Οι κρίσεις είναι δομικό στοιχείο κάθε ζώντος συστήματος. Είναι ένας τρόπος προσαρμογής του στις περιβάλλουσες και διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες. Εξάλλου, ο όρος «κρίση» προέρχεται εκ του «κρίνω», δηλαδή κοσκινίζω. Οι κρίσεις διαχωρίζουν τα ευεργετικά στοιχεία, από τα περιττά ή και επιβλαβή. Μ’ αυτή την έννοια η κρίση πρέπει να λογίζεται στα θετικά ενός συστήματος. Η κρίση, όμως, γίνεται ευεργετική μόνον όταν ολοκληρώνεται, μόνο όταν ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι και πετιέται η πρώτη για να κρατηθεί το δεύτερο.
Η Δημοκρατία είναι το σύστημα που διαχειρίζεται καλύτερα τις κρίσεις και γι’ αυτό μακροημερεύει. Σε κάθε πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες κατατίθενται απόψεις, γεννάται μια κοινή συνιστώσα και διορθώνεται η πορεία. Το πρόβλημα με την ελληνική δημοκρατία είναι ότι οι κρίσεις παραμένουν ανολοκλήρωτες. Η συζήτηση περιορίζεται στα συμπτώματά της, ο διαχωρισμός των θετικών και αρνητικών λειτουργιών του συστήματος δεν επέρχεται και φυσικά καμιά πορεία δεν διορθώνεται. Γι’ αυτό και οι κρίσεις αφενός είναι κυκλικές και αφετέρου έρχονται όλο και με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Τα προβλήματα που δεν λύνονται μεγεθύνονται σε κάθε στροφή του κύκλου και στο τέλος αρκεί ένα DVD για να γίνει «ανάστα ο Κύριος».
Αυτή καθ’ αυτή η υπόθεση Ζαχόπουλου αναδεικνύει ένα τεράστιο πρόβλημα δημοκρατίας στον τόπο. Το γεγονός δηλαδή ότι το σύστημα δεν μπορεί να απορροφήσει τους κραδασμούς ενός ροζ σκανδάλου, αλλά αντιθέτως δημιουργούνται απανωτές κρίσεις οριζοντίως στο σύστημα, σημαίνει ότι κάτι πολύ αγκυλωμένο υπάρχει στη ελληνική δημοκρατία. Οι υπόγειες και εκτός δημοκρατικού ελέγχου διαδρομές των διάφορων εξουσιών γίνονται καλός αγωγός κρίσεων. Ενα σπυρί κάπου αποκαλύπτει καθολική ασθένεια. Η Δημοκρατία παύει να είναι το αμορτισέρ της κοινωνίας. Δεν διευθετεί τις κρίσεις, τις εξαπλώνει.
Το πρόβλημα λοιπόν της κυβέρνησης δεν είναι ότι έχει κάποια διεφθαρμένα στελέχη. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έμαθε τίποτε από τα κρούσματα του παρελθόντος. Ετσι κι αλλιώς, η διαφθορά εμφανίζεται και στις καλύτερες οικογένειες: το 8% της πιο άγιας παρέας της Ιστορίας, ένας στους δώδεκα μαθητές του Ιησού, αποδείχθηκε διεφθαρμένο. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε τι γίνεται σε επίπεδο πολιτικών στελεχών, οι οποίοι στο κάτω-κάτω της γραφής δεν είναι άγιοι. Το πρόβλημα της κυβέρνησης δεν είναι ότι αντιμετωπίζει κρίσεις. Είναι ότι δεν έμαθε από αυτές. Τις αντιμετωπίζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αντιμετώπισε παρελθούσες κρίσεις: επικοινωνιακά μέχρι να κάτσει ο κουρνιαχτός. Κι αφού κάτσει, δεν αλλάζει τίποτε στις δομές, με αποτέλεσμα να μαζεύεται όλο και περισσότερη σκόνη στο σύστημα και με κάθε κρίση να σηκώνεται όλο και περισσότερος κουρνιαχτός. Το θέμα λοιπόν είναι να αποκτήσει το σύστημα ευλυγισία. Να πάψει να λειτουργεί ως καλός αγωγός κρίσεων. Να υπάρχουν εντός του οι έλεγχοι και οι ισορροπίες των εξουσιών ώστε μια κρίση σε κάποιο κομμάτι του συστήματος να απομονώνεται και τα υπόλοιπα να διορθώνουν το πρόβλημα. Αυτό σημαίνει δικαστική εξουσία πραγματικά ανεξάρτητη από την εκτελεστική, κοινοβουλευτικό έλεγχο ουσιαστικό, ανεξάρτητες αρχές κ.λπ. Αλλιώς κινδυνεύουμε και από ένα ροζ DVD. Αλήθεια: όλοι αναρωτιόμαστε γιατί ο κ. Ανδριανός πήρε το υλικό. Πιο ουσιαστικό όμως να αναρωτηθούμε γιατί κάποιος δημοσιογράφος του το έδωσε. Γιατί όλα τα μέρη του συστήματος πρέπει να έχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αναφορά στο Μέγαρο Μαξίμου;