«Τι εκπροσωπεί ο κ. Καρατζαφέρης; Τίποτε» αποφάνθηκε ο κ. Κ. Μητσοτάκης σε συνέντευξή του. Αισιόδοξη η άποψή του, αλλά και παραπλανητική. Καταρχήν δεν στηρίζεται από τα δεδομένα των εκλογών. Ο ΛΑΟΣ παρουσιάζει μια σταθερή ανοδική πορεία.
Ως προς τις απόψεις, ο κ. Καρατζαφέρης εκφράζει πολλά. Κυρίως το παρελθόν όσων σήμερα τον επικρίνουν. Δεν χρεώνεται μόνο στον κ. Μητσοτάκη που τον εισήγαγε στην πολιτική. Ευθύνονται όλοι οι λαϊκισμοί τους οποίους η πολιτική τάξη, είτε καλλιέργησε, είτε ανέχθηκε. Ας μην αυταπατώμαστε: ο ΛΑΟΣ δεν ζει πολιτικά με τις δικές του απόψεις. Τρέφεται από τα κουφάρια των «ψηφοθηραμάτων» που άφησαν πίσω τους, σαν χόρτασαν οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις. Στην πολιτική -όπως και στις σαβάνες της Αφρικής- τίποτε δεν πάει χαμένο. Ούτε καν οι προηγούμενοι τακτικισμοί των πολιτικών δυνάμεων.
Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν ότι ο ΛΑΟΣ είναι ακροδεξιό κόμμα. Το κόμμα τού κ. Καρατζαφέρη είναι η επιτομή των λαϊκισμών που συντηρήθηκαν χρόνια σ’ αυτή τη χώρα. Αριστερών και δεξιών. Δηλαδή: δεν είναι ο ΛΑΟΣ που έχτισε το δόγμα «όχι στο όνομα «Μακεδονία» και τα παράγωγά του». Δεν έκανε ο κ. Καρατζαφέρης τον Αρχιεπίσκοπο πολιτικό παράγοντα. Ούτε δημιούργησε την υστερία με την παγκοσμιοποίηση.
Ο Λιβανέζος συγγραφέας Ααμίν Μαλούφ είχε γράψει ότι η «βασική αρετή του εθνικισμού είναι να βρίσκει για κάθε πρόβλημα έναν ένοχο, αντί μιας λύσης». Είχε δίκιο αλλά εν μέρει. Ο εθνικισμός είναι μέρος του λαϊκισμού που αναπτύσσεται στις κοινωνίες. Κάθε λαϊκισμός δεν έχει λύσεις, αλλά προτείνει ενόχους: Τους Αμερικανούς και τους Τούρκους στα εθνικά θέματα (εθνικισμός), τους Αλβανούς στα θέματα εγκληματικότητας (ρατσισμός), τους επιχειρηματίες στα θέματα οικονομίας (αριστερισμός), μέχρι και τους πολιτικούς στα θέματα πολιτικής. Σύμφωνα με αυτή τη θεώρηση της πραγματικότητας μονίμως κάποιες περίτεχνες συνωμοσίες γίνονται σε όλα τα επίπεδα, περίπλοκες μεν αλλά εξαιρετικά απλές ώστε να γίνονται κατανοητές στους ανά την επικράτεια καφενέδες και κουρεία. Βασικό χαρακτηριστικό τού λαϊκισμού είναι η απλοποίηση της σύνθετης πραγματικότητας σε εύπεπτα σχήματα τα οποία μικρή μεν σχέση έχουν με την πραγματικότητα, αλλά απευθύνονται κυρίως στο θυμικό των ανθρώπων.
Αυτό το απλοϊκό κατασκεύασμα λειτουργεί περίπου ως θρύλος σε περιόδους αυξανόμενης ευημερίας. «Ναι, μεν οι Εβραίοι κυβερνούν τον κόσμο, αλλά από τη στιγμή που δεν μας ενοχλούν, ποιος νοιάζεται;» Ή: «ναι, μεν όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι, αλλά στον βαθμό που η διαφθορά μου επιτρέπει να κάνω τη δουλειά μου…». Σε περιόδους όμως οικονομικής στασιμότητας ή/και ύφεσης γίνεται πολιτική έκφραση. Τα προβλήματα μεταφράζονται αμέσως ως ενοχή κάποιων και τότε ο λαϊκισμός μπαίνει ενδυναμωμένος στο πολιτικό παιγνίδι.
Σήμερα ο ΛΑΟΣ αποκτά απήχηση γιατί μας μοιάζει. Ή έστω μοιάζει σε πράγματα που όλες οι πολιτικές δυνάμεις θέλησαν να εκμεταλλευτούν. Είναι η οργανωτική έκφραση διάφορων λαϊκισμών που καλλιεργήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ, ποτίστηκαν από τη Νέα Δημοκρατία και τράφηκαν από τη δαιμονολογία της Αριστεράς. Γι’ αυτό καλά θα κάνουν να ανησυχούν όλοι. Από τα δικά τους χωράφια δρέπει τους καρπούς σήμερα ο ΛΑΟΣ.