Επαθε μεγάλη ζημιά το ΠΑΣΟΚ από την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1993. Δεν αστειευόμαστε: πολλών πήραν τα μυαλά αέρα. Το δόγμα της «δεξιάς παρένθεσης» έγινε κάτι σαν ψύχωση. Από την 7η Μαρτίου του 2004 άρχισαν τα σενάρια πτώσης της κυβέρνησης της Ν.Δ. Το 2005 το ΠΑΣΟΚ ήταν σε αναμονή. Το 2006 αδημονούσε: «ακόμη να πέσουν;».
Το αστείο είναι πως το ευφυολόγημα της «δεξιάς παρένθεσης» έκανε μεγαλύτερη ζημιά στη Νέα Δημοκρατία. Εζησε την πρώτη τετραετία μέσα στον τρόμο της πιθανής επαλήθευσης. Οι μεταρρυθμίσεις χαντακώθηκαν. Η κυβέρνηση σχεδόν κρυβόταν μην τυχόν και καταλάβει ο λαός ότι κυβερνά η δεξιά και τη ρίξει στα τρία χρόνια. Η «δεξιά παρένθεση» έγινε αγχωτική διαταραχή συνολικά του πολιτικού συστήματος. Παρέλυσε την ανανέωση στο ΠΑΣΟΚ, αλλά παρέλυσε και τον τόπο. Οι μεν προσπαθούσαν να επαληθεύσουν το σενάριο, οι δε να το διαψεύσουν. Κι όλα πήγαν πίσω…
Πολλοί πιστεύουν ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου έριξε σε τρία χρόνια τη δεξιά. Αλλοι -λιγότεροι και από τα αριστερά- πιστεύουν ότι οι λαϊκοί αγώνες γκρέμισαν τον κ. Μητσοτάκη. Η αλήθεια όμως είναι πως την κυβέρνηση έριξε ο κ. Συμπιλίδης. Ναι, υπήρχε κλίμα δυσαρέσκειας. Ναι, η κυβέρνηση υπονομεύτηκε (και από δικά της λάθη). Ναι, η αντιπολίτευση που έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου την έφθειρε. Αλλά η αλήθεια είναι μία: αν δεν έφευγαν οι βουλευτές της Ν.Δ. για να σχηματίσουν την «Πολιτική Ανοιξη», όσο κι αν φώναζε το ΠΑΣΟΚ όσο και αν διαδήλωναν τα λαϊκά κινήματα, η κυβέρνηση θα εξαντλούσε την τετραετία.
Είναι σίγουρο ότι όλα επηρεάζουν και διαμορφώνουν την πολιτική πορεία της χώρας. Οχι όμως τόσο αποφασιστικά για να υπάρξουν ριζικές ανατροπές. Στην Ελλάδα, όσο και να χτυπιέται η αντιπολίτευση, όσο κι αν είναι ώριμο αίτημα της κοινωνίας για αλλαγή, οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν παρά μόνο από τους βουλευτές που τη στηρίζουν. Απόδειξη η τετραετία 1985-1989. Τότε το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε στη χειρότερη θέση που θα μπορούσε να βρεθεί κυβερνών κόμμα. Αντιμετώπιζε το μεγαλύτερο σκάνδαλο που είχε γνωρίσει ο τόπος από την μεταπολίτευση και μετά. Ο αρχηγός του ήταν ασθενής στο Χέρφιλντ. Σύσσωμος ο τύπος, ακόμη και οι συμπολιτευόμενες εφημερίδες, ζητούσαν εκλογές. Υπήρχε μόνο μια εφημερίδα που στήριζε την κυβέρνηση και αυτή ήταν -τι ειρωνεία!- η «Αυριανή». Η αντιπολίτευση του κ. Μητσοτάκη ήταν καταιγιστική. Η αριστερά σφυροκοπούσε και μάλιστα σε ενιαίο μέτωπο, εκείνο του «Συνασπισμού». Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ έβραζε. Τα πάντα ήταν εναντίον του ΠΑΣΟΚ. Κι όμως: η κυβέρνηση εξάντλησε και την τελευταία ημέρα της συνταγματικής προθεσμίας.
«Η πρόβλεψη είναι πολύ δύσκολη. Ειδικά όταν αφορά το μέλλον», είχε πει ο μεγάλος φυσικός Νιλς Μπορ. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει με την κοινοβουλευτική ομάδα των 151,5 βουλευτών (ο κ. Κουκοδήμος είναι εντός, εκτός και σε ό,τι αφορά την ψήφιση των νομοσχεδίων επί τα αυτά) της Ν.Δ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η χώρα θα περάσει ακόμη μια περίοδο παράλυσης. Την πρώτη τετραετία η Ν.Δ. ανέβαλε τις μεταρρυθμίσεις διότι φοβόταν ότι μπορεί να γίνει μια ακόμη «δεξιά παρένθεση». Τη δεύτερη τετραετία θα αναβάλει τις μεταρρυθμίσεις διότι νιώθει ότι δεν θα έχει επαρκείς κοινοβουλευτικές δυνάμεις για να τις προωθήσει.