Ούτε οι χειρότεροι εγκληματίες δεν αξίζουν το δημόσιο διασυρμό που επιχείρησε, για τα δύο κεντρικά πρόσωπα του δράματος, το γνωστό κυριακάτικο πρωτοσέλιδο. H οφθαλμοπορνεία διέπρεψε. Το φύλλο ξεπούλησε και πήγε για δεύτερο sold out.
Δεν πρόκειται μόνο για την έκθεση σε δημόσια θέα απόκρυφων στιγμών, ανθρώπων που βρέθηκαν στο μετέωρο βήμα (μεταξύ ζωής και θανάτου ο ένας, ελευθερίας και εγλεισμού, η άλλη). Δεν έχει σημασία εάν για την απεικόνιση της στιγμής ευθύνεται ο ένας από τους δύο, ούτε ενδιαφέρει εάν ο τέως γενικός γραμματέας πληρούσε πολλά από τα κριτήρια του αντιπαθούς. Επίσης, δεν ενδιαφέρει το ποιος είναι ο τελικός αποδέκτης του μηνύματος. Αρκεί ότι έτσι «δημοσιογραφικά» πετιέται το αμαρτωλό ντουέτο στα σκουπίδια, όπως συμβαίνει με τα ληγμένα προϊόντα.
Σε αυτές τις φωτογραφίες, ακόμη και τα φυσικά μειονεκτήματα του σώματος, η εξωτερική εμφάνιση ενός ημίγυμνου ανθρώπου, γίνεται κριτήριο για να αξιολογηθούν ακόμη χειρότερα τα δημόσια αμαρτήματά του. Ετσι κι αλλιώς, πολύ πιο εύκολα καταδικάζουμε κάποιον που δεν ικανοποιεί την αισθητική αρτιότητα, που μάλλον την προκαλεί και δεν είναι σύγχρονος Αδωνις. Πόσο πιο εύκολα θα συγχωρούσαμε παρασπονδίες και μυστικά του, εάν είχε τη χάρη ενός Ρουβά. Βεβαίως, στα καρέ υπάρχει και η πλευρά της διασυρόμενης, από τις ίδιες εικόνες γυναίκας.
Αλήθεια τι άποψη έχει για όλα αυτά η Γενική Γραμματεία Ισότητας; Ή μήπως το θέμα δεν είναι τόσο καθωσπρέπει και δεν αφορά ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες για να απασχοληθεί επαρκώς, να εκφέρει γνώμη. Εχει καταλάβει η Ισότητα τον κίνδυνο που υφίσταται σήμερα κάθε δημόσιο πρόσωπο να αποτελέσει η ερωτική ζωή του, σε ανύποπτο χρόνο ηλεκτρονικό ή άλλο δεδομένο και να εκτεθει σε δημόσια θέα όταν, αργότερα, βγει «εκτός της εικόνας» του συστήματος.
Υπάρχει και μία άλλη διάσταση. Αυτός ο κίνδυνος καιροφυλακτεί κυρίως για δημόσια πρόσωπα με χαμηλή αυτοεκτίμηση και για εκείνους οι οποίοι ανεβαίνοντας προς τα πάνω, επένδυσαν σε ένα συγκεκριμένο προσωπείο ή όπως λέει ο Ουμπέρτο Γκαλιμπέρτι (καθηγητης Φιλοσοφίας της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Βενετίας, «Τοπία ψυχής», έκδόσεις Ιταμος):«Αναγκασμένος καθώς είναι να αναπληρώσει την απόλυτη έλλειψη εκτίμησης στον ευατό του με την εκτίμηση που του δείχνουν οι άλλοι, και με την τυφλή και απόλυτη εξάρτηση από τους άλλους, την απόλυτη έλλειψη ανεξαρτησίας, ο ηγέτης όμοια με τον ζητιάνο, υποχρεώνεται να ζει από τη δημόσια φιλανθρωπία, όπου αντί για νομίσματα, μαζεύει στην παλάμη του τη συλλογική αναγνώριση.
Χωρίς αυτήν μόνο η αυτοκτονία θα μπορούσε να τού προσφέρει εκείνη την ελάχιστη αυθεντικότητα που κάθε ψυχή, προτού να σβήσει, απαιτεί. Για να μάθει, έστω και για μια στιγμή, ότι έζησε».