Η τριχοτόμηση των ψήφων στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών της Κύπρου και ο οριακός αποκλεισμός του προέδρου Τ. Παπαδόπουλου προκάλεσαν ποικίλες ερμηνείες. Στον ελλαδικό χώρο, οι πολυπληθείς εχθροί του «Τάσσου», θερμοί κήρυκες οι περισσότεροι της ρεαλιστικής λύσης του Σχεδίου Ανάν, επέχαιραν για την εκλογική ήττα του τελευταίου ενεργού εκπροσώπου του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Οι Ελλαδίτες αυτοί αναλυτές δεν του συγχωρούν ακόμη το διάγγελμα της Μεγάλης Τετάρτης του 2004, παραμονή του δημοψηφίσματος· δεν του συγχωρούν τον συναισθηματικό, δραματικό τόνο του λόγου του, ό,τι άλλοι αναλυτές εκτίμησαν ως ιστορικό, ακριβώς διότι οδήγησε στο ιστορικό 76% του δημοψηφίσματος.
Γράφτηκε ότι η ήττα του Τ. Παπαδόπουλου το 2008 είναι αποδοκιμασία του Οχι του 2004. Τίποτε δεν θα μπορούσε να είναι λιγότερο πολιτικό και περισσότερο ανιστόρητο. Το δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν και οι προεδρικές εκλογές είναι ριζικά διαφορετικές διαδικασίες· στη μία περίπτωση, ο λαός εκαλείτο να εκφράσει τη βούλησή του για τη μακρά διάρκεια, για την τροπή της ιστορίας· γι’ αυτό και εκφράστηκε πέραν κομματικών συστοιχήσεων, πέραν της δημοκοπίας, εκφράστηκε οικονομώντας τον ιστορικό χρόνο.
Στην τωρινή περίπτωση, ο λαός εκφράστηκε οικονομώντας το παρόν, μοιράζοντας ακριβοδίκαια τις ψήφους στα τρία· και ο ελάχιστα μικρότερος τρίτος έχασε. Το τωρινό διακύβευμα δεν ήταν η Εδώ και Τώρα Λύση για Πάντα – τουλάχιστον φανερά, και κανείς από τους τρεις υποψηφίους δεν το έθεσε με θέρμη στο επίκεντρο της ρητορικής του, ακόμη και ο απερχόμενος πρόεδρος, ο οποίος διέπραξε σειρά τακτικών σφαλμάτων στην πορεία επανεκλογής του.
Ωστοσο, το διακύβευμα εξακολουθεί να είναι η Λύση. Μια λύση βάσει ενός αναθεωρημένου Σχεδίου Ανάν, δηλαδή βάσει μιας περίπλοκης χίμαιρας που στοιχειώνει την Κύπρο μετά την εισβολή του ’74 και τον Αττίλα. ΄Η μια λύση βάσει μιας ριζικά νέας στρατηγικής, με ριζικά αναθεωρημένη προσέγγιση, που θα λαμβάνει υπόψη της τα γεωπολιτικά δεδομένα του 21ου αιώνα και το σύγχρονο πρόσωπο της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας της Κύπρου.
Το Οχι δεν έφερε την καταστροφή. Και η ανάδειξη νέου προέδρου, ακόμη και κάποιου που ήταν εκτός του ιστορικού 76%, επίσης δεν είναι καταστροφή. Ο Κυπριακός Ελληνισμός έχει δείξει ότι οικονομεί τον βίο του με επίγνωση του μακρού ιστορικού χρόνου: αργά, βασανιστικά, ελικοειδώς, πεισματικά, με πόνο και ήττες, με εμφύλιους και μεγαλείο· μα πάντα επιβιώνει.