Μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει στη μικροκομματική άσκηση εξωτερικής πολιτικής, για μικροκομματικούς και ψηφοθηρικούς λόγους, για να ικανοποιηθούν εμμονές και ψευδαισθήσεις. Αυτού του είδους την εξωτερική πολιτική την πλήρωσε η χώρα.
Τώρα θα πρέπει να συνηθίσουμε στο αντίστροφο σχήμα: Στην άσκηση μικροπολιτικής και φατριασμού από το υπουργείο Εξωτερικών με αντάλλαγμα τα απόρρητα. Για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται, παραθέτω ένα απόσπασμα από συνομιλία της βουλευτού του ΠΑΣΟΚ, της κ. Αννας Διαμαντοπούλου με τη δημοσιογράφο Γιάννα Παπαδάκου στο ραδιόφωνο του Σκάι. (Ετσι απαλλάσσομαι και από την ενόχληση να σας αφηγηθώ ένα περιστατικό ούτως ή άλλως άχαρο και αρκετά… βλαχοδημαρχικό). Ιδού το απόσπασμα:
«Θεωρώ πολύ σοβαρό πρόβλημα για τη λειτουργία του υπουργείου Εξωτερικών ότι σήμερα υπάρχει το πλήρες έγγραφο σε μια εφημερίδα. Δεν χωράει αμφιβολία ότι είναι μεγάλη επιτυχία για την εφημερίδα αλλά όταν το υπουργείο Εξωτερικών δεν μπορεί να διαφυλάξει ένα έγγραφο το οποίο δεν έδειξε ούτε καν στους αρχηγούς… όταν λοιπόν υπάρχει τόσο σοβαρό πρόβλημα το να διαφυλαχθεί ένα έγγραφο το οποίο λογικά θα πρέπει να έχει υπουργός και άλλος ένας συνεργάτης πώς να γίνει διπλωματία;
»Πως να επεξεργαστεί η κυβέρνηση θέσεις ή να συζητήσει ειλικρινά με τα άλλα κόμματα; Νομίζω ότι δεν είναι καθόλου δευτερεύον αυτό το θέμα, είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει. Είχε συμβεί και το 2005 πάλι με ένα αντίστοιχο έγγραφο το οποίο τότε είχε αποκαλύψει και πράγματα τα οποία δεν ξέρανε καθόλου οι αρχηγοί».
,,,
Τώρα καταλάβατε περί τίνος πρόκειται. Το έγγραφο αυτό διέρρευσε από το υπουργείο Εξωτερικών ή «το διέρρευσε» σκοπίμως και καταλλήλως η ίδια η υπουργός Εξωτερικών ή ένας από τους δύο – τρεις στενούς συνεργάτες της. Λογικά από καμιά άλλη πλευρά δεν θα μπορούσε να διαρρεύσει: Επειδή το να διέρρευσε από συνεργάτη της υπουργού Εξωτερικών είναι πολύ χειρότερο, ας σταθούμε στην πρώτη, ελαφρότερη από κάθε άποψη, εκδοχή να «το διέρρευσε» η ίδια η υπουργός.
Και τίθεται αμέσως το ερώτημα για ποιο λόγο το έκανε. Θα έλεγε κανείς για λόγους δημοσιότας, για να γίνει ευρύτερα γνωστό, για να αρχίσει κάποια διαδικασία εξοικείωσης του κοινού με διαγραφόμενες εξελίξεις, όχι και τόσο ευχάριστες για τη χώρα. Αν αυτός ήταν ο σκοπός τότε θα μπορούσαν ευθέως να δώσουν στη δημοσιότητα το «απόρρητο» έγγραφο ή τουλάχιστον να το εμπιστευθούν στους αρχηγούς των κομμάτων. Δεν έχει δικαίωμα μια κυβέρνηση να το αποκρύπτει από τους πολιτικούς αρχηγούς και ταυτόχρονα, λάθρα και επιλεκτικά, να το διοχετεύει στη δημοσιότητα.
Το δεύτερο ερώτημα είναι αν με αυτούς τους όρους μπορεί να ασκηθεί σοβαρή διπλωματία (ή σοβαρή λειτουργία του υπουργείου Εξωτερικών)! Ποια θα ήταν η αξιοπιστία του υπουργείου και του υπουργού Εξωτερικών και ποιος ξένος συνομιλητής θα τολμούσε να αναπτύξει τις σκέψεις του και τις προτάσεις του σε ένα… σουρωτήρι διαρροής. Οταν μάλιστα διενεργείται ή επίκειται λεπτή και δύσκολη διαπραγμάτευση.
Η υπουργός Εξωτερικών έχει τις πολιτικές φιλοδοξίες της, αυτό δεν είναι κακό και θα μας αφορά μόνο όταν, και αν, θα χρειασθεί να κληθούμε να τις κρίνουμε και να αποφασίσουμε. Αν, όμως, από τη θέση της στο υπουργείο και με αντάλλαγμα τα διπλωματικά απόρρητα προσπαθεί να εξασφαλίσει «δυναμικά στηρίγματα» των φιλοδοξιών της, αυτό είναι πολύ κακό και μας αφορά. Αντιλαμβάνεται τη λειτουργία του κράτους εντελώς διαφορετικά από μας…