Αρεσε το πέρασμα από το Λονδίνο «με μια γρήγορη ματιά» σε αναγνώστριά μου, που, όπως συμβαίνει πάντα, μου έκανε την παρατήρηση «καλά, δεν πήγατε το Σάββατο στο Πόρτο Μπέλλο;» Φυσικά και πήγα, ήταν η απάντηση που είναι και αλήθεια, όπως ξέρουν καλά όσοι βρίσκονται Σάββατο μεσημέρι στο Porto Bello Road, με τα παραδοσιακά διώροφα και τις βιλίτσες με κήπο, όπως ήταν κάποτε και τα Αλώνια της Κηφισιάς, πριν μεταμφιεσθούν σε μακρόστενες «μεζονέτες»! Στις παρυφές του κέντρου του Λονδίνου με τον περίφημο δρόμο που έδωσε και το όνομά του στην αγορά του Πόρτο Μπέλλο δεν μπαίνουν τα ταξί, μόνον άνθρωποι με τα μωρά τους στα καρότσια και τα σκυλιά τους στο λουρί! Είναι ένας περίπατος που περιλαμβάνει το χάζεμα στους πάγκους με τις πραμάτειες που απλώνουν έξω από τα μαγαζιά τους οι αρχαιοπώλες, αντικέρ, κάθε Σάββατο, από το πρωί ώς τις 3 το μεσημέρι. Κάτι σαν τη δική μας Λαϊκή Αγορά μια φορά την εβδομάδα σε κάθε συνοικία, μόνο που στο Λονδίνο γίνεται στο Πόρτο Μπέλλο και κρατά τα πρωτεία, ιδίως τώρα που κάηκε, περιέργως η άλλη αγορά στο Κάμντεν τάουν, συνοικία του Λονδίνου με χρώμα και νεολαία, κυρίως ξένους φοιτητές. Στο Πόρτο Μπέλλο υπερτερούν οι αστοί, τα ζευγάρια, τα νεαρά που περπατούν χέρι – χέρι και αλληλοφωτογραφίζονται κάτω από τους δίσκους του Σινάτρα και των Μπιτλς, αποτίοντας φόρο τιμής σε αυτούς που έκαναν τον 20ό αιώνα έναν μουσικό παράδεισο, με τις πόρτες ορθάνοιχτες στον κόσμο! Αλλά και τα μεγάλης ηλικίας, τους σαφώς παντρεμένους που ψάχνουν να βρουν πράγματα, όπως τα βικτωριανά γυαλικά Cranberry ή τις γκραβούρες κυνηγίου ή τις ασημένιες βούρτσες μαλλιών με τον ασορτί καθρέφτη χειρός που τους δένει με το παρελθόν, πάντα τόσο προσφιλές όταν αρχίζει και λιγοστεύει το μέλλον! Αλλά και οι φρεσκοπαντρεμένοι ψάχνουν μετά μανίας για ασημένια μαχαιροπίρουνα, ξύλινα ρολόγια τοίχου που σημαίνουν την ώρα με ήχο Μπινγκ Μπεν, παλιές κουρτίνες και κινεζικές πορσελάνες που τόσο ταιριάζουν με τα μοντέρνα, άδεια διαμερίσματα με τα λιτά έπιπλα, δίνοντας χρώμα και χαρακτήρα στο τυποποιημένο σπιτικό.
Παρόντες και οι αντικέρ, με ένα ποτήρι αχνιστό καφέ στην παλιά κούπα από φαγέντσα και μετά το μεσημέρι με σάντουιτς λουκάνικο και μουστάρδα στο λαδόχαρτο.
Κοιτούν αλλά πολύ διακριτικά την περαστική πελατεία που παρελαύνει μπροστά στα μικροπράγματα μέσα στους δίσκους, απλωμένους στους πάγκους, επιτρέποντας να τα πιάσουν, να τα δουν από κοντά, κι απαντώντας «Δύο λίρες, Sweetheart, for you» σε όλες, ανεξαρτήτως ηλικίας! Το παζάρι έχει υποστεί κάμψη, μόνον στα μεγάλα κομμάτια, όπως τα ασημένια με σφραγίδα ή τα κρύσταλλα, συνήθως λίγο τσακισμένα, κάπου, μπορεί κανείς να κατεβάσει την τιμή κατά λίγες λίρες από τις 35 και 50 λίρες που ζητούν.
Αλλά και τα ευρώ τα παίρνουν, αφήνοντας τον σοβινισμό τους κατά μέρος. Ιδιαίτερη γοητεία έχει για τους ενήλικες ο πάγκος με τα μολυβένια στρατιωτάκια – 2 λίρες ώς 10 οι στρατιώτες, οι καβαλάρηδες, το πυροβολικό μιας άλλης εποχής, που θυμίζουν μάχες παρελθόντος αλλά και τα παιδικά χρόνια των σημερινών παππούδων. Οι γιαγιάδες γοητεύονται από τα παλιά καπέλα που φέρνει κάθε Σάββατο η κυρία καπελού φορώντας η ίδια πάντα ένα από τη συλλογή της!
Τα μικρά παιδιά κοιτάζουν απορημένα και με λίγη λύπη τα ταλαιπωρημένα από παιδικά χεράκια αρκουδάκια, προπολεμικά, μαδημένα αλλά επιζήσαντα του Blitz, χωρίς να ξέρουμε τι απέγιναν οι κάποτε ξένοιαστοι κάτοχοί τους! Οσο για τα πιατικά, το Wedgewood ιδίως, μπλε σχέδια σε λευκή πορσελάνη, σε στοίβες, σε σύνολα ή και μονά, έχουν κι αυτά φανατική πελατεία! Κι όπως συμβαίνει και στη δική μας Λαϊκή Αγορά, τα χρήματα εξαφανίζονται ως διά μαγείας, αγοράζοντας μια το ένα, μια το άλλο, από Cameo καρφίτσες ώς μπαστούνι σκαλιστό με ασημένια λαβή, πολύ χρήσιμο τώρα που περιμένουμε τις βαρυχειμωνιές, κι όχι μόνο τα γηρατειά!
Οι προνοητικοί βάζουν, ερχόμενοι, κατά μέρος τα λεφτά για το ταξί της επιστροφής που περιμένουν απέξω από την αγορά, αλλά την τελευταία στιγμή, αγοράζοντας έναν δίσκο από βινύλιο που στοιχειώνει τη νεανική μνήμη, πάνε κι αυτά, και μένει μόνη λύση ο ποδαρόδρομος – μέρος της όλης γοητείας και αυτός, στο προσκύνημα του παρελθόντος!