Δύο ολόκληρες μέρες διήρκεσε η σύσκεψη που οργάνωσε ο Δήμος Θεσσαλονίκης στις αρχές της εβδομάδας με θέμα το κυκλοφοριακό και ήταν οι πάντες εκεί: δήμαρχοι, νομάρχης, περιφερειάρχης, εκπρόσωποι του εμπορικού κόσμου, επιμελητήρια, επιστήμονες κ.ά.
Είπαν όλοι τα δικά τους. Περιέγραψαν με μελανά χρώματα την υφιστάμενη κατάσταση δήλωσαν αγανακτισμένοι πως «δεν πάει άλλο», μετακύλισαν κάποιοι τις ευθύνες σε κάποιους άλλους και στο τέλος προέκυψαν και συμπεράσματα. Τι έλεγαν αυτά; μια από τα ίδια: ρυθμίσεις και επιμέρους παρεμβάσεις, άλλα δεν οδηγούν στη λύση του προβλήματος. Ούτε όμως το πολυσυζητημένο μετρό και η αμφιλεγόμενη υποθαλάσσια αρτηρία θα δώσουν διέξοδο, σε μια πόλη που ο πληθυσμός και οι ανάγκες της αυξάνονται με τρομακτικούς ρυθμούς λόγω και των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή της. Το αισθάνεται αυτό η πόλη, το παραδέχονται σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις οι ηγέτες της, το επισημαίνουν όλο και περισσότεροι ειδικοί που εκτιμούν επίσης ότι και η ευρισκόμενη στο στάδιο των μελετών εξωτερική περιφερειακή όταν με το καλό ολοκληρωθεί θα είναι ήδη κορεσμένη!
Η επίλυση του κυκλοφοριακού, της μεγάλης γάγγραινας της Θεσσαλονίκης, απαιτεί γενναίες αποφάσεις, συγκρούσεις, μα πάνω απ’ όλα όραμα. Πρέπει πρωτίστως να ξεκαθαρίσουν οι αρμόδιοι αν διαθέτουν στρατηγική και αν ο πυρήνας της επιδιώκει να καταστήσει την πόλη φιλική προς το αυτοκίνητο ή εχθρική. Δυστυχώς, επ’ αυτού, ο όλος προβληματισμός, που αναπτύχθηκε στη σύσκεψη των φορέων, όπως και οι δράσεις που αποφασίστηκαν, απλώς περιστρέφονται, στη λογική της διαχείρισης της υφιστάμενης κατάστασης.
Ομως η πόλη δεν χωράει πλέον άλλα αυτοκίνητα ούτε γίνεται να γκρεμιστεί η μισή για να φτιαχτούν πάρκινγκ και επιπλέον λεωφόροι. Πρέπει, λοιπόν, λένε κάποιοι με στοιχειώδη αντίληψη σε αυτά τα ζητήματα, να δημιουργηθούν υποδομές, ώστε να ενθαρρυνθούν όσοι δημότες επιθυμούν να μετακομίσουν από την πόλη.
Ας μην βιαστούν να γελάσουν κάποιοι. Μια πρόσφατη έρευνα του ίδιου του Δήμου Θεσσαλονίκης έδειξε ότι όλο και περισσότεροι Θεσσαλονικείς εγκαταλείπουν το πολεοδομικό συγκρότημα για να ζήσουν στα περίχωρά της ή σε κάποιες κωμοπόλεις της περιοχής. Αναζητούν ποιότητα ζωής έστω και αν αναγκάζονται να πηγαινοέρχονται με τα αυτοκίνητά τους λόγω έλλειψης μέσω μαζικής μεταφοράς που να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των μετακινήσεών τους. Η ριζική λύση του προβλήματος περνάει μέσα από τη δημιουργία δικτύων δημόσιων συγκοινωνιών (μικρά και γρήγορα τρένα, επέκταση του μετρό, πυκνά δρομολόγια λεωφορείων κ.ά.) συνδεδεμένων με την περιφέρεια της πόλης, ώστε οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που μπαινοβγαίνουν καθημερινά να μην χρησιμοποιούν τα αυτοκίνητά τους. Το μοντέλο αυτό ακολούθησαν πολλές ευρωπαϊκές πόλεις με πολύ μεγαλύτερο πληθυσμό και απαλλάχθηκαν από το κυκλοφοριακό.