Ο αποδιοπομπαίος τράγος του «όχι»
Κύριε διευθυντά
Ο αρθρογράφος της «Καθημερινής» κ. Π. Μανδραβέλης, σε άρθρο του στις 19/2/08, με τίτλο «Ο αποδιοπομπαίος τράγος του «όχι»», εκφράζει την ικανοποίησή του για τον αποκλεισμό του κ. Τάσσου Παπαδόπουλου από τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στην Κύπρο. Κάνει αρκετά αρνητικά σχόλια, στα οποία περιττεύει να αναφερθώ. Επιθυμώ να σχολιάσω μόνο ένα, που θεωρώ ότι είναι ευκόλως κατανοητό από τους φίλους (Αριστερά και Δεξιά) των σχεδίων της Αγγλίας, της Αμερικής και της Τουρκίας.
Λέγει ο κ. Μανδραβέλης: «…μπορεί να μη βυθίστηκε η Κύπρος, αλλά οι ελληνοκυπριακές θέσεις υποχωρούσαν μέρα με τη μέρα».
Αυτή η σοβαροφανής διαπίστωση απλώς δεν αληθεύει. Η Δημοκρατία της Κύπρου κρατεί και χαίρει σεβασμού, οι δε Ελληνοκύπριοι, παρά τις αντίξοες συνθήκες, μάλλον έχουν επιλέξει τον δρόμο της ατομικής και εθνικής αξιοπρέπειας.
Ο κ. Παπαδόπουλος αρνήθηκε να κάνει δεκτό το σχέδιο Ανάν, όπως άλλωστε και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων, ή αν θέλετε, η πλειοψηφία όλων των πολιτών της Κύπρου, Ελλήνων και Τούρκων. (Το άθροισμα όλων των ψηφισάντων). Και τούτο παρά τη συστηματική και γελοία προπαγάνδα διαφόρων επωνύμων και κρατούντων στην Ελλάδα, στην Κύπρο και σε άλλες χώρες. Η άλλη επιλογή από αυτή που ακολούθησε ο πρόεδρος Παπαδόπουλος ήταν η αποδοχή του σχεδίου Ανάν. Σε εκείνη την περίπτωση, οι ελληνοκυπριακές θέσεις, για τις οποίες δήθεν κόπτεται ο κ. Μανδραβέλης, θα ήσαν απλώς ανύπαρκτες σε ένα εικονικό κράτος, χωρίς πραγματική δημοκρατία και χωρίς αυτοδιοίκηση και σε μια κοινωνία όπου οι Ελληνοκύπριοι θα ήσαν αδικημένοι και ταπεινωμένοι, ακόμη και εκείνοι που πιστεύουν σε θαύματα.
Κλεανθης Α. Νικολαϊδης / Αθήνα
Το νησί των Λειψών
Κύριε διευθυντά
Σχετικά με το άρθρο του κ. Στάμου Ζούλα «Οι λειψές μας ηγεσίες και το θαύμα των Λειψών», θα ήθελα να προσθέσω τα εξής: Εχω ήδη επισκεφθεί 3 φορές το νησί των Λειψών. Ειδικά με τον δήμαρχο Λειψών από την πρώτη στιγμή επικοινωνούμε συνεχώς, όχι μόνο για να βρεθούν λύσεις για προβλήματα που άπτονται των αρμοδιοτήτων του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, αλλά και για να παρέμβουμε στην επίλυση θεμάτων αρμοδιότητας άλλων υπουργείων.
Για τη βελτίωση του ακτοπλοϊκού, τους τελευταίους 3 μήνες έχουν προστεθεί 6 δρομολόγια διανησιωτικής ακτοπλοϊκής σύνδεσης -1 ημερησίως- και 2 με τον Πειραιά.
Εκτός του ακτοπλοϊκού είναι στη διάθεσή σας όλες οι πληροφορίες σχετικά με τα υπό εξέλιξη έργα στα νησιά που αφορούν τη βελτίωση της ζωής των νησιωτών σε τομείς όπως οι εναλλακτικές μορφές τουρισμού (αλιευτικός – καταδυτικός τουρισμός), οι τηλεπικοινωνίες (άμεση επέκταση της ευρυζωνικότητας στα νησιά), η υδροδότηση (αφαλατώσεις), η εκπαίδευση (e-learning) κ.ά.
Πανος Καμμενος / Υφυπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας
«Εκοιμήθη»
Κύριε διευθυντά
Στην «Καθημερινή» της 30-1-08, η λέξη «εκοιμήθη» με την οποία τα τηλεοπτικά μέσα γνωστοποιούσαν τον θάνατο του μακαριστού Χριστοδούλου, προκάλεσε μια όντως ανεξήγητη προσέγγιση σχολιασμού της «Καθημερινής». Επίσης, και σε παλαιότερο φύλλο της «Καθημερινής» υπήρξε περίπου παρόμοιος σχολιασμός για τη λέξη «κοίμηση».
Πού βρίσκεται, αλήθεια, ο προβληματισμός σας;
Η χριστιανική Εκκλησία και δη η Ορθοδοξία, πιστεύοντας στην Ανάσταση του Ιησού και συνεπώς στην ανάσταση κάθε ανθρώπου, ως προς τον θάνατο, χρησιμοποιεί τη λέξη «κοίμηση» ή «εκοιμήθη» και όχι «πέθανε», λέξη τερματική, χωρίς προοπτική ανάστασης.
Στην Καινή Διαθήκη υπάρχουν πολλά εδάφια με τη λέξη «κοίμηση» ή «κεκοιμημένων».
Π.χ. «Νυνί δε Χριστός εξήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο», Κορινθ. Α΄ 15-20.
Επίσης, τον 3ον αιώνα συναντάμε τη λέξη coemeterium (κοιμητήριον) εις τα λατινικά θεολογικά κείμενα του Τερτυλλιανού.
Σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές γλώσσες έχουμε: γαλλικά cimetiere, ιταλικά cimitero, αγγλικά cemetery, λέξεις που είναι συνδεδεμένες με την «κοίμηση».
Εξάλλου, όσοι Ελληνες είναι συνδεδεμένοι με την Ορθόδοξη Εκκλησία, χρησιμοποιούν συχνότατα το «εκοιμήθη» αντί του «πέθανε». Ας θυμηθούμε την «Κοίμηση της Θεοτόκου» (15 Αυγούστου). Στο Α΄ Κοιμητήριο Αθηνών βρίσκεται και η «κοιμωμένη» του Γιαννούλη Χαλεπά.
Αμαλια Κ. Γερακανακη / Αθήνα
Ανακύκλωση
Κύριε διευθυντά
Να ανακυκλώνουμε μας προτρέπουν όλοι, αλλά οι δύο μπλε κάδοι που υπήρχαν στην πλατεία Κυψέλης εξαφανίστηκαν. Μήπως ο δήμαρχος Αθηναίων πρέπει να εγκαταλείψει, έστω για λίγο, τον «Μακεδονικό Αγώνα» (για το όνομα της ακατονόμαστης χώρας) και να ασχοληθεί με τον αγώνα για την καθαριότητα και την ανακύκλωση στην Αθήνα;
Κωστης Δημοχαρης / Κυψέλη
Θεωρήθηκε είδηση
Κύριε διευθυντά
Στο δελτίο ειδήσεων της ΕΤ1 (Κυριακή 17-2-2008, ώρα 11 μ.μ.) το θέμα της κακοκαιρίας απασχόλησε τα πρώτα 30 λεπτά του δελτίου! Στη συνέχεια η ανακήρυξη ανεξαρτησίας του Κοσόβου τα επόμενα 8 λεπτά και τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών της Κύπρου αναφέρθηκαν στις 11.38!
Αναλογισθήτε: οι δηλώσεις ανθρώπων για το ύψος του χιονιού στην αυλή τους ή χειριστών μπουλντόζας για το μέγεθος της κακοκαιρίας, θεωρήθηκαν είδηση με προτεραιότητα απέναντι στις εκλογές που αγγίζουν ένα σημαντικό τμήμα του ελληνισμού. Η ανεξαρτησία του Κοσόβου πιο σημαντική από μια είδηση που οπωσδήποτε θα επηρεάσει τη λύση του Κυπριακού.
Φυσικά, θα ισχυριστεί κάποιος πως η κακοκαιρία υπήρξε ασυνήθιστα σοβαρή. Μα υπήρχε τρόπος να δοθούν στην αρχή οι βασικές πληροφορίες που θα ήταν χρήσιμες π.χ. για τους ταξιδιώτες και για τα σχολεία και όλο το υπόλοιπο μέρος με το ρεπορτάζ των δηλώσεων να ακολουθήσει στο τέλος του δελτίου. Επιτέλους, κάθε 5 χρόνια γίνονται προεδρικές εκλογές στην Κύπρο! Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που ενδιαφέρονται γι’ αυτές περισσότερο από τη δήλωση του ΠΑΣΟΚ για την ανεπάρκεια της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού.
Θεωρώ ότι το γεγονός διαθέτει εξαιρετική συμβολική σημασία. Η ελλαδική κοινωνία ενδιαφέρεται για τα εντός των συνόρων και όχι για τον ελληνισμό, για τη βολή της καθημερινότητας και όχι για τις προοπτικές του έθνους. Για τον ίδιο λόγο, άλλωστε, ουδέποτε διαδήλωσε για σοβαρά ζητήματα πολιτισμικής ταυτότητας, διότι δεν την ενδιαφέρουν περισσότερο από τα επιδόματά της και το πάρκινγκ. Για τα εθνικά θέματα έχει διαδηλώσει βέβαια, αλλά σαν επίδειξη «μαγκιάς». Για να διακηρύξει την ανωτερότητά της, δηλαδή στην πραγματικότητα, για να κρύψει την κατωτερότητά της.
Σημειώστε ότι αυτό έλαβε χώρα σε κρατικό κανάλι. Από τις «Ντίσνεϊλαντ» των ιδιωτικών τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς;
πρωτοπρεσβύτερος – Βασιλειος Θερμος / Παλλήνη
Από τη δαιμονοπληξία στην απομυθοποίηση
Κύριε διευθυντά
Η ωραιότατη ελληνική γλώσσα μας διακρίνεται για την ακρίβειά της. Για κάθε έννοια αλλά και για κάθε εξύφανση της έννοιας αυτής υπάρχει μια διαφορετική λέξη. Εξαίρεση αποτελούν δύο φαινόμενα, το ένα παλιό, το άλλο νέο. Το παλιό είναι ο γνωστός μας «ευφημισμός» όπου, για να εξευμενίσουμε ή να εξωραΐσουμε κάτι, το αποκαλούμε με τη λέξη που έχει ακριβώς την αντίθετη, θετική έννοια. Για παράδειγμα, το ξίδι που το ονομάζουμε γλυκάδι, η ευλογιά, η ασθένεια, που κάθε άλλο παρά ευλογία είναι και πολλά άλλα.
Το νέο φαινόμενο είναι το ακριβώς αντίστροφο. Μια ασθένεια όπως όλες οι άλλες που έχει κανονικότατο όνομα, αναφέρεται συχνά με μια φράση που κρύβει μέσα της έναν απέραντο τρόμο. Η ασθένεια αυτή είναι ο καρκίνος γνωστότερη ως «η επάρατος (δηλαδή καταραμένη) νόσος». Τώρα, ποιος είναι αυτός ο μοχθηρός που την καταράσθηκε θεός, δαίμονας, γριά μάγισσα, ή καλικάντζαρος παραμένει άγνωστον. Προφανώς, από καθαρή πρόληψη κάποιοι από εμάς πιστεύουν ακράδαντα ότι αν τολμήσουν να εκστομίσουν ή να γράψουν τη λέξη «καρκίνος», αυτή η από απροσδιόριστες πηγές εκπορευομένη κατάρα, ως αστροπελέκι, θα πέσει επάνω τους και… θα πάθουν και αυτοί καρκίνο. Ενώ, αν τη μυθοποιήσουν και την αποκαλέσουν «επάρατη νόσο» – ξορκίζουν το κακό και το κρατούν μακριά τους!
Ευτυχώς που πρόσφατα εορτάσαμε με υπερηφάνεια την είσοδό μας στον 21ο αιώνα, έχοντας φορτώσει στον ερεβώδη μεσαίωνα όλες τις προλήψεις και τις δεισιδαιμονίες. Από μια άποψη, οι άνθρωποι εκείνης της εποχής ίσως να ήσαν προοδευτικότεροι από εμάς, γιατί αυτοί τουλάχιστον, είχαν το ελαφρυντικό ότι τότε η επιστήμη δεν είχε ρίξει άπλετο φως στα πάντα όπως σήμερα.
Στη χρήση του χαρακτηρισμού «επάρατη νόσος» διολισθαίνουν και σοβαρές εφημερίδες, όταν αναφέρονται στον θάνατο κάποιου ο οποίος «έχασε τη μάχη με την επάρατη νόσο», κατά τη γνωστή δραματοποιητική επωδό. Και το τραγικό είναι ότι τον χαρακτηρισμό αυτό χρησιμοποίησε από του βήματος και ένας από τους εισηγητές σε ενημερωτική εκδήλωση με θέμα τον καρκίνο, στην οποία έτυχε να παραστώ. Η ιδιότητά του; Γιατρός και μάλιστα ογκολόγος! Που σημαίνει ότι η προκατάληψη δεν ορρωδεί ούτε και προ πανεπιστημιακών πτυχίων.
Το θέμα θα περιοριζόταν στη γραφικότητά του, αν δεν είχε ορισμένες άκρως επικίνδυνες συνέπειες, που προβάλλουν ανάγλυφα από τις απαντήσεις στα εξής ερωτήματα: Πώς να αισθάνεται άραγε ο ασθενής που γνωρίζει πως πάσχει από μια «επάρατη νόσο» και πόσο αυτός ο χαρακτηρισμός ανεβάζει το ηθικό του; Και πώς να αισθάνονται τα μέλη της οικογένειάς του, όταν η ασθένεια του προσφιλούς τους προσώπου είναι «επάρατη»; Αραγε, πόσοι υγιείς αποφεύγουν να κάνουν τσεκ-απ ή να επισκεφθούνε γιατρό όταν έχουν ένα συγκεκριμένο ενόχλημα, γιατί φοβούνται ενδόμυχα ότι η διάγνωση μπορεί να δείξει κάτι το «επάρατο»; Και τι συνέπειες έχει αυτή η απροθυμία τους στην πορεία της υγείας τους; Και ακόμη πόσοι ασθενείς με διάγνωση καρκίνου αρνούνται να κάνουν θεραπεία, κλείνονται στον εαυτό τους και περιμένουν το μοιραίο, λυγισμένοι κάτω από το βάρος του «στίγματος», όπως το φαντάζονται της «επάρατης νόσου»;
Ισως όλα αυτά, εμάς, τους υγιείς, να μη μας ενδιαφέρουν, να μας αφήνουν παγερά αδιάφορους, αφού, ως γνωστόν, οι σοβαρές ασθένειες συμβαίνουν πάντα στους άλλους και ποτέ σε εμάς και στην οικογένειά μας!
Καιρός, νομίζω, να βγούμε από τις σπηλιές μας και να επανέλθουμε στον 21ο αιώνα, αφήνοντας κατά μέρος τις δαιμονοπληξίες και τους εξορκισμούς ασθενειών με χαρακτηρισμούς, όπως «επάρατος νόσος» και «μάστιγα του αιώνα». Για το καλό όλων μας. Και των ασθενών και των υγιών, αλλά και των «υγιών».
Αρης Γαβριηλιδης / Αθήνα