υφυπουργός Δημοσίας Τάξεως κ. Παν. Χηνοφώτης. Ο πρώην αρχηγός ΓΕΕΘΑ, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, διατύπωσε προς την κυβέρνηση την άποψη ότι πρέπει να «συντονισθεί» η προώθηση των βασικών της επιλογών, ώστε να αποτραπεί το άνοιγμα πολλών μετώπων και το ενδεχόμενο μιας γενικευμένης κοινωνικής αναταραχής, η οποία θα ήταν πολύ δύσκολο να ελεγχθεί. Πάντα, κατά τις ίδιες πληροφορίες, οι επισημάνσεις του κ. Χηνοφώτη στράφηκαν επικαίρως προς τους υπουργούς Παιδείας και Απασχολήσεως που χειρίζονται αντίστοιχα τα θέματα της εκπαιδευτικής μεταρρυθμίσεως και το Ασφαλιστικό όπως και προς τον υπουργό Δικαιοσύνης, από τον οποίο ζητήθηκε η ενεργοποίηση των εισαγγελικών λειτουργών για την επόπτευση των συλλαλητηρίων. Πέραν όμως των τριών υπουργών, ο κ. Χηνοφώτης προέβη στις ίδιες επισημάνσεις προς ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο, αλλά και προς τον πρωθυπουργό, εισηγούμενος ανάλογο «συντονισμό» στο σύνολο του κυβερνητικού έργου…
Προφανώς, ο υφυπουργός Εσωτερικών και πρώην αρχηγός του ΓΕΕΘΑ εκλαμβάνει την εφαρμογή του κυβερνητικού έργου και, κυρίως, τις μετεκλογικές εντολές του πρωθυπουργού ως μια γιγαντιαία στρατιωτική επιχείρηση -με πολυάριθμους εχθρούς και πολλαπλά μέτωπα- στην οποία διακυβεύονται ύψιστα αγαθά, όπως π.χ. η ελευθερία, η εδαφική ακεραιότητα, η ζωή του εντόπιου ή φιλίου πληθυσμού. Γι’ αυτό υιοθετεί την αποφυγή μιας «υπέρ πάντων» αλλά «άνισης» συγκρούσεως, προτείνοντας την επιλεκτική, σταδιακή και μακροχρόνια εξουδετέρωση των «εχθρικών δυνάμεων».
Ασφαλώς στην πολιτική αντιπαράθεση συχνά χρησιμοποιούνται στρατιωτικοί όροι όπως «ολομέτωπη επίθεση», «δεινή ήττα», «ανταρσία ή αυτομόληση» βουλευτών, «εκεχειρία» κομμάτων, «ολόπλευρα πυρά» κατά της κυβερνήσεως κ.λπ. Ομως για την μεταφορά της στρατιωτικής ορολογίας στην πολιτική ευθυνόμαστε κυρίως οι δημοσιογράφοι, ευτυχώς δε η καθ’ υπερβολήν αυτή παρομοίωση κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνεται στο «πεδίο συγκρούσεως» των πολιτικών μας κομμάτων. Στο πεδίο αυτό το σημαντικότερο που μπορεί να συμβεί είναι η… αναίμακτη εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, η ανώδυνη για τους Ελληνες πολίτες διαγραφή μερικών απειθάρχων βουλευτών ή η αβλαβής για το έθνος αποπομπή κάποιου υπουργού για ανεπάρκεια. Βάσει του ιδίου πνεύματος πρέπει να θεωρηθεί υπερβολική ή και ατυχής η πρωτοβουλία του υφυπουργού Δημ. Τάξεως για τον «συντονισμό» του κυβερνητικού έργου. Με μόνον το ελαφρυντικό ότι η μεταπήδηση του κ. Χηνοφώτη από την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων στην πολιτική ήταν τόσο αιφνίδια -κατά τη γνώμη δε του υπογράφοντος και θεσμικά ανορθόδοξη- ώστε ο ίδιος δυσκολεύεται ακόμη να προσαρμοσθεί στη νέα του αποστολή.
Φυσικά, όλες οι παραπάνω αναφορές εκλαμβάνουν ως δεδομένο ότι η κυβέρνηση και ο σημερινός πρωθυπουργός κάθε άλλο παρά υιοθετούν τις εισηγήσεις του κ. Χηνοφώτη, οι οποίες διέρρευσαν μάλλον από το περιβάλλον του. Και τούτο, για τον απλούστατο λόγο ότι οι εισηγήσεις αυτές πρώτον έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την μετεκλογική εντολή του κ. Καραμανλή για άμεση ανακίνηση και προώθηση των βασικών επιλογών της κυβερνήσεως και δεύτερον διότι το «χρονοδιάγραμμα» για τη σταδιακή επίλυση των μεγάλων προβλημάτων της χώρας (Ασφαλιστικό, Παιδεία, Δημόσια Διοίκηση, διαρθρωτικές αλλαγές κ.λπ.) που προτείνει ο υφυπουργός Εσωτερικών απαιτεί τουλάχιστον… πέντε συνεχείς κυβερνητικές θητείες και ισάριθμες εκλογικές νίκες της Ν.Δ.
Υπάρχει όμως και ένας τρίτος λόγος για τον οποίο ο υπογράφων εξακολουθεί να πιστεύει ότι η ατολμία, η διστακτικότητα και η αναβλητικότητα δεν θα υπερισχύσουν στη δεύτερη κυβέρνηση της Ν.Δ. Ενα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά του κ. Κώστα Καραμανλή είναι ότι ο ίδιος, όπως τουλάχιστον έως σήμερα έδειξε, δεν θέλγεται ιδιαίτερα από το αρχηγικό ή το πρωθυπουργικό αξίωμα, ούτε είναι προσκολλημένος στην εξουσία. Το χαρακτηριστικό αυτό, εφόσον παραμένει αναλλοίωτο, ασφαλώς συνεπάγεται υψηλό αίσθημα ευθύνης, τόλμη και αποφασιστικότητα στη διεκπεραίωση της αποστολής ενός πολιτικού ηγέτη. Ο ίδιος, όμως, έχει χρέος να επιβάλει την αντίληψη αυτή και στους υπουργούς του, που κατά κανόνα είναι περισσότερο επιρρεπείς στη γοητεία της εξουσίας.
Ας προστεθεί, τέλος, ότι τουλάχιστον η μερίδα των ψηφοφόρων που έδωσε τη νίκη της Ν.Δ. προφανώς πιστεύει ότι το διακύβευμα των επόμενων εκλογών (που διαμορφώνει και το κριτήριο της πολιτικής της) δεν είναι η απώλεια της εξουσίας. Αλλά η εφαρμογή του κυβερνητικού προγράμματος, ανεξαρτήτως κομματικού τιμήματος.