Η ιδιωτική μας ζωή συρρικνώνεται ραγδαία, παρά τις Αρχές Προστασίας, τις μαζικές αντιδράσεις και τα διαβήματα για τα μάτια και τα αυτιά που υποκλέπτουν προσωπικές μας στιγμές. Ομως ενώ διαμαρτυρόμαστε, ταυτόχρονα εθιζόμαστε στην ιδέα ότι είμαστε ορατοί από παντού. Με τα γυάλινα κτίρια που αφήνουν σε κοινή θέα έπιπλα και ενοίκους, με τις κάμερες στους δρόμους, στους δημόσιους χώρους, στις υπηρεσίες, στα καταστήματα, με τις web cameras στα μοναχικά δωμάτια, με το face book… Η ιδιωτική μας ζωή υποκλέπτεται, αρχειοθετείται, αλλά και επιδεικνύεται, «πωλείται». Από περιφρουρημένη αξία, γίνεται πληροφορία, προϊόν, θέαμα.
Δηλαδή, από τη μία ο Μεγάλος Αδελφός μας εξοργίζει και μας τρομάζει – το «χνώτο» του αστυνομικού κράτους, του χαφιέ, στο σβέρκο του πολίτη είναι ο πιο κοινός εφιάλτης (με κάμερες ή χωρίς, η εξουσία πάντα δεν αναιρούσε, αν ήθελε, την ιδιωτικότητά μας;).
Από την άλλη, εντυπωσιασμένοι από τις δυνατότητες της τεχνολογίας, όλο και πιο συχνά επιλέγουμε οι ίδιοι να εκτεθούμε σε κοινή θέα. Να πετάξουμε το μίζερο προπέτασμα της κρυφής μοναχικής μας καθημερινότητας και να αποδράσουμε σε έναν φαντασμαγορικό συλλογικό χώρο, σε έναν μαγικό κόσμο όπου όλα είναι ελεύθερα και σε κίνηση, όλα είναι δυνατά. Αγνωστοι και ανώνυμοι γίνονται γνώριμοι και επώνυμοι – σε κλάσματα του λεπτού μπορεί η φωτογραφία σου, το όνομά σου, οι συνήθειές σου, οι φίλοι σου, να φτάσουν σε εκατομμύρια μάτια· σε κλάσματα του λεπτού μπορούν να γνωστοποιηθούν ταλέντα, ιδέες.
Είναι άραγε η λαχτάρα για ένα εικονικό παγκόσμιο χωριό, όπου όλοι ταυτόχρονα είναι πρωταγωνιστές και μαζί θεατές του εαυτού τους και των άλλων; Είναι ναρκισσισμός; Είναι η ηδονή της εξουσίας (όταν έχεις πρόσβαση στη ζωή των άλλων, νιώθεις να την κατέχεις, να την ορίζεις…); Είναι μια απάντηση στην πρόκληση να παίξεις με τους δικούς σου όρους σε ένα «παιχνίδι» όπου είσαι έτσι κι αλλιώς εγκλωβισμένος; (Κινητά, Ιντερνετ, e mail, αφήνουν ευδιάκριτα «ίχνη» της ιδιωτικής σου ζωής). Είναι μια «μούντζα» στο σύστημα περισυλλογής και εμπορίας δεδομένων, με την επίδειξη αυτών που αναζητεί; Η διαδικτυακή κοινωνία δεν διαφέρει από τη συμβατική σε πολυπλοκότητα, κινδύνους και αντιφάσεις – άλλωστε αποτελεί μέρος της. Και το παιχνίδι της αυτοαποκάλυψης είναι ένα παιχνίδι με τη φωτιά. Αλλά κι ένα άλμα προς τη χαμένη συντροφικότητα, προς τη συλλογικότητα. Μια προσπάθεια να αναδημιουργεί -μέσα από το Ιντερνετ- ο αποψιλωμένος δημόσιος χώρος.
Η ιδιωτικότητα αποτελεί προϋπόθεση για την ασφάλεια, την ελευθερία έκφρασης, το δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Ομως, χωρίς δημόσιο χώρο δεν μπορούν να υπάρξουν δικαιώματα. Εξω από αυτόν, τα δικαιώματα είναι ορισμοί χωρίς περιεχόμενο, λόγια χωρίς νόημα, άδεια κελύφη.