Το μαχαίρι, το χέρι και το κόκαλο

Το μαχαίρι, το χέρι και το κόκαλο

2' 1" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Από γυναίκα στη Νίκαια ο δήμος ζητεί χρήματα για τη φύλαξη των οστών της στο νεκροταφείο. Από δύο ορφανά η πρόνοια κόβει το επίδομα. Ασθενείς μολύνονται (ξανά) με ηπατίτιδα από μετάγγιση. Διευθυντής καρδιολογικής κλινικής χειρουργεί επί ένα τέταρτο του αιώνα με πλαστά πιστοποιητικά ειδίκευσης. Για τη «ζαρντινιέρα» τίθεται σε διαθεσιμότητα μόνο ένας, ενώ οι υπόλοιποι… προάγονται. Στα συρτάρια αρμοδίων μουχλιάζουν οι δικογραφίες για τον πρώην διευθυντή Ασφάλειας Ρεθύμνου που φέρεται ως προστάτης ναρκωβαρόνων…

Σ’ αυτήν τη χώρα έχουν βαρεθεί και οι πέτρες τη διαρκή «αποκάλυψη» ότι η κρατική μηχανή πάσχει από καλπάζουσα πώρρωση. Εχουν σιχαθεί οι πολίτες και τα ευκολαπόδεικτα παραδείγματα και τα δυσκολοχώνευτα θεωρήματα. Εχουν βαρεθεί οι φυσικοί και πολιτικοί αταλάντευτοι και ακλόνητοι υπεύθυνοι να εμφανίζονται ευειδείς, καλοχτενισμένοι και ατσαλάκωτοι για να φοβερίσουν: «Δε θα γλιτώσει κανείς! Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο!». Επειδή όχι μόνο το δημόσιο «σώμα» της διοίκησης είναι παχυδερμικό και κανένα στομωμένο μαχαίρι δεν μπορεί να εισχωρήσει, αλλά και με τα «κόκαλα» παίζεται πάντα το παιχνίδι «εδώ κόκαλο, εκεί κόκαλο, πού είναι το κόκαλο;» δεν λαμβάνει πλέον χώρα ούτε η εθιμοτυπική θεατρινίστικη υπουργική «έκρηξη θυμού». Ακολουθεί άκρα του τάφου σιωπή. Είναι η νέα στάση στο θέμα των ευθυνών («Η υπόθεση θα ερευνηθεί» και βλέπουμε…). Ετσι μπορεί, χωρίς στρακαστρούκες και τύμπανα να εφαρμοστεί η γνωστή «δημοκρατική» μεθόδευση, άλλος να έχει την ευθύνη, άλλος να τη μετακινεί, άλλος να την επωμίζεται κι άλλος να την πληρώνει… Η τέχνη της πολιτικής έχει ξεφύγει από την τέχνη του χασάπη και πλησιάζει εκείνη του εκδορέως…

Το πρόβλημα είναι ότι οι κυβερνώντες, ανεξαρτήτως χρώματος, ποτέ δεν συνειδητοποίησαν ότι το ελληνικό κράτος δεν είναι ιδιωτική «εταιρεία» που μπορούν να τη «βουλιάξουν» όπως κι όποτε θέλουν, αλλά μάλλον ένα «αεροπλάνο», με επιβαίνοντες, ως πιλότους, τους ίδιους. Σε περίπτωση ολιγωρίας, τιμωρούνται όλοι μαζί, κυβερνήτες και λαός (και με τι ποινή!). Ομως όχι. Προτιμούν να βλέπουν τη χώρα ως μια επιχείρηση που όταν έχει ζημιά, ο διευθυντής λέει στους μετόχους πως θα τιμωρηθεί το προσωπικό… Δεν θα υπάρξει ποτέ, έτσι για αλλαγή, για έξοδο από τη φθοροποιό ρουτίνα, ένας τολμηρός; Που να αναλάβει μια τόσο δα μικρή ευθύνη; Που να μην κοιμηθεί τον ύπνο του δικαίου, να μείνει άγρυπνος και αφού ξυπνήσει τη συνείδησή του, να σημάνει συναγερμό;

Οι καπεταναίοι που βγαίνουν περιστερές και τα σπασμένα τα πληρώνουν οι ναύτες, δεν είναι καπεταναίοι. Είναι λαμόγια. Το θέμα είναι ότι σ’ αυτή τη χώρα, όπου η «μοίρα» ξέρει να παίζει περίεργα παιχνίδια, τα λαμόγια έχουν μεγαλύτερη πέραση απ’ τους καπεταναίους…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή