Η ισχύς των Παπανδρέου, όταν διέρχονταν προβληματικές φάσεις της σταδιοδρομίας τους, υπήρξε πάντα η μωρία των αντιπάλων τους, που λειτουργεί σωτήρια για την συγκεκριμένη πολιτική οικογένεια.
Το 1965, ο Γεώργιος Παπανδρέου βρισκόταν σε πορεία καθέτου πολιτικής πτώσεως. Εσώθη κυριολεκτικώς από τους «απόστατες» βουλευτές της Ενώσεως Κέντρου. Το 1989, ο Ανδρέας Παπανδρέου φαινόταν να έχει κλείσει οριστικώς τον πολιτικό του κύκλο. Συσσωρευμένα σφάλματα του κ. Κώστα Μητσοτάκη τον ανέδειξαν το 1993 και πάλι πρωθυπουργό της χώρας.
Το βράδυ της 16ης Σεπτεμβρίου, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου ήταν ένας συντετριμμένος πολιτικός ηγέτης. Αρκούσαν ελάχιστα 24ωρα για να περάσει στο περιθώριο της ελληνικής πολιτικής ζωής. Αλλά η αφελής απόπειρα ανατροπής από τους πάσης φύσεως αντιπάλους του ανέδειξε τον κ. Παπανδρέου νικητή μιας ψυχοφθόρου εσωκομματικής αναμετρήσεως.
Επί του προκριμένου όμως. Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου σταθμίζεται ως «ελλειμματικός» εν σχέσει με τους προγόνους του. Καλό θα ήταν κάποια από τα νεώτερα -ηλικιακώς- στελέχη της συντηρητικής παρατάξεως να αναλογισθούν ότι ο παππούς του -Γεώργιος Παπανδρέου- ήταν ο πλέον απαξιωμένος πολιτικός των μεταπολεμικών χρόνων και τελικώς ανεδείχθη στον «Γέρο της Δημοκρατίας».
Παράλληλα, ο πατέρας του -Ανδρέας Παπανδρέου- ήταν για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, το 1974, ένα «αντιαισθητικό παράδοξο», στην καλυτέρα περίπτωση. Παρά ταύτα, η παράταξη που δημιούργησε κυβέρνησε την Ελλάδα επί είκοσι χρόνια.
Δεν είναι σώφρον συνεπώς να επαναπαύεται κανείς σε εφησυχαστικές υποθέσεις εργασίας, ότι δηλαδή ο κ. Παπανδρέου είναι άνευρος πολιτικός και ως εκ τούτου αβλαβής για την κυβέρνηση, ικανός να οδηγήσει με τη συμπεριφορά του το ΠΑΣΟΚ σε διάσπαση.
Η διαφορά του κ. Γιώργου Παπανδρέου από τους προγόνους του είναι ότι δεν ανεδείχθη κάτω από ειδικές συνθήκες πολιτικού βίου. Η εξέλιξή του υπήρξε ομαλή· η ουσιαστική πρόκληση ήρθε μόνον μετά την ήττα της 16ης Σεπτεμβρίου και την αντιμετώπισε επιτυχώς.
Ο επανεκλεγείς πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα λειτουργήσει ανατρεπτικά – κατά τις οικογενειακές του παραδόσεις. Η νομιμοποιητική βάση της ανατρεπτικής τακτικής του δεν θα είναι απλώς το κόμμα του ΠΑΣΟΚ -υπό στενή έννοια- αλλά η ευρεία βάση ων οκτακοσίων χιλιάδων «οπαδών και φίλων» που τον ανέδειξε ξανά στη αρχηγία και με τους οποίους θα διατηρήσει διάλογο συνεχή.
Η καινοτομία του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν η δημιουργία κόμματος λενινιστικών, ούτως ειπείν, προδιαγραφών. Επεκρίθη και εχλευάσθη από την αστική αντιπολίτευση εκείνη η εξέλιξη και λίγα χρόνια αργότερα επί Ευαγγέλου Αβέρωφ επεχειρήθη κάτι αντίστοιχο στον χώρο της συντηρητικής παρατάξεως.
Η συμμετοχή ευρυτάτων στρωμάτων της κοινωνίας στην διαμόρφωση πολιτικών -εάν επιτευχθεί- θα αποτελέσει εξέλιξη ανατρεπτική στα έως σήμερα ισχύοντα· θα «νομιμοποιεί» πολιτικές μετωπικής συγκρούσεως· θα στρέφεται εναντίον κατεστημένων φορέων και αντιλήψεων της ιθυνούσης τάξεως που έχει αναδειχθεί στη δεκαετία του ’90. Ανατρεπτική θα είναι η πολιτική του κ. Παπανδρέου, εκτός και εάν έχει καταληφθεί από αυτοκτονική διάθεση, πράγμα που δεν προκύπτει έως τώρα.