Αποτελεί ειρωνεία ότι η πρώτη προεδρική επίσκεψη του Τζορτζ Μπους στο Ισραήλ συνέπεσε χρονικά με τη θύελλα ενθουσιασμού που πυροδότησαν τα αναπάντεχα αποτελέσματα στις δύο προκριματικές εκλογές του Νιου Χαμσάιρ. Τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε να υπογραμμίσει με καλύτερο τρόπο τον άχρωμο χαρακτήρα της τελευταίας χρονιάς του προέδρου Μπους στον Λευκό Οίκο. Η αναπόφευκτη στιγμή όταν ο απερχόμενος πρόεδρος αρχίζει να μετράει αντίστροφα στον Λευκό Οίκο έχει διαφορετικό αντίκτυπο στην εκάστοτε αμερικανική κυβέρνηση. Παραδοσιακά, η ημέρα της πρώτης ψηφοφορίας -στην προκειμένη περίπτωση οι προκριματικές εκλογές στην Αϊόβα- είναι αυτή που συμβολίζει την αρχή του τέλους της θητείας του εκάστοτε προέδρου. Η ζωντάνια της εκλογικής μάχης στο Νιου Χαμσάιρ απέδειξε ότι η παράδοση τηρείται, καθώς επισκίασε το όποιο ενδιαφέρον για την επίσκεψη του προέδρου Μπους στο Ισραήλ και στα παλαιστινιακά εδάφη.
Πριν ακόμα ο πρόεδρος Μπους αναχωρήσει από την Ουάσιγκτον, οι προσδοκίες για την επίσκεψη ήταν μηδαμινές. Η πολύκροτη συνδιάσκεψη που η αμερικανική κυβέρνηση διοργάνωσε τον Νοέμβριο στην Ανάπολη δεν απέφερε, όπως άλλωστε αναμενόταν, ουσιαστικά αποτελέσματα και, ως εκ τούτου, η πρωτοβουλία δεν είχε συνέχεια. Στις έξι εβδομάδες που ακολούθησαν, δεν σημειώθηκε η παραμικρή πρόοδος και μόνο η επικείμενη άφιξη του κ. Μπους υποχρέωσε τους κ. Ολμερτ και Αμπάς να συναντηθούν εκ νέου προκειμένου να προσποιηθούν ότι κάτι κινείται.
Η προσωπική ανάμειξη του προέδρου των ΗΠΑ στην πλέον μακροχρόνια διαμάχη του πλανήτη είναι καθυστερημένη και ανειλικρινής. Επιπλέον, όμως, παραμένει μονόπλευρη. «Ολοι οι Παλαιστίνιοι συμφωνούν πως ο Τζορτζ Μπους είναι ο πιο προκατειλημμένος υπέρ του Ισραήλ πρόεδρος των ΗΠΑ», υποστήριξε την περασμένη εβδομάδα ο πρώην υπουργός της Παλαιστινιακής Αρχής, Γκασάν Χατίμπ. Σε οποιαδήποτε διαμάχη, η ευθύνη για μεγαλύτερες παραχωρήσεις ανήκει στην πλευρά του ισχυρότερου, ιδιαίτερα όταν η πλευρά εκείνου είναι αυτή που έχει διαπράξει το περισσότερο άδικο. Πάρα τις εμφατικές του ομιλίες, ωστόσο, ο κ. Μπους απέφυγε και πάλι να αξιοποιήσει το ειδικό βάρος της Ουάσιγκτον προκειμένου να πιέσει το Ισραήλ. Δεν πίεσε καν στην κατεύθυνση του τερματισμού της εξάπλωσης των εβραϊκών εποικισμών ή για τη διάλυση των εκατοντάδων στρατιωτικών σημείων ελέγχων που καταστρέφουν κάθε πιθανότητα οικονομικής ανάπτυξης στη Δυτική Οχθη.
Η πρώτη φάση του Οδικού Χάρτη προβλέπει τη δημιουργία θεσμών από τους Παλαιστινίους. Παρά ταύτα, το Ισραήλ και ΗΠΑ συνεχίζουν να υποβαθμίζουν με κάθε τρόπο αυτή την προσπάθεια, υποστηρίζοντας ανοιχτά τη Φατάχ έναντι της Χαμάς. «Η Χαμάς προξένησε μόνο δυστυχία», δήλωσε ο κ. Μπους. Αν είχε πει «η αντίδρασή μου, όπως και αυτή των Ισραηλινών και των Ευρωπαίων, στην απόφαση του παλαιστινιακού εκλογικού σώματος να αναθέσει τη διακυβέρνηση στη Χαμάς προξένησε μόνο δυστυχία», θα βρισκόταν πιο κοντά στην αλήθεια.
Η ανθρωπιστική καταστροφή στη Λωρίδα της Γάζας αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του αιώνα. Είναι αδικαιολόγητη διότι επεβλήθη από τη Δύση και το Ισραήλ τη στιγμή που η Χαμάς τηρούσε την κατάπαυση του πυρός μήνες πριν από τη διεξαγωγή των «ελεύθερων και δίκαιων» εκλογών, όπως προέβλεπε ο Οδικός Χάρτης. Αντί να κυνηγάνε τη χίμαιρα της τελικής λύσης, η πολιτική των Δυτικών όφειλε να εστιάσει στην επίτευξη πιο εφικτών στόχων: στην άρση του μποϊκοτάζ κατά της Χαμάς, στην προώθηση της παλαιστινιακής ενότητας και στον τερματισμό του απάνθρωπου αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας.
Οσον αφορά τον παλαιστινιακό λαό, αυτός πρέπει μάλλον να περιμένει μέχρι το 2016, όταν η πρόεδρος Κλίντον ή ο πρόεδρος Ομπάμα θα αισθανθούν αρκετά ελεύθεροι ώστε να πιέσουν τους Ισραηλινούς. Μέχρι στιγμής, πάντως, οι υποψήφιοι για τον Λευκό Οίκο δεν έχουν δείξει ότι θα αποκοπούν από την υπέρμετρα φιλοϊσραηλινή πολιτική της Ουάσιγκτον.