Ο Αλ Γκορ θα παραλάβει αύριο το Νομπέλ Ειρήνης για τη συμβολή του στην αφύπνιση της παγκόσμιας κοινής γνώμης γύρω από τους κινδύνους που αντιμετωπίζει το περιβάλλον. Είναι η επισφράγιση της μεγάλης επιστροφής του πρώην αντιπροέδρου, ακριβώς επτά χρόνια μετά την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, στις 11 Δεκεμβρίου του 2000, όταν με ψήφους 5-4 έκρινε ότι δεν ήταν δυνατόν να ολοκληρωθεί η επανακαταμέτρηση όλων των ψηφοδελτίων στην Πολιτεία της Φλόριντα ώς την 12η Δεκεμβρίου που όριζε το Σύνταγμα, με αποτέλεσμα να ανακηρυχθεί νικητής ο Τζορτζ Μπους.
Αύριο στο Οσλο ο πρώην αντιπρόεδρος θα κοιτάξει την ανθρωπότητα στα μάτια και με καθαρό πρόσωπο θα υπενθυμίσει σε όλους μας την προσωπική κραυγή αγωνίας που έβγαζε από τη δεκαετία του ’80. Δικαιούται να το κάνει διότι ήταν πρωτοπόρος. Με το μπεστ σέλερ «Earth in the Balance» ήταν μια μοναχική φωνή, όταν το περιβάλλον δεν «πουλούσε» και οι επικριτές του τον χλεύαζαν. Στις εκλογές του ’92 ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος τον είχε χαρακτηρίσει «Ozon Μan».
Σήμερα, δεκαπέντε χρόνια αργότερα, έχοντας στερηθεί την προεδρία λόγω της ιδιαιτερότητας του αμερικανικού εκλογικού συστήματος και τις διαστρεβλώσεις που παρατηρήθηκαν στην εκλογική διαδικασία στη Φλόριντα, και οπλισμένος με τα βραβεία Εμμυ, Οσκαρ, και Νομπέλ, αποτελεί το ανθρώπινο πρόσωπο της παγκόσμιας αγωνίας για το μέλλον του πλανήτη. Μας το θύμισε με τον πλέον παραστατικό τρόπο στην ταινία του «Αβολες Αλήθειες», στο τελευταίο του βιβλίο «Επίθεση κατά της Λογικής», στο οποίο καταγγέλλει τον Μπους για υπεροψία και την αδράνεια όλων μπροστά στην επερχόμενη οικολογική καταστροφή, αλλά και στην ομιλία του στις 7 Ιουλίου στο πλαίσιο της παγκόσμιας συναυλίας Live Earth που συνδιοργάνωσε.
Είναι γεγονός ότι αν «ο παρολίγον επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ», όπως αρέσκεται να συστήνεται χαριτολογώντας, είχε αναλάβει την εξουσία θα ήταν αναγκασμένος να συμβιβασθεί. Ομως, είναι βέβαιο ότι πολλά από όσα έγιναν τα τελευταία επτά χρόνια θα είχαν αποφευχθεί. Και όχι μόνο σε ό,τι αφορά το περιβάλλον.
Η 11η Σεπτεμβρίου θα είχε προκαλέσει τρόμο στους Αμερικανούς, αλλά η υπερδύναμη δεν θα είχε εισβάλει στο Ιράκ και χιλιάδες ζωές θα είχαν σωθεί. Θα είχε αντιδράσει, αλλά σε συστράτευση με τη διεθνή κοινότητα, πλήττοντας στόχους στο Αφγανιστάν. Ο πόλεμος κατά της διεθνούς τρομοκρατίας θα ήταν ειλικρινής και θα είχε συγκεκριμένο και αποδεκτό στόχο, την Αλ Κάιντα. Η εικόνα της Αμερικής δεν θα είχε τραυματισθεί από τον πόλεμο, το Γκουαντάναμο και το Αμπού Γκραΐμπ. Ως πρόεδρος ο Γκορ θα εφάρμοζε το δόγμα του ότι «η Αμερική οφείλει να επιζητεί την πρωτοκαθεδρία σε έναν κόσμο όπου θα έχει κερδίσει τον σεβασμό όλων των εθνών».
Αν ο Αλ Γκορ είχε εκλεγεί πρόεδρος ο κόσμος θα ήταν πολύ διαφορετικός. Για πόσους ηγέτες μπορεί να το πει κανείς αυτό;