Μόνο με μάτια ερμητικά… ανοιχτά

Μόνο με μάτια ερμητικά… ανοιχτά

5' 52" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οταν η σημερινή κυβέρνηση, ως αντιπολίτευση, κατηγορούσε τις «εκσυγχρονιστικές» κυβερνήσεις Σημίτη πως «ξεπουλάνε τα ασημικά της οικογενείας!» με τις μετοχοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, για να βουλώνουν «τρύπες» στο δημόσιο χρέος και το έλλειμμα (εκεί που δεν αρκούσε η «δημιουργική λογιστική», για την οποία επίσης κατηγορούσε την τότε κυβέρνηση…), ελάχιστους μόνο θα πρέπει να έπειθε πως όταν θα ερχόταν η σειρά της να κυβερνήσει δεν… θα έκανε μια από τα ίδια! Εκείνο που οι περισσότεροι (και πάντως αυτοί που ήταν σε θέση να γνωρίζουν κόλπα και μεθοδεύσεις) ήλπιζαν, ήταν πως θα κάνει μεν και αυτή τα ίδια, αλλά θα… τα έκανε «αλλιώς»! Πως, τουλάχιστον, δεν θα «ξεπουλούσε τα ασημικά» (η έκφραση ήταν του σημερινού υπουργού Οικονομίας Γιώργου Αλογοσκούφη), χωρίς το αντίτιμο του «ξεπουλήματος» να χρησιμεύει κάπου θετικά και παραγωγικά, να δημιουργεί προϋποθέσεις πραγματικού εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης, να συνιστά στην πράξη εφαλτήριο για πρόοδο…

Ο Νικολά Σαρκοζί… «πατενταρισμένος» (αλλά και περήφανος γι’ αυτό) «δεξιός», ο πολιτικός που κάμποσοι από το σημερινό κυβερνών κόμμα στη χώρα μας θεωρούν «πρότυπο» και υπαινίσσονται πως θα βαδίσουν και αυτοί στ’ αχνάρια του, αποφάσισε πριν από λίγες μέρες να… «ξεπουλήσει τα ασημικά της οικογένειας» και αυτός: να πουλήσει το 2,5%-3,7% των μετοχών της EDF, της γαλλικής ΔΕΗ, προσδοκώντας να εισπράξει ανάλογα από 5 έως 7,5 δισ. ευρώ, για να μειώσει, σε κάποιο ποσοστό, τα επίπεδα του χρέους και του ελλείμματος στον προϋπολογισμό, αλλά -κυρίως- για να χρηματοδοτήσει επενδύσεις στα δημόσια γαλλικά πανεπιστήμια, της τάξεως περίπου 4,5-5 δισ. ευρώ!

Και αυτός «ξεπουλάει ασημικά…», μόνο που το αντίτιμο της πώλησης αγοράζει… «λίπασμα», να το ρίξει στο «χωράφι» της παιδείας! Για να κάνει καλύτερα πανεπιστήμια, να εκσυγχρονίσει τις υποδομές τους, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια «αξιοπόλεμη» επόμενη γενιά – και μιλάμε για μια Γαλλία με παράδοση στη δημόσια παιδεία, με πανεπιστήμια – σύμβολα στο παγκόσμιο σκηνικό, που έχουν επίγνωση της ποιότητάς τους, αλλά και της εθνικής αποστολής τους!

Το «εργαλείο» είναι το ίδιο, η χρήση του και το «τελικό προϊόν» που παράγει είναι που διαφέρουν, μεταξύ Γαλλίας και Ελλάδος… Εδώ σε εμάς, οι «όμορφες ιδέες» και τα όμορφα (προεκλογικά) σχέδια», απλώς… όμορφα σκοτώνονται, στο πεδίο της διαχείρισης και της «καθημερινότητας»! Οχι μόνο «ξεπουλάμε» και σήμερα τα «ασημικά» για να βουλώνουμε «τρύπες», συνεχίζοντας πρακτικές που λίγα μόλις χρόνια πριν «καταγγέλλονταν» με την… αναλλοίωτη «λογική» των εκάστοτε κυβερνώντων «δεν φταίμε εμείς… οι προηγούμενοι φταίνε για όλα!», αλλά εν τέλει, «υιοθετούμε», ως περίπου… μονοδρομική, τη στείρα διαχειριστική «αντίληψη» του να… κουτσοβολέψουμε τώρα «κάπως» τα πράγματα, και αργότερα… «βλέπουμε». Μόνο που χρόνια τώρα, δεν «βλέπουμε» τίποτα…

Ενασ δρομοσ που να οδηγει καπου…

Ηταν (άλλη μια…) «δέσμευση» προεκλογική της σημερινής κυβέρνησης, το έρμο 5% του ΑΕΠ για την παιδεία (δεν πρωτοτύπησαν, πάντως: και οι προηγούμενοί της, την ίδια δέσμευση -στα λόγια- έλεγαν στερεότυπα από κάλπη σε κάλπη, χρόνια ολόκληρα…) – και όχι μόνο δεν την τήρησαν, αλλά, ως προσοστό επί του ΑΕΠ, οι δαπάνες για την παιδεία… μειώθηκαν κιόλας! «Προσωρινά» και… «βλέπουμε», πάντα όμως με μάτια ερμητικά κλειστά! Εξάλλου, ας προσέχαμε (και ας προσέχουμε!): οι δεσμεύσεις δεν δεσμεύουν κανέναν παρά… μόνον αυτούς που τις ακούν και τις πιστεύουν!

Εχουμε κουραστεί να φωνάζουμε πως αυτό που μας χρειάζεται επειγόντως δεν είναι μια λίγο πολύ «σωστή» (για τα μέτρα της και ανάλογα με τις ανάγκες…) διαχειριστική πολιτική, αλλά ένα εθνικό όραμα. Κάτι που θα συνεγείρει την κοινωνία, θα τη μεταβάλει από άβουλο και δυσαρεστημένο «υποκείμενο», παθητικό αποδέκτη «πολιτικών» και «μέτρων», σε ενεργό και «κεφάτο» συμμέτοχο σε μιαν εθνική προσπάθεια για να κάνουμε ένα βήμα προς τα εμπρός, να ξεκινήσουμε μια πορεία που θα ‘χει σίγουρα τις δυσκολίες και τις ανηφόρες της, αλλά θα οδηγεί «κάπου»! Να βγουν οι πολιτικοί μπροστάρηδες, να μας μιλήσουν με ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ, να μας εξηγήσουν αφτιασίδωτα τα προβλήματα που υπάρχουν και τους τρόπους τούς διαθέσιμους για να λυθούν, να πείσουν πως «δουλεύουν Μ’ ΕΜΑΣ για μας…», να μας καλέσουν ισότιμα να συναποφασίσουμε αυτό το «είμαστε εδώ, θέλουμε να φτάσουμε εκεί, και να «πώς» θα το πετύχουμε…»! Κι αυτό το «πώς» αναντίρρητα θα περιέχει θυσίες, κόπο, μόχθο, κάποιες παραιτήσεις από «κεκτημένα» των… «παλιών καλών καιρών», που υπήρχαν τα περιθώρια της υπερβολής!

Σ’ αυτό διαφέρει ο πραγματικός πολιτικός από τον… τεχνοκράτη διαχειριστή της «καθημερινότητας», στο ότι προσφέρει όραμα, δείχνει στόχους πέρα από το «σήμερα-αύριο», μπορεί και εμπνέει τον κόσμο και δεν τον… σπρώχνει ακόμη πιο βαθιά στο τέλμα της αδιαφορίας, καλλιεργώντας του ακόμη πιο πολύ τα αισθήματα αναξιοπιστίας στο «σύστημα». Λες και δεν καταλαβαίνει απόλυτα η κοινωνία πως η πορεία προς το «αύριο» κρύβει θυσίες και σκληρή δουλειά – χρέος, όμως, του υπεύθυνου, οραματιστή, «συνεργού» με τον κόσμο πολιτικού είναι πέρα από τις θυσίες να «δείξει» και την ελπιδοφόρα προοπτική!

Να μείνουμε στην επικαιρότητα του ασφαλιστικού, που έχει ξεσηκώσει τον κόσμο – και πιθανότατα, γιατί μέχρι σήμερα τού μιλάνε με μισόλογα, με «στοχευμένες» διαρροές βολιδοσκοπικού χαρακτήρα για να «μαζέψουν» τα πιο «άγρια» και να περάσουν τα άλλα ως… «ήπια», αντί εξ αρχής η κυβέρνηση να μιλήσει με ειλικρίνεια και δέσμευση! Τι προσπαθούν, άραγε, να… πείσουν τον κόσμο πως (έστω εδώ που το ‘φθασαν ΟΛΟΙ οι προηγούμενοι!) το πρόβλημα του ασφαλιστικού είναι πρόβλημα… τεχνοκρατικό και όχι πέρα για πέρα πολιτικό; Νομίζουν πως με τέτοια τερτίπια θα «κοροϊδέψουν» και θα υφαρπάξουν συναίνεση και ανοχή; Ο κοσμάκης ξέρει και τις δικές του «ευθύνες» (απλά πταίσματα μπροστά στις ευθύνες των κυβερνώντων…) και πως κάμποσα θα πρέπει να «εκλογικευθούν»! Θα περίμενε, όμως, το ίδιο το (διακομματικό!) κράτος να αναγνωρίσει τα «εγκλήματά» του που οδήγησαν στο «τωρινό» αδιέξοδο και μια ειλικρινή αγωνία του κράτους αυτού, μαζί με την κοινωνία, να προχωρήσει σε διόρθωση χρόνιων σωρευμένων τραγικών σφαλμάτων.

Να βρουν τροπους να γινεται κι αλλιως!

Δεν μπορεί όμως να ακούει από την πολιτική τάξη μόνο λύσεις «να κόψουμε!» και να «εξισώσουμε… προς τα κάτω!», τη στιγμή που το επίπεδο των απολαβών του ασφαλιστικού συστήματος είναι από τα χαμηλότερα της Ευρώπης! Δεν μπορεί να ακούει… «περικοπές» από ένα κράτος που οφείλει… ένα σκασμό χρήματα στα ασφαλιστικά Ταμεία (και μιλάμε μόνο για τα λίγα τελευταία χρόνια – άσε τα… παλιά φέσια!) και δεν λέει κουβέντα για το μέρος της δικής του «συμβολής»! Ούτε να του εμφανίζουν τη νέα «βουτιά» στα αποθεματικά των Ταμείων (για να καλύψουν άλλες «τρύπες» και να αποφύγει το Δημόσιο τις δικές του υποχρεωτικές καταβολές…) ως «εξυγίανση» του συστήματος, επειδή «δεν γίνεται αλλιώς…»! Να κάτσουν και να βρουν τρόπους μπας… και γίνεται κι αλλιώς!

Να… βοηθήσουμε; Σε λίγα χρόνια (πριν από την προβλεπόμενη κατάρρευση του συστήματος!) λήγει η σύμβαση παραχώρησης της (ιδιοκτησίας Δημοσίου!) εκμετάλλευσης της Αττικής Οδού (ως παράδειγμα – υπάρχουν και άλλες ομοειδείς περιπτώσεις) και μάλλον θα… ψάξουν για νέο «ανάδοχο»! Να τη δώσουν στα ασφαλιστικά Ταμεία (οι διαδικαστικές, πρακτικές, τεχνικές λεπτομέρειες, υπάρχει τρόπος να διευθετηθούν) και από τα ΤΕΡΑΣΤΙΑ καθημερινά ποσά που εισπράττονται μετά το όποιο (μεγάλο!) ποσοστό «διαχείρισης» αφαιρεθεί, έχει… λυθεί το ασφαλιστικό πρόβλημα για τα επόμενα 100 χρόνια! Στα πολυθρύλητα ΣΔΙΤ (σύμπραξη ιδιωτικού και δημόσιου τομέα) να μπουν «γερά» τα ασφαλιστικά Ταμεία με τα αποθεματικά τους – για τις… επόμενες Αττικές Οδούς που θα γίνουν! Να αυξήσουν το ΦΠΑ κατά μία ποσοστιαία μονάδα και το «προϊόν» αυτό να ΔΕΣΜΕΥΕΤΑΙ υπέρ του ασφαλιστικού συστήματος!

Πολιτική δεν μπορεί να είναι πάντα η «πρόχειρη», εύκολη λύση – θέλει και τόλμη και θάρρος και πρωτοπορία…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή