«Φαιά προπαγάνδα» λέγαμε εκείνη που προετοίμασε και συντήρησε τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο. Το ίδιο ισχύει όμως όταν, συστηματικά μάλιστα, πολύτιμα στοιχεία ενημέρωσης παραλείπονται, διογκώνονται και διαστρεβλώνονται, όταν όλα γίνονται ένας μεγάλος φόβος. Προφανώς για όσους δεν είναι σε θέση να έχουν τη δική τους αντίληψη, να καταλάβουν χωρίς τη βοήθεια των «επί παντός ειδικών» δημοσιογραφούντων και στημένων αναλυτών, όπως ο πρωινός «κ. καθηγητής».
Το ασφαλιστικό είναι, πολλά χρόνια τώρα, ένα από τα καλύτερα πεδία της δακρύβρεχτης δράσης τους. Το εκμεταλλεύονται πολύ έξυπνα τα συνδικάτα. Παραδόξως, το ίδιο, τελικά, κάνει και η σημερινή κυβέρνηση. Τα πρώτα προσπαθούν να τρομάξουν τον κόσμο. Τόσο πολύ που, όταν η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε ρυθμίσεις, όλα θα φανούν απαλότερα και θα πούμε κι ένα «πάλι καλά» στο τέλος.
Και πάλι, όμως, δεν θα έχουμε πάει στο απαραίτητο βάθος. Οπως το 2002, έτσι και σήμερα, το ασφαλιστικό θα επιδιορθωθεί για μερικά χρόνια. Μικρά βήματα στη διάρκεια δύο γενεών και μετά… βλέπουμε. Η βραχυπροθεσμίτιδα κυβερνάει τον τόπο, αφού κανείς δεν είναι διατεθειμένος να συζητήσει με ειλικρίνεια και διάρκεια. Για μία ακόμη φορά, απουσία συγκροτημένου διαλόγου. Στη Βουλή, μεταξύ κομμάτων, στην αρμόδια ερπιτροπή. Στα όργανα κοινωνικής τριβής, όπως έπρεπε να είναι η ΟΚΕ, που προεδρεύεται μάλιστα την εποχή αυτή από τα συνδικάτα και τον πρώην πρόεδρο της ΓΣΕΕ. Εστω, μεταξύ κοινωνικών εταίρων, όπως σωστά ζητεί ο Δ. Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ.
Με απειλές όπως αυτή που πέταξε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ -«θα γίνει της Γαλλίας»- κινδυνεύει να χαθεί μια μεγάλη ευκαιρία. Αλλωστε ο κ. Παναγόπουλος οφείλει να προσέξει ότι τα γαλλικά συνδικάτα έκριναν επιτυχημένη την πρώτη ημέρα της μεγάλης απεργίας των μέσων μεταφοράς, επειδή «πέτυχαν ένα μήνα διαπραγματεύσεων» με την κυβέρνηση. Η οποία μάλιστα είπε πως θα μιλήσουν για όλα «εκτός από τα 40 χρόνια ασφαλιστικών κρατήσεων μετά το 2012», κάτι που ισχύει ήδη για όλους τους άλλους εργαζομένους (στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα). Ας αποφεύγουμε τους παραλληλισμούς, όταν μάλιστα είναι σε βάρος των επιχειρημάτων μας.
Εχει δίκαιο η ΓΣΕΕ όταν ζητεί να πραγματοποιηθεί η μια πλευρά του συμβιβασμού που έκανε ο Ρέππας το 2002. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάει ότι συμφωνήθηκε τότε ταυτοχρόνως (και υπάρχει στον ίδιο νόμο) η γρήγορη και επιθετική συνένωση των ταμείων. Προφανώς όχι για να μειώσουμε τους προέδρους και τους θυρωρούς τους. Αλλά για να διαμορφωθεί μια ενιαία κύρια και μια ενιαία επικουρική σύνταξη. Καλύτερη από εκείνη που προέβλεπε ο νόμος Μάνου – Σιούφα του 1993, αλλά τουλάχιστον ενιαία. Ας παύσουν τα «ρετιρέ», όταν μάλιστα είναι επιδοτούμενα από πρόσθετους κοινωνικούς πόρους, να ζητούν και τα δικά μας, δικά τους. Οσο η συνδικαλιστική ηγεσία παίρνει το μέρος των συνταξιούχων τόσο θα ανεβαίνουν οι εισφορές για τους μισθούς των νεοτέρων και για τους φόρους των ενεργών πολιτών.